Ο Θεσσαλονικιός κολλητός της Ντόρας, σε άρθρο του για το Μακεδονικό "τα χώνει" στον τ. Πρόεδρο των Ομοφυλοφίλων, που εξέφρασε τις γνωστές (σλαβικές) θέσεις του για το θέμα.
Στο καυγά μπήκε και ο Βοσκόπουλος, στο πλευρό φυσικά του δεύτερου.
Διαβάστε το άρθρο του Νίκου Ταχιάου με τίτλο...
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ; – Ο FAKE ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ο πρόεδρος του δεύτερου από τα κόμματα της συνεργασίας «Δράση- Φιλελεύθερη Συμμαχία» Γρηγόρης Βαλλιανάτος έσπευσε να αναλώσει ένα μεγάλο μέρος συνέντευξής του σε διαδικτυακό μέσο, αναφερόμενος στο Μακεδονικό, θέμα που σήμερα είναι μάλλον ανεπίκαιρο, αλλά πιθανότατα θα επανέλθει στο προσκήνιο, σε σύντομο χρόνο μετά τις εκλογές. Να το ξεκαθαρίσω εξαρχής. Σιχαίνομαι τα πατριωτόμετρα. Καθένας μπορεί να υποστηρίζει ό,τι πιστεύει. Δεν υπάρχουν Έλληνες και ανθέλληνες. Κι όσο ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος μοιάζει να διασκεδάζει με αυτόν τον τελευταίο χαρακτηρισμό, άλλο τόσο θέλω κι εγώ να τη σπάω στα καρναβάλια που έφτιαξαν καριέρα με το να περιφέρονται ντυμένοι Ζορρό και μασουλώντας ένα βρωμερό λουκάνικο να κοροϊδεύουν τον κόσμο τσιρίζοντας «η Μακεδονία είναι ελληνική» ή στους δεσποτάδες, για το κυριακάτικο κήρυγμα των οποίων, η αφελής αυτή επωδός είναι απορία ψάλτου βηξ. Αλλά αυτό είναι πράξη άλλου έργου. Η εκδοχή του θέματος που με ενδιαφέρει σήμερα είναι αν ερμηνεύεται όντως ως μία ενστικτωδώς φιλελεύθερη αντίληψη η άποψη ότι η ονομασία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας είναι ζήτημα ελεύθερης έκφρασης της βούλησης των πολιτών της και αν εκεί εξαντλείται το θέμα. Υποστηρίζω πως υπάρχει και η αντίθετη φιλελεύθερη ανάγνωση. Καλώς ή κακώς, στη Βαλκανική δημιουργήθηκαν εθνικά κράτη που συγκροτήθηκαν στη βάση του πατριωτισμού της σημαίας. Μέχρι να αλλάξει αυτό, αν αλλάξει ποτέ και αν θέλουμε να αλλάξει –μεγάλη κουβέντα κι αυτή-, τα κράτη αυτά πρέπει να συνυπάρξουν υπό συνθήκες καλής γειτονίας. Ποια είναι η προϋπόθεση γι’ αυτό; Μα φυσικά, ο σεβασμός του πρώτιστου δικαιώματος το οποίο αποδέχεται κάθε φιλελεύθερος, αυτού της ιδιοκτησίας. Ποια λοιπόν είναι η ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους που διακυβεύεται; Κατ’ αρχήν, αυτό που πολύ απλοϊκά ονόμασα προηγουμένως σημαία, δηλαδή όλο το εποικοδόμημα της ιστορίας, των μύθων, των παραδόσεων που όπλισαν τον ελληνικό εθνικισμό που προσάρτησε ένα μεγάλο μέρος του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας στην Ελλάδα, πριν 100 χρόνια ακριβώς. Ακούγονται όντως ντεμοντέ οι όροι αυτοί, δεν λέω. Δεν θα μαλώσουμε. Καθόλου δεν με χαλάει ούτε η ιστορική αποδόμηση πολλών από τους μύθους με τους οποίους μεγαλώσαμε, ούτε η διάστιξη μία αδιατάρακτης ευθείας φυλετικής γραμμής. Καιρός να αποφασίσουν και οι νεότεροι ότι δεν κληρονομήσαμε τη χοληστερίνη από τους αρχαίους Έλληνες, που πετούσαν τα βελανίδια στους βάρβαρους. Θα μας βοηθούσε σε πολλά, κυρίως στη σημερινή κρίση. Όμως, δεν μπορώ να ανεχθώ το εξής πολύ απλό: Να αμφισβητούν την ιδιοκτησία μου, στην οποία έχω, όπως και να το κάνουμε, αναπαλλοτρίωτα εμπράγματα δικαιώματα. Εάν ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος είχε συμβουλευθεί Θεσσαλονικείς επιχειρηματίες, από αυτούς που βρίσκονται κοντά στη συμπράττουσα