Στην νοοτροπία των τριτοκοσμικών κομμάτων Μπάαθ, μελών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, κινείται και το εξέχον μέλος της ΠΑΣΟΚ. Έναν υποψήφιο λοιπόν για την ηγεσία του, κατεβάζει το «προοδευτικό» και «δημοκρατικό» ΠΑΣΟΚ. Στην ουσία πρόκειται για παράδοση δαχτυλιδιού, όπως συνέβη σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις,....
με εξαίρεση την εσωκομματική διαμάχη Παπανδρέου Βενιζέλου το 2007. Το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ στην ουσία περιφρουρεί μια κλειστή μικρή ομάδα κορυφής του κόμματος. Στην πραγματικότητα εκφράζει ιστορικά, τον ηγεμονικό ρόλο μιας πολιτικής οικογένειας και κυρίως ενός ή το πολύ δύο ανώτατων στελεχών, από τα οποία η κομματική ολιγαρχία, προκρίνει εκείνον που θα της εξασφαλίσει με μεγαλύτερη πιθανότητα κατάληψης της εξουσίας στη χώρα. Επομένως, ακόμα και σε περίπτωση απουσίας του γόνου της συγκεκριμένης πολιτικής οικογένειας, το καταστατικό έχει φροντίσει ώστε η υπόθεση "ηγεσία" να είναι μια διευθέτηση κορυφής.
Συγκεκριμένα το καταστατικό του κόμματος αυτού ορίζει ότι για να χριστεί κάποιος υποψήφιος αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να συγκεντρώσει το ¼ των μοναδικών υπογραφών των μελών του Εθνικού Συμβουλίου του κόμματος. Τα μέλη είναι 377 και επομένως το ¼ είναι 94. Επειδή όμως κάποιος θα πάρει, όπως είναι φυσικό μία υπογραφή πάνω από τις 94, αυτό αυτόματα αποκλείει να είναι τέσσερις οι υποψήφιοι. Αν κάποιος από τους υπόλοιπους τρεις, συγκεντρώσει πάνω από τους μισούς, όπως έγινε στην περίπτωση Βενιζέλου, όπου συγκέντρωσε 190 υπογραφές, αυτόματα αποκλείονται οι τρεις υποψηφιότητες. Αν τέλος, ο δεύτερος συνυποψήφιος δεν κατορθώσει να συγκεντρώσει 94 υπογραφές, επειδή η κομματική ολιγαρχία συντάσσεται με εκείνον που έχει περισσότερες πιθανότητες να της εξασφαλίσει πρόσβαση στη νομή της εξουσίας, αυτόματα οι υποψήφιοι περιορίζονται στον εξής έναν. Αυτόν που τελικά παίρνει το δαχτυλίδι από τα ολιγαρχικά κομματικά συμφέροντα.
Στο θέμα αυτό τουλάχιστον η λεγόμενη συντηρητική ΝΔ είναι απείρως δημοκρατικότερη, αφού για να χριστεί κάποιος υποψήφιος θα πρέπει να συγκεντρώσει 50 υπογραφές συνέδρων από ένα σώμα περίπου 3.500 συνέδρων.
Αν μάλιστα ο Σαμαράς δεν έκανε το λάθος να αποκοπεί από την κομματική βάση και να την υποβαθμίσει, αλλά άνοιγε την εσωκομματική δημοκρατία και προσέτρεχε στην κομματική βάση, ακόμα και με εσωκομματικά δημοψηφίσματα για τις καίριες αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν (κάτι σαν τον Ισλανδό Πρόεδρο) καθώς και για τους υποψήφιους στα ψηφοδέλτια του κόμματος, όπως φωνάζαμε συνεχώς από αυτό εδώ το blog, θα ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της χώρας για πολλά χρόνια.
Δυστυχώς όμως, δεν το έπραξε.
