.jpg)
Το 2000 μετά από την εφαρμογή ενός σταθεροποιητικού προγράμματος σύγκλισης η Ελλάδα, κατήργησε τη δραχμή και εντάχθηκε στην ζώνη του Ευρω. Το σκληρό και σταθερό Ευρω έφερε μαζί του χαμηλά επιτόκια. Αντί να επωφεληθεί η χώρα με την δημιουργία παραγωγικών επενδύσεων, αφέθηκε σε μια καταναλωτική ευημερία με δανεικά.
Το 1929 είχαμε το μεγάλο κραχ στην Wall Street και την αναταραχή που προκάλεσε στις οικονομίες της Δύσης. Στην Ελλάδα παρατηρήθηκε μια «στενότης» που αποδόθηκε σε συγκυριακούς λόγους και κυρίως στη δυσπιστία μεταξύ των τραπεζών.
Το 2008 είχαμε τo κραχ στις χρηματοπιστωτικές αγορές που προκάλεσε η χρεοκοπία της Lehman Brothers. Η ελληνική κυβέρνηση απέδωσε πάλι την στενότητα ρευστότητας στην καχυποψία της διατραπεζικής αγοράς. Σε πρώτη φάση η ΕΚΤ άνοιξε τις «κάνουλες» οι τράπεζες άντλησαν ρευστότητα με 1% και συνέχισαν να δανείζουν το κράτος με 4-5%. Προτίμησαν το κράτος από τους ιδιώτες γιατί το θεώρησαν ασφαλέστερο.
Το 1931 η στερλίνα εγκαταλείπει το χρυσό κανόνα, η κυβέρνηση Βενιζέλου επιλέγει να συνδέσει τη δραχμή με το άλλο νόμισμα χρυσής βάσης, το δολάριο. Η μετατρεψιμότητά της πλέον γίνεται μέσω δολαρίου. Την περίοδο αυτή ανθεί η κερδοσκοπία και η φυγάδευση κεφαλαίων στο εξωτερικό.
Το 1932, στις 7 Απριλίου, με τη μάχη της δραχμής εγκαταλείπεται ο χρυσός κανόνας και κηρύσσεται στάση πληρωμών. Πρόκειται για την τέταρτη χρεοκοπία στην ιστορία του ελληνικού κράτους (η πρώτη το 1827, η δεύτερη το 1843 και η τρίτη το 1893).
Απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις...
Στις εκλογές της 25 Σεπτεμβρίου 1932 κανένα κόμμα δεν κέρδισε την αυτοδυναμία. Κυβέρνηση σχημάτισε ο Παναγής Τσαλδάρης από τις 3 Νοεμβρίου 1932 μέχρι τις 16 Ιανουαρίου 1933 οπότε και ανέλαβε ξανά ο Ελευθέριος Βενιζέλος για να οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές του Μαρτίου του 1933.
Στις εκλογές του Μαρτίου του 1932 ο Εθνικός Συνασπισμός των Βενιζέλου, Μυλωνά, Καφαντάρη, Παπαναστασίου πήρε 46,32% και 110 έδρες, ενώ η Ηνωμένη Αντιπολίτευση των Τσαλδάρη, Κονδύλη, Μεταξά πήρε 46,19% και 136 έδρες.
Την επομένη των εκλογών, στις 6 Μαρτίου, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα με πρωταγωνιστή τον Νικόλαο Πλαστήρα, που είχε σκοπό να εμποδίσει το Λαϊκό Κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση. Το κίνημα αυτό, το οποίο δε φαίνεται να προσπάθησε σοβαρά να το αποτρέψει ο Ελ. Βενιζέλος, απέτυχε και κατάφερε σοβαρότατο χτύπημα κατά της βενιζελικής παράταξης, της συνταγματικής νομιμότητας, του κοινοβουλευτικού θεσμού και της αβασίλευτης δημοκρατίας, για τη σωτηρία της οποίας επιχειρήθηκε. Μετά την αποτυχία του κινήματος, ο Πλαστήρας πρόλαβε να διαφύγει στο εξωτερικό.
Οι επόμενες εκλογές για την Ε΄ Εθνοσυνέλευση έγιναν στις 9 Ιουνίου 1935. Δεν συμμετείχε το Κόμμα Φιλελευθέρων και τα συνεργαζόμενα με αυτό κόμματα.
Οι επόμενες εκλογές έγιναν στις 26 Ιανουαρίου 1936 από την κυβέρνηση του Δεμερτζή. Τα κόμματα αδυνατούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση και έτσι η κυβέρνηση Δεμερτζή παρέμεινε. Μετά το θάνατό του στις 13 Απριλίου 1936, τη Πρωθυπουργία ανέλαβε ο Ιωάννης Μεταξάς. Ο Ιωάννης Μεταξάς στις 4 Αυγούστου 1936 θα άρει άρθρα του Συντάγματος, επιβάλλοντας έτσι Δικτατορικό καθεστώς.
Εκλογές έγιναν ξανά μετά από 10 χρόνια το 1946 χωρίς τη συμμετοχή των κομμουνιστών αυτή τη φορά. Η περιπέτεια που δρομολογήθηκε με την χρεοκοπία του 1932 ολοκληρώθηκε με το τέλος του εμφυλίου. Της αναμέτρησης που είχε περισσότερα θύματα απ΄ όλους τους πολέμους από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.
Διαβάστε την συνέχεια στο capital.gr
