Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τα κο-κοράκια τους πολιτικούς μας να επικαλούνται τον πατριωτισμό τους, ακολούθως να εγκαλούνται από τους πολιτικούς αντιπάλους [σχήμα λόγου το «αντιπάλους»] με τη χιλιοειπωμένη ατάκα «Δεν μπορείτε να μονοπωλείτε τον πατριωτισμό», στη συνέχεια να τα μαζεύουν τα κο-κοράκια λέγοντας το επίσης χιλιοπειωμένο «Δεν είπα ότι στερείσθε πατριωτισμού κύριε συνάδελφε. Όλοι πατριώτες είμαστε σ’ αυτή την αίθουσα». Κι’ εκεί κλείνει το κεφάλαιο «πατριωτισμός». Όλοι πατριώτες είμαστε. Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, το θεάρεστο έργο του δουλέματος του λαού και με το μπαρδόν κύριε συνάδελφε να’ ούμ.
Θα πρέπει να ξανανοίξουμε τα λεξικά για να βεβαιωθούμε ότι η λέξη «πατριωτισμός» δεν έχει αλλάξει περιεχόμενο. Ότι σε κάθε ενεργειά μας, σε κάθε βήμα μας προτάσσουμε το καλό όλου του λαού που εγκαταβιοί σ’ αυτή τη χώρα κάμποσες χιλιάδες χρόνια τώρα με κοινές παραδόσεις, γλώσσα, μνήμες, αγώνες για την ελευθερία, πόνο, αίμα και ιδρώτα για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Και τούτο, διότι το χθεσινό κρούσμα οσφυοκαμψίας των πολιτικών μας δείχνει ότι πολιτικοί και λαός είμαστε αντίπαλοι. Οι πολιτικοί και οι χορηγοί τους, αυτοί οι ολίγοι ποσοτικώς τε και ποιοτικώς, αλλά πανίσχυροι με τα φράγκα τους και με χιλιάδες λακέδες στη δούλεψή τους, εξ ου και ο όρος «ολιγαρχία», με πολλή ευκολία καταφεύγουν στον περίφημο «ξένο παράγοντα» για να λάβουν βοήθεια στα σχέδια που απεργάζονται για τον λαό και να εμφανίσουν τη βούλησή τους ως βούληση των άκαμπτων δανειστών που οι ίδιοι οι οσφυοκάμπτες έβαλαν αφέντες στο κεφάλι μας.
Είμαστε, λοιπόν, απέναντι. Αυτοί οι πολιτικοί πρέπει να μας μισούν και όχι απλώς να μας περιφρονούν ή υποτιμούν.
Όταν επρόκειτο να ψηφισθεί από τους πράσινους γίγαντες η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κάτι ψέλλισε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Ναι, αυτή η πράσινη λουλού που εισπράττει € 100.000 ετησίως από την Εθνική Τράπεζα κάτι υποτονθόρισε για παρεμβάσεις εγχώριων συμφερόντων, ώστε η τρόικα να απαιτήσει από την κυβέρνηση [σχήμα λόγου το «κυβέρνηση»] αυτό που επεδίωκαν οι ντόπιοι απόγονοι των κατοχικών δοσιλόγων. Είχε μιλήσει τότε αυτός ο πράσινος χαμαιλέων για ηλεκτρονικά μηνύματα που απεδείκνυαν του λόγου του το αληθές. Στη συνέχεια σιωπή. Ούτε κουβέντα. Τα ξέχασε όλα. Απειλήθηκε; Ίσως. Δεν τον κόβω και για λεβέντη. Εκβιάσθηκε; Πιθανόν. Κάποιους σκελετούς θα έχει στο ντουλάπι του.
Και προχθές ήλθε το αδιάσειστο στοιχείο. Ο Παπάρειος Ραγκούσης χολώθηκε που δεν θα περάσει το δικό του με τους ταξιτζήδες [αλήθεια, γιατί τραβάει τόσο ζόρι;] και έβγαλε στη φόρα την αλληλογραφία που είχε ανταλλάξει με την τρόικα και από την οποία αποδεικνύεται ότι ο ίδιος είχε προτείνει στην τρόικα την πλήρη απελευθέρωση των ταξί, την οποία δεν είχαν λόγο να μην ευλογήσουν οι τροϊκανοί. Άρα, κατά τον Ραγκούση, αυτό που κάνει ο Βορίδης είναι αντίθετο με αυτό που θέλει η τρόικα. Καπάκι ο Βορίδης τού πέταξε την πατσαβούρα με το περίφημο «Όταν οι πασόκοι ήθελαν να περάσουν κάποια λαμογιά, την πάσαραν στην τρόικα, η οποία την εμφάνιζε ως δική της απαίτηση». Και αυτοί λέγονται πολιτικοί. Λέγονται πατριώτες.
Είμαστε απέναντι, λοιπόν. Μας χωρίζει τεράστιο χάσμα. Άβυσσος. Εμάς, τον λαό, και τους ρουφιάνους των ντόπιων μεγαλοκαρχαριών, αλλά και των ξένων αφεντικών τους. Αυτούς που προσπαθούν να μας πείσουν ότι θέλουν το καλό μας με Μνημόνια και μπουρδολογίες. Τους αυτόκλητους και θεόπνευστους σωτήρες μας. Αυτούς που θα συρθούν στις κάλπες υπό τον τρόμο της λαϊκής οργής. Αυτούς που έχουν καταντήσει τους αστυνομικούς σεκιουριτάδες τους. Τους «δημοκράτες» και «προοδευτικούς» της μεγάλης προδοτικής παράταξης.
Από έλλειψη Λεωνίδων πάσχουμε. Από Εφιάλτες ... να φαν οι κοκότες. Είμαι βέβαιος ότι ο Ραγκούσης θα απένεμε εύσημα πατριωτισμού στον Εφιάλτη.
Εμένα, όμως, τίποτε από όλα αυτά δεν με εντυπωσιάζει πλέον. Απλώς με ενοχλεί αφάνταστα το γεγονός ότι όλες αυτές οι ασχήμιες και οι παλιανθρωπιές των πολιτικών μας δεν προκαλούν. Λες και τις έχουμε αποδεχθεί ως φυσιολογικές.
