Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος / gkessopoulos@gmail.com
Ένα μικρό σχόλιο θέλω να κάνω για την ανακοίνωση του ΚΚΕ περί πατάτας, γιατί δεν μου αρέσουν οι προσεγγίσεις του συρμού.
Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ θέλει να βλέπουμε το «λεγόμενο κίνημα της φθηνής πατάτας» ως κόλπο, παραβλέποντας το διά ταύτα που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι ο καταναλωτής προμηθεύεται φθηνότερα τα προϊόντα από ό,τι συνέβαινε μέχρι τώρα. Όταν το ΚΚΕ δεν ελέγχει τη λαϊκή αντίδραση, τη διαμονοποιεί. Το ίδιο έκανε και το περασμένο καλοκαίρι όταν ξεκίνησαν οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων με την Αλέκα Παπαρήγα να τις απαξιώνει ευθύς εξαρχής δηλώνοντας ότι «δεν αρκούν και δεν ανησυχούν το σύστημα». Το ίδιο κάνει και με τις διαδηλώσεις εδώ και χρόνια, κάνοντας το δικό του παιχνίδι, πάντα χώρια από τους άλλους.
Όμως όλα αυτά είναι το ένα σκέλος. Οι επιτήδειοι και οι αφελείς των ΜΜΕ –ορισμένοι από τους οποίους έγιναν όψιμα λάτρεις του λαϊκού «κινήματος της πατάτας»- αναπαρήγαγαν αυτή ή μια ανάλογη κριτική αποσιωπώντας δύο πολύ σημαντικά σημεία της ανακοίνωσης που λένε αλήθειες οι οποίες πλέον δεν ακούγονται.
Το πρώτο είναι: «Η ακρίβεια που πνίγει τη λαϊκή οικογένεια οφείλεται πρώτα και κύρια στην κατακρεούργηση των μισθών, στην ανεργία, στα εξοντωτικά χαράτσια και τη βαριά έμμεση και άμεση φορολογία. Οφείλεται στα μονοπώλια και τα καρτέλ που δεσπόζουν σε όλους τους τομείς της οικονομίας». Οι μηχανισμοί ελέγχου έχουν διαλυθεί, η Επιτροπή Ανταγωνισμού σκόπιμα αποξηλώθηκε μόλις πήγε να σηκώσει κεφάλια στα καρτέλ και σήμερα είναι πάλι ανύπαρκτη, καρτέλ φαίνεται να υπάρχουν σε πάρα πολλούς τομείς του εμπορίου, το κράτος πουθενά, την πληρώνει ο πολίτης. Ακόμη και τα είδη πρώτης ανάγκης ανεβαίνουν στα σούπερ μάρκετ, με την ανοχή – κάλυψη του υπουργείου που λέγεται Ανάπτυξης αλλά είναι Υπανάπτυξης.
Το δεύτερο είναι: «Η χώρα έχει όλες τις προϋποθέσεις να καλύψει με επάρκεια, ασφάλεια και φθηνά, τις διατροφικές ανάγκες του λαού σε αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα καθώς και τις ανάγκες της βιομηχανίας. Ότι αυτό δεν γίνεται καταδεικνύει πόσο είναι ώριμη και επιτακτική ανάγκη να υπάρξει κεντρικός πανεθνικός σχεδιασμός». Είναι μια κοινότοπη για όσους δεν συμφωνούν με τη μνημονιακή πολιτική, πλην όμως εξαιρετικά σημαντική. Ούτως ή άλλως η χώρα χρειάζεται σχέδιο πτήσης το οποίο φαίνεται ότι δεν υπάρχει. Σίγουρα δεν υπάρχει από τους μνημονιακούς οι οποίοι ακολουθούν κατά πόδας τις εντολές της τρόικα και του ΔΝΤ. Δεν φαίνεται, ωστόσο, να υπάρχει ούτε από τους αντιμνημονιακούς. Είναι αυτό που λέμε: η χώρα είτε με δραχμή είτε με ευρώ θέλει ηγεσία. Αλλιώς, ό,τι και να λέμε, θα πηγαίνουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
