Ολλανδία & Ελλάδα- Ευθανασία και Οικονομία

Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης
Το 2002 η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που νομιμοποίησε την ευθανασία. Τις τελευταίες ημέρες διαθέτει θεσμοθετημένα και κινητές μονάδες που θα ανταποκρίνονται στα αιτήματα ασθενών, για επισκέψεις κατ’ οίκον.

Στην αρχαία Κέα (το νησί Τζια) χαρακτήριζαν την γεροντοκτονία ως κοινωνική ευθανασία και όσοι ξεπερνούσαν την ηλικία  των 60 χρόνων, όφειλαν να πιούν κώνειο..
για να πεθάνουν. Στη Σπάρτη η βρεφοκτονία των αναπήρων βρεφών (Καιάδα-Αποθέτες) εθεωρείτο κοινωνική υποχρέωση, που αποσκοπούσε στο συμφέρον των άτυχων νεογέννητων, των οικογενειών τους και της πολιτείας.

Ο αριθμός των κατοίκων μιας χώρας έχει τεράστια σημασία όχι μόνον για δημογραφικούς σκοπούς, αλλά και για τη διαμόρφωση οικονομικής, κοινωνικής, μεταναστευτικής κλπ πολιτικής.

Τι είναι η ευθανασία; Έγκλημα, λύτρωση, φόνος, φιλευσπλαχνία, αυτοχειρία, αξιοπρέπεια ή οικονομικό ζήτημα που ενεργητικά εξυπηρετεί κρατικούς προϋπολογισμούς, ασφαλιστικά ταμεία, εταιρίες κ.α.;

Οι διαστροφικές και οι μακάβριες ιδέες συνορεύουν. Όποια πολιτική κινείται στα όρια της πρώτης δεν έχει ιδιαίτερες δυσκολίες να περάσει και στα όρια της δεύτερης. Η πολιτική των τελευταίων δυο ετών στη χώρα μας έχει χαρακτηριστικά γνωρίσματα του πρώτου πεδίου, με ατελέσφορα αποτελέσματά, συνεπώς  κάλλιστα μπορεί να επεκταθεί, αγνοώντας τις διαχωριστικές γραμμές σε γειτνιάζουσες ιδέες.

Αν υποθετικά οι μελλοντικές Ελληνικές κυβερνήσεις <<αξιοποιήσουν>> αρχαίες Ελληνικές και νέο- Ολλανδικές ιδέες, θα μπορούσαν να θεσμοθετήσουν χωρίς γραφειοκρατία:

- Έναν γιατρό (με ή χωρίς φακελάκι) και μια νοσηλεύτρια για επισκέψεις κατ’ οίκον που θα εξασφαλίζουν την ευθανασία σε ηλικιωμένους, άστεγους και γενικά σ’ αυτούς που αδυνατούν (όχι αρνούνται) να καταβάλουν φόρους.

- Ανώδυνη ευθανασία στους δικαιούχους προνοιακών επιδομάτων.

- Ένα σύντομο και αξιοπρεπές τέλος σε υψηλοσυνταξιούχες κατά προτεραιότητα χείρες και όλους αυτούς που με τα ένσημά τους (άγνωστη λέξη για πολλούς πολιτικούς) ‘’κατασπαράζουν’’ τις περιουσίες των ασφαλιστικών ταμείων.

- Ακόμη μπορούν να σκεφθούν κάτι ρεαλιστικό και έξυπνο ….. (μαιτρ οι ΓΑΠ – Παπακωνσταντίνου – Βενιζέλος κ.α. πρόθυμοι) για τους επιδοτούμενους κυρίως ανέργους.

- Να δώσουν ‘’διέξοδο’’ στην τάση αυτοχειρίας των πολλαπλασιαζόμενων Ελλήνων με κατάθλιψη, άσχετα αν τις περισσότερες φορές η πάθησή τους είναι παροδική και ιάσιμη.  Ίσως προλάβουν επώδυνες περιπτώσεις όπως της 81χρονης που αυτοπυρπολήθηκε πρόσφατα, γιατί δεν ήθελε να είναι βάρος στα παιδιά της.    

Παρεμπιπτόντως στην Ολλανδία το 41% των περιπτώσεων ευθανασίας έως το 1993 έγιναν χωρίς τη συγκατάθεση του ασθενούς (μελέτη Lancet), ενώ το 70% αναφέρθηκαν ως θάνατοι προερχόμενοι από φυσικά αίτια.

Η  νομιμοποίηση καταδικαστικών για τον Ελληνικό λαό αποφάσεων, οδηγεί τους  πολίτες σε αργό θάνατο και κλονίζει ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη τους στο πολιτικό σύστημα. Όπως ακριβώς θα κλονιζόταν η εμπιστοσύνη των ασθενών, όταν θα γνώριζαν ότι εκείνοι στους οποίους ανέθεσαν τη φροντίδα της ζωής τους, έχουν το δικαίωμα να τους την αφαιρούν.