- Άρθρο του Χρήστου Νικολαϊδη
Την ώρα που όλοι μας παρακολουθούμε με αγωνία τις συγκινητικές προσπάθειες ανέλκυσης του ΠΑΣΟΚ και εξάγνισης του Βαγγέλη Βενιζέλου, βιώνουμε τα... "καλά" των μη μονοκομματικών κυβερνήσεων!
Ο κ. Παπαδήμος μόλις πριν από λίγο βρήκε υπουργό Οικονομικών! Ενώ ήξερε εδώ και εβδομάδες ότι η θέση του Βενιζέλου θα...
αδειάσει την Δευτέρα, ενώ όλα ήταν γνωστά, πάσχισε για να βρει τον διάδοχό του, μέσα από συναντήσεις, διατήρηση ισορροπιών, διαβουλεύσεις και διεργασίες. Αυτός είναι λοιπόν ο τρόπος λειτουργίας μίας κυβέρνησης με πολλαπλή κοινοβουλευτική στήριξη...
Άραγε αυτό χρειάζεται η Ελλάδα την κρίσιμη περίοδο μετά τις εκλογές; Αυτό απαιτούν οι ανάγκες; Θέλουμε δηλαδή έναν πρωθυπουργό εγκλωβισμένο στις εσωτερικές ισορροπίες να διαβουλεύεται επί 10 μέρες για να καλύψει μία θέση του υπουργικού συμβουλίου; Και εάν υπήρξε αυτό το "Βασίλειο της Διαβούλευσης" μετά από μία παραίτηση γνωστή από καιρό, φαντατείτε τι θα γίνει σε μία κυβέρνηση συνεργασίας μετά από μία αιφνίδια παραίτηση...
Ο τότε πρωθυπουργός αντί να διαθέτει κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου του και κάθε ικμάδα της προσπάθειάς του στο έργο και τα καυτά προβλήματα της κοινωνίας μας, θα σπαταλά μέρες και εβδομάδες συζητώντας για το ποιος, από ποιο κόμμα και από ποιο ρεύμα του κόμματος θα καλύψει την κενή θέση...
Φανταστείτε ακόμη την περίπτωση ο πρωθυπουργός να θέλει να αποπέμψει έναν υπουργό ή υφυπουργό επειδή αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων... Μάλλον δε θα μπορεί να το κάνει! Γιατί ο σχηματισμός μίας κυβέρνησης συνεργασίας υπακούει σε άλλες λογικές και όχι στην ανάδειξη των πλέον ικανών, των πιο αποτελεσματικών.
Δε νομίζω ότι αυτό χρειάζεται η Ελλάδα... Νομίζω ότι υπάρχει ανάγκη να προκύψει μία ισχυρή κυβέρνηση, ομοιογενής και με ξεκάθαρο, σαφές πρόγραμμα που θα έχει τη δύναμη να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, να διεκδικήσει, να προτείνει, να ζητήσει... Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι οι στιγμές απαιτούν μία ισχυρή, αυτοδύναμη κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.
Υπάρχει όμως και το άλλο ζήτημα: της ευθύνης του κ. Λουκά Παπαδήμου, που φαίνεται ότι δεν τα πάει καλά με τους ανασχηματισμούς!
Στον προηγούμενο -και για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω- ο κ. Παπαδήμος έκανε αλλαγές-ντόμινο που επέτρεψαν στους Διαμαντοπούλου και Χρυσοχοίδη να αποδράσουν. Άραγε ποια σκοπιμότητα εξυπηρετούν αυτές οι τοποθετήσεις; Σίγουρα όχι την αναγκαιότητα να υπάρξει επανεκκίνηση στα υπουργεία Παιδείας, Προστασίας του Πολίτη και Ανάπτυξης. Άλλωστε κανείς δεν προλαβαίνει να παράξει αξιοσημείωτο έργο μέσα σε δύο μήνες!
Προσωπικά πιστεύω ότι το μόνο που θα μείνει από το ντόμινο αυτό θα είναι ότι θα ξεθωριάσει η εικόνα της "Υπουργού της φωτοτυπίας" για την κ. Διαμαντοπούλου και του "υπουργού της Μη Ανάπτυξης" για τον κ. Χρυσοχοίδη. Οι δύο αυτοί πολιτικοί έχουν βαριές ευθύνες για το χάλι που άφησαν στους τομείς τους. Αλλά δε θα πάνε με τις ευθύνες αυτές στις εκλογές. Κάποιος επιχειρεί να τους πάρει το βάρος από τους ώμους τους. Και εδώ είναι κρίσιμο να γίνει μία αποτίμηση του ρόλου του κ. Λουκά Παπαδήμου, που λόγω πιέσεων και ισορροπιών αναγκάστηκε να παίξει το εσωκομματικό παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ... Η αποτίμηση αυτή θα πρέπει να μας οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα για το ρόλο του επόμενου πρωθυπουργού...
ΥΓ: Όποιος παρακολουθεί τα "μεγάλα κανάλια" της χώρας, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι "το ΠΑΣΟΚ αρχίζει μία νέα εποχή, κάνει μία επανεκκίνηση με τη βοήθεια των χιλιάδων φίλων του". Όπως και ότι ο κ. Βενιζέλος, ο υπουργός των χαρατσιών, της ύφεσης, ο αρνητής και στη συνέχεια γονυπετής ικέτης της τρόικας και των εγγυήσεων προς τη Φινλανδία, αρχίζει τώρα την πολιτική του καριέρα. Είναι πραγματικά συγκινητική η προσπάθεια που κάνουν για να μας πείσουν. Είναι Δημοκρατία αυτό;