με το κόμμα του Δράση, προσωπικούς φίλους του Στέφανου Μάνου και πρωτεργάτες κινήσεων συμφιλίωσης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, που συμμετείχαν εποικοδομητικά σε συναντήσεις με τον Matthew Nimetz, θα είχε πληροφορηθεί το εξής γεγονός: Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος έχει πήξει από εκατέρωθεν εξιστορήσεις που ανέτρεχαν μέχρι και τον αρχάνθρωπο των Πετραλώνων έμοιαζε να κλονίζεται μόνο όταν άκουγε το πολύ απλό και εύλογο επιχείρημα ότι η απόδοση του ονόματος Μακεδονία στην ΠΓΔΜ, χωρίς χρήση διακριτού προσδιορισμού, παραβιάζει εμφανώς κατοχυρωμένα δικαιώματα ελληνικών επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν το γεωγραφικό προσδιορισμό Μακεδονία στις ονομασίες προέλευσης ή σε εμπορικά σήματα. Έτσι απλά! Ούτε αλυτρωτισμοί, ούτε στεφάνια της Βεργίνας, ούτε φαραωνικοί Μεγαλέξανδροι στις κεντρικές πλατείες. Μακεδονικός χαλβάς και Μακεδονικός οίνος. Όταν πρόκειται για καλή γειτνίαση δεν υπάρχει δίλημμα, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία επικαλύπτει τα πάντα. Κι επειδή περιμένω το αντεπιχείρημα ότι ο εθνικισμός, όντας κατασκευή, δεν αντιμετωπίζεται ως θέσφατο, προλαβαίνω την απάντηση ότι ασφαλώς, η αποδοχή αυτού του γεγονότος πρέπει να είναι αμφίδρομη. Ο νεοπαγής και γι’ αυτό πρωτόγονος εθνικισμός των αδέσποτων πληθυσμών του ενδοβουλγαρικού εθνικού σεπαρατισμού του τέλους του 19ου αιώνα οφείλει επίσης να συνηγορήσει σε αυτήν την άποψη, αποδεχόμενος έναν λογικό και έντιμο συμβιβασμό, στον οποίον φυσικά πρώτα η άφρων Ελλάς δεν προσέτρεξε, προτιμώντας το «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς». Όμως ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος δεν φαίνεται να αποδέχεται αυτόν τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Αλλιώς δεν εξηγείται και η θέση του στο μεταναστευτικό, που εδράζεται στην καινοφανή άποψη ότι η Ευρώπη δεν έχει κλειστά εξωτερικά σύνορα. Κλειστά, κατάκλειστα έχει, άσχετα αν μπάζουν από παντού. Μοιάζει να επικεντρώνει κυρίως στον πολυτελή κοινωνικό «φιλελευθερισμό» των γενικών αρχών περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτόν που γοήτευε και τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος όμως είναι κάτι διαφορετικό από τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Κι εδώ είναι η ένστασή μου. Αυτή η ερμηνεία των πολιτικών προβλημάτων είναι ένας fake φιλελευθερισμός που αποσκοπεί κυρίως σε μια δημόσια επίδειξη ατομικής εκκεντρικότητας, ως αυτοσκοπού. Με απλά λόγια, πρόκειται για μία πρόκληση, ίσα-ίσα για να ακουστούμε. Μόνο που σήμερα στην Ελλάδα, κάτι τέτοιο λειτουργεί στρεβλωτικά έναντι των προτεραιοτήτων που οι φιλελεύθεροι χρειάζεται να προβάλουν σε ένα κοινό εγγενώς εχθρικό προς τις απόψεις τους. Αν πραγματικά οι Έλληνες φιλελεύθεροι πολίτες θέλουν να σοκάρουν είναι προτιμότερο να αποφύγουν τον πειρασμό μίας ελιτίστικης ρητορικής και να ενσωματώσουν στις προτάσεις τους ρήξεις που θα αφορούν τον παρόντα χρόνο και θα πείθουν ότι μόνο η ελεύθερη οικονομία μπορεί να ανακατέψει την τράπουλα μίας στάσιμης κοινωνίας. Ο,τιδήποτε άλλο θολώνει το μήνυμα.
(Ο Νίκος Ταχιάος είναι τ. Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας του Υπουργείου Εξωτερικών και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Συμμαχίας).
