του Νίκου Χειλαδάκη
Τον μακρύ «χειμώνα» της οθωμανικής κατοχής έχουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων που προτίμησαν τον θάνατο αντί να σκύψουν το κεφάλι στον κατακτητή και στη συνέχεια είτε να υποστούν τον βιασμό μιας απάνθρωπης εξουσίας, είτε να αρνηθούν την πατροπαράδοτη πίστη τους. Οι θάνατοι αυτοί δεν μπορούν να χαρακτηριστούν σαν αυτοκτονίες, αλλά σαν ..
ηρωική αντίσταση και σαν φρικτές δολοφονίες του οθωμανικού καθεστώτος.
ηρωική αντίσταση και σαν φρικτές δολοφονίες του οθωμανικού καθεστώτος.
Δεν είναι δυνατόν οι γυναίκες του Ζαλόγγου που έπεφταν στον γκρεμό για να μην υποστούν την ατίμωση και τον βιασμό της ίδιας τους της ψυχής, ή οι ηρωικές Σουλιώτισσες που γκρεμίζονταν βάζοντας οι ίδιες τέρμα στην ζωή τους, να λέμε πως αυτοκτονήσανε με την συνήθη έννοια του όρου. Δεν είναι δυνατόν οι χιλιάδες νεομάρτυρες σε όλη την διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής που προτιμούσαν τον εθελοντικό απαγχονισμό για να αποφύγουν τον εξανδραποδισμό, ή οι χιλιάδες Ελληνίδες γυναίκες σκλάβες που σκοτώνονταν αυτοκτονώντας, να χαρακτηριστούν σαν αυτόχειρες.
Είναι φρικτή η ιστορία των νεομαρτύρων. Είναι η ιστορία εκείνων που μπροστά στην απειλή του θανάτου από τον κατακτητή όπως γίνονταν την περίοδο της επίσης στυγνής γερμανικής κατοχής, προτιμούσαν να σταθούν απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα των απάνθρωπων Γερμανών, παρά να προδώσουν κάποιο συμπατριώτη τους αγωνιστή που μάχονταν με ότι μέσο είχε κατά της ατίμωσης της πατρίδας από τους βαρβάρους εισβολείς.
Από την άλλη πλευρά στην μακρινή Ιαπωνία υπάρχει η παράδοση του χαρακίρι, μια παράδοση που δεν συνάδει με την δική μας αλλά δείχνει το μέτρο συνείδησης που αντιμετωπίζει την δημόσια αιδώ από κάποιο πολιτικό σκάνδαλο. Έτσι έχουμε πολλά παραδείγματα πολιτικών που για πολύ μικρότερα σκάνδαλα από αυτά που έχουν πλημμυρήσει την ελληνική πολιτική ζωή, προτίμησαν να βάλουν τέρμα στην ζωή τους με αυτόν τον χαρακτηριστικό τρόπο, κάνοντας δηλαδή χαρακίρι.
Εδώ στην Ελλάδα όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα τέτοιο παράδειγμα από τους έλληνες πολιτικούς που έχουν προδώσει τα πάντα και έχουν διαπράξει πολύ χειρότερα εγκλήματα κατά του λαού και της πατρίδας, αλλά αντίθετα, εξακολουθούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα να βγαίνουν δημόσια και να έχουν το απύθμενο θράσος να ζητάνε και την ψήφο μας. Εδώ στην Ελλάδα οι πολιτικοί μας μου θυμίζουν αυτό που έλεγαν κάποιοι ραγιαδόπληκτοι, πάλι στην περίοδο της Οθωμανικής κατοχής : «σφάξε με αγά να αγιάσω».
Πολύ θα το ήθελαν αυτό όλοι αυτοί όταν απευθύνονται με το χαρακτηριστικό ύφος τους όχι σε Έλληνες πολίτες, αλλά σε άβουλα πρόβατα έχοντας το θράσος να τους ζητιάνε την ίδια τους την επιβίωση για να εξακολουθήσουν το προδοτικό τους έργο. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος από όλους αυτούς τους 300 που να έχει συνειδητοποιήσει το ιστορικό τους έγκλημα. Γιατί όλοι, είτε λίγο, είτε πολύ, είναι συνυπεύθυνοι και αργά ή γρήγορα θα λογοδοτήσουν στην ιστορία για τα εγκλήματα τους. Ίσως το πρώτο βήμα να είναι οι αναμενόμενες εκλογές. Τον Νοέμβριο του 2002 οι Τούρκοι μας έδειξαν ένα δρόμο. Έστειλαν στο σπίτι και στη συνέχεια και στα δικαστήρια όσους πολιτικούς μέχρι τότε μονοπωλούσαν την εξουσία, βουτηγμένοι στην διαφθορά, στις καταχρήσεις, στην μαφία και στο παρακράτος. Ας τους μιμηθούμε σε πρώτη φάση. Η Νέμεση είναι λέξη ελληνική
Το χαρακίρι είναι για τους προδότες αλλά οι αυτοκτονίες των νεομαρτύρων που περιέγραψα παραπάνω είναι μια ηρωική πράξη. Ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε το πρωί στις 4 Απριλίου του 2010, στην κεντρικότερη πλατεία των Αθηνών, μπροστά στο κοινοβούλιο, έκανε μια ηρωική πράξη. Το σημείωμα που άφησε είναι μνημόνιο απάντηση στα μνημόνια της εξόντωσης μας. Δεν είναι αυτοκτονία, είναι δολοφονία, για την οποία οι ένοχοι θα πρέπει να πληρώσουν. Γιατί επιτέλους η Ελλάδα δεν είναι Ελλαδιστάν.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοισιογραφος-Συγγραφέας-Τουρκολογος
