Του Δημήτρη Κωνσταντάρα (υπ. βουλευτή με το ΛΑΟΣ)
Παιδί μου εσύ του γείτονα, εγγόνι του φίλου μου, άγνωστο μωρό που δεν καταλαβαίνεις ακόμα σε τι κόσμο ήρθες, αγέννητε Έλληνα, είσαι τυχερός. Και σε συγκρίνω με εμάς, με τα παιδιά που γεννηθήκαμε μετά τον πόλεμο, με εμάς τα παιδιά που είδαμε τους γονείς μας να ταλαιπωρούνται, ακούσαμε χιλιάδες ιστορίες για την πείνα και τη φτώχια του «τότε» αλλά μετά, ζήσαμε και την Ελλάδα της ανάπτυξης. Για το κατάντημα της Ελλάδας μας δεν φταίει...
ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε η Μεταπολίτευση, ούτε η Κατοχή. Γι αυτή την Ευρωπαική Νομαρχία του Νότου, για την Αμερικανική Οικονομική Αποικία, γι αυτή την άλλοτε περήφανη και γενναία χώρα που κατάντησε υποτελής και εξαρτώμενη και σου την «αφήσαμε» να τη διαχειριστείς - και φυσικά δεν ξέρεις τι να κάνεις- φταίμε μόνο εμείς. Η Μετακατοχική Γενιά που έγινε Γενιά του Πολυτεχνείου και μεταμορφώθηκε σε Γενιά της Μεταπολίτευσης ,που κατόρθωσε να κερδίσει δυο Νόμπελ και δυο Όσκαρ και καμιά πενηνταριά χρυσά μετάλλια στον αθλητισμό, την κατέστρεψε τη χώρα.
Οι περισσότεροι από μας, χωρίς να το θέλουμε. Κάποιοι, επειδή δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν. Και κάποιοι από πρόθεση. Κακή πρόθεση.
Συγχωρήστε μας και ξαναπροσπαθείστε να κάνετε την Ελλάδα αυτό που της αξίζει. Μπορείτε. Σε τέτοια χάλια που την παραδίδουμε…
Εμείς που σήμερα, Μάιο του 2012 δεν φοβηθήκαμε να αντισταθούμε, ίσως είμαστε ακόμη κάπου εκεί…κοντά σας. Θα μας ανακαλύψετε. Θα είμαστε αυτοί που σας καμαρώνουν χαμογελαστοί αλλά δακρυσμένοι. Και που σας ζητούν «συγγνώμη».
