Η έκθεση δημοσίως ΕΝΕΧΕΙ πάντα τις πιθανότητες ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ και ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ. Ο καλλιτέχνης έχοντας a priori συνειδητοποιήσει, πως έχει πάρει την ριψοκίνδυνη απόφαση να εκτεθεί στην ΟΛΙΚΗ στάση του ΚΟΣΜΟΥ ή αλλιώς ΛΑΟΥ, δεν μπορεί και ούτε έχει δικαίωμα να επιλέξει τη στάση αρεσκείας του, καθώς είναι ο ΤΟΠΟΣ φιλοξενίας της ενέργειας του λαού. Πόσο μάλλον όταν..
επιμελημένα, προγραμματικά και προκλητικά θίγει, προσβάλλει και καταπατεί, δικαίως ή αδίκως, το ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΙΣΘΗΜΑ, με δηλώσεις υποτέλειας και συμφεροντολογικές, ρεμούλας, πρακτικές.
επιμελημένα, προγραμματικά και προκλητικά θίγει, προσβάλλει και καταπατεί, δικαίως ή αδίκως, το ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΙΣΘΗΜΑ, με δηλώσεις υποτέλειας και συμφεροντολογικές, ρεμούλας, πρακτικές.
Το αρχαίο ελληνικό κοινό των ΤΡΑΓΩΔΙΩΝ, ήξερε καλά να βρέχει επί δικαίων και αδίκων την ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ και καλλιτέχνης είναι εκείνος που δηλώνει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ του ΕΠΙ ΤΗΣ ΝΤΟΜΑΤΑΣ ! Ωστόσο, όταν την \"τρώει\" οφείλει να έχει την αξιοπρέπεια ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΕΙ ή να διαλέγεται με τους ρίπτοντες. Ενδεχομένως, αναγνωρίζοντας το σφάλμα του. Δεν έχει δικαίωμα να μην ΣΕΒΕΤΑΙ την αποδοκιμασία και δειλαιοφρόνως να στέκεται ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ και να συνεχίζει. Τό ίδιο, αντιστρόφως ανάλογο,ισχύει και για την περίπτωση του χειροκροτήματος. Ομως τότε, οι νήπιοι αρέσκονται στο θυμίαμα της κολακείας...Τι να γίνει, η φτήνια είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει η ΠΟΙΟΤΗΤΑ...που Σιωπά εν μετανοία ...κύριε Νταράλα. Οταν δεν αρέσεις ΑΠΟΧΩΡΕΙΣ και δεν χέζεις, όπως θρασύτατα αναφέρεται, την ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ του ίδιου του ΚΟΣΜΟΥ, κύριε Νταράλα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
