Η Πράσινη Κυριακή

Tου Γιάννη Κεσσόπουλου | thinkfree

«Οι δυο λέξεις που χρησιμοποίησα στην ομιλία μου στη συνδιάσκεψη, το περασμένο Σάββατο, απευθυνόμενος στον ελληνικό Λαό: ευχαριστώ και συγνώμη, θέλω να είναι η αφετηρία μιας νέας σχέσης εμπιστοσύνης». 

Ο Βαγγέλης είναι καλός σ’ αυτά. Εξ’ ου η πράσινη ευθεία γραμμή στην προχθεσινή συνέντευξη Τύπου, η γραμμή που η ζωή..

τελειώνει στην εντατική, και η λέξη “αρχίζουμε”, η νέα ζωή, το καινούριο ξεκίνημα. Τις λέξεις τις παίζει στα δάχτυλα με ταχυδακτυλουργική μαεστρία.

Οι περισσότεροι ψηφοφόροι τον θαυμάζουν γιατί δεν τον καταλαβαίνουν. Μου το είχε πει μια κυρία στο Ναυαρίνο, στη Θεσσαλονίκη, το 1993, που φορούσε κονκάρδα τον ήλιο τον πράσινο και μοίραζε φυλλάδια σ’ ένα σταντ του ΠΑΣΟΚ. 

Αντιλαμβάνονται όμως ότι πρόκειται περί ευφυούς, κι αυτό είναι το μεγάλο προσόν του Βαγγέλη, αφού το συγκεκριμένο προσόν σπανίζει στην πολιτική. Αλλά φυσικά δεν αρκεί αυτό για να σε κάνει ηγέτη. Η σπουδή του να γίνει αρχηγός το 2007, μετά την ήττα του ΓΑΠ από τον Καραμανλή, τον οδήγησε πρόωρα στο Ζάππειο –κάτι θυμάμαι…- αλλά τον ΓΑΠ δεν κατάφερε να τον ρίξει. 

Εκείνη την περίοδο, ο Βαγγέλης είχε παραπονεθεί από τηλεοράσεως ότι του ασκούν κριτική στο ΠΑΣΟΚ επειδή είναι… χοντρός. Τώρα, είμαι σίγουρος ότι παίρνει την εκδίκησή του από όλους εκείνους που υπονόμευσαν την επιθυμία του να ανταγωνιστεί τον ασυναγώνιστο γιο του πατέρα του και εγγονό του παππού του, ο οποίος -ειρήσθω εν παρόδω- φάνηκε ότι είχε συγκεκριμένη αποστολή να εκτελέσει και έπρεπε να γίνει αρχηγός. Έστω με δαχτυλίδια, με ανατάσεις της χειρός, με ένα εκατομμύριο (υποτίθεται) πράσινα ανθρωπάκια να τον ψηφίζουν για πρόεδρο του κινήματος. 

 Ο Βαγγέλης, λοιπόν, είναι καλός στα «ευχαριστώ» και στη «συγνώμη» (έστω και με ένα σίγμα) και φυσικά στο φτιάξιμο «μιας νέας σχέσης εμπιστοσύνης». 

Είναι ευφυής είπαμε και έχει πιάσει ότι ο κόσμος δεν είναι απλώς αγανακτισμένος, είναι φορτωμένος άσχημα και το παιχνίδι παίζεται μακριά από την πραγματικότητα που είναι σκληρότατη. 

Τα ‘χει έτοιμα, έχει γράψει και βιβλία, στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, για «ανοιχτό κόμμα» κλπ. Το κατέχει τα θέμα, είχε μιλήσει και νωρίς γι’ αυτό, αλλά τον πρόλαβε το «λεφτά υπάρχουν». 

 Ο Βαγγέλης, επίσης, για εμάς τους Θεσσαλονικείς είναι η μεγάλη μας ελπίδα εδώ και χρόνια να δούμε ένα ακόμη δικό μας παιδί στην αρχηγία ενός μεγάλου κόμματος και φυσικά στην πρωθυπουργία. Είτε τον συμπαθούμε πολύ είτε λιγότερο, είναι ελπίδα ρε παιδί μου. Μετά από εκείνον το χάος πια… 

 Ο Βαγγέλης όμως έχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα (έχει κι άλλα, αλλά δεν θέλω να τα θυμάμαι καν… όχι, δεν εννοώ την Πολιτιστική Ολυμπιάδα). Είναι ο υπουργός των χαρατσιών. Έχει ταυτιστεί με τα αντισυνταγματικά χαράτσια για τους ελεύθερους επαγγελματίες, για τα ακίνητα κλπ. Είναι ο υπουργός που υπέγραψε την πιο «ολοκληρωτική εγκύκλιο» της μεταπολίτευσης –αυτή για το χαράτσι της ΔΕΗ- σύμφωνα με την οποία το κράτος θα σε κυνηγάει και στον τάφο αν δεν υποταχθείς στις αντισυνταγματικές (σύμφωνα με τους συνταγματολόγους και όλα τα κόμματα) ορέξεις του. 

 Κάποιοι λένε ότι αυτές τις μέρες υλοποιείται το master plan του Ιουνίου 2011, όταν ο Βενιζέλος άφηνε πίσω τις αντιμνημονιακές του επιφυλάξεις και αναλάμβανε να υλοποιήσει τη μνημονιακή πολιτική ως υπουργός Οικονομικών. Κρατήθηκε η συνοχή των κυβερνώντων, με αντάλλαγμα την αναίμακτη διαδοχή, χωρίς Παπουτσήδες και Τζουμάκες. Το δαχτυλίδι. Έτσι λένε. 

 Ο Βαγγέλης αναλαμβάνει ερείπια. Και για το κόμμα και για το κράτος και για το λαό. Με μεγάλη, μάλιστα, χαρά. Εντάξει. Δεν έχει σημασία. Σημασία στη ζωή έχει να είσαι αρχηγός, να είσαι πρώτος, να ικανοποιείς τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου. Αυτό και μόνο μας βοηθά να κατανοήσουμε την περίπτωσή του. Δε μασάει. 

Αλλά και ο πήχης των 100.000 είναι εξαιρετικά χαμηλός μπροστά στο παραμύθι του ενός εκατομμυρίου του 2007. Είναι ρεαλιστικός, για κάποιους υψηλός, αν λάβει κανείς υπόψη το χάλι του ΠΑΣΟΚ και την κατάντια της χώρας (το 2009 τον Σαμαρά των εξέλεξαν με εκλογές 800.000 άνθρωποι). 

 Πάω στοίχημα, κόβω το κεφάλι μου, βάζω το χέρι μου στη φωτιά, ότι ο Βαγγέλης θα είναι ο επόμενος πρόεδρος του κινήματος. Δεν βρισκω όμως κανέναν για να στοιχηματίσει το αντίθετο. Δεν πειράζει. Και μην αναρωτιέστε γιατί γίνονται εκλογές. 

Οι εκλογές της Πράσινης Κυριακής θα είναι… δύσκολες. Θα έχουμε αγωνία μέχρι να κλείσει η κάλπη. Θα τρέμουμε και πάλι στο άκουσμα του exit poll (θα υπάρχει;). Και μόλις γίνει η αναγόρευση, θα πεταχτούμε από τον καναπέ, όπως τότε με το γκολ του Δέλλα κατά της Τσεχίας, και θα πανηγυρίσουμε. Η καρδιά μας θα πάει στη θέση της και ο Βαγγέλης στην Ιπποκράτους. 

Έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Το επιβάλλει η «Δημοκρατία». Το επιβάλλει η Παπαδημοκρατία.