Του Δημήτρη Μάρδα
Αν. καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Η χώρα ζει σε ρυθμούς προεκλογικής περιόδου ενώ από την άλλη, η οικονομία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, τα έσοδα του κράτους έχουν εκτροχιαστεί και οι αποκρατικοποιήσεις περιμένουν.
όλοι μας πληρώνουμε για μια πανάκριβη Ειδική Γραμματεία των ΔΕΚΟ και έναν οργανισμό αποκρατικοποιήσεων με μηδενικό έργο, με παχυλούς όμως για τα στελέχη τους μισθούς και γενικά ένα τεράστιο κόστος λειτουργίας.
Οι πρόωρες εκλογές του Μαΐου 2012, ερμηνεύονται από το γεγονός ότι, κατά πολλούς, υφίσταται θέμα δημοκρατίας, καθώς δε νομιμοποιείται η κυβέρνηση αυτή –συνεργασίας δυο κομμάτων που εξασφαλίζουν μια άνετη πλειοψηφία στη Βουλή– να παίρνει αποφάσεις. Η Ιταλία του Μάριο Μόντι, σύμφωνα με την παραπάνω προσέγγιση, θεωρείται μάλλον ως μη δημοκρατική χώρα!.
Μια κυβέρνηση συνασπισμού εν μέσω της τετραετίας, υποστηρίζεται λοιπόν ότι δε συνάδει με τη βούληση των ψηφοφόρων. Αντίθετα, σύμφωνα με τους υποστηρικτές των πρόωρων εκλογών, αν προκύψει μια κυβέρνηση συνασπισμού κατά την έναρξη της τετραετίας, τότε αυτό είναι απόλυτα συμβατό με τη λαϊκή βούληση!.
Πώς οδηγούνται άραγε οι ανωτέρω σε αυτό το συμπέρασμα, όταν ουδείς ψηφίζει για κυβερνήσεις συνασπισμού; Όλοι ψηφίζουμε για την ανάδειξη ενός και μόνο κόμματος, ενώ οι κυβερνήσεις συνασπισμού εύλογα προκύπτουν, όποτε χρονικά παραστεί ανάγκη.
Κύριος παράγοντας υπέρ των πρόωρων εκλογών είναι η μη σύμπτωση των θέσεων του εκλογικού σώματος με την παρούσα κυβερνητική πολιτική. Από πού προκύπτει όμως αυτό; Έχουμε μήπως, όπως οι ΗΠΑ, ένα θεσμοθετημένο ενδιάμεσο μηχανισμό διαπίστωσης των αποκλίσεων ανάμεσα στις θέσεις του εκλογικού σώματος από την κυβερνητική πολιτική; Φυσικά όχι. Διαθέτουμε όμως άφθονες δημοσκοπήσεις χρηματοδοτούμενες από τα κόμματα!
Η παραφιλολογία και οι εμμονές για πρόωρες εκλογές εξυπηρετούν έναν και μόνο σκοπό: Δίνεται πίστωση χρόνου, στους πολιτικούς ένθεν και ένθεν. Αυτοί, θα καταδείκνυαν με πιο εμφανή τρόπο την ανεπάρκειά τους, (μέσω του ανύπαρκτου έργου τους ή της ανούσιας κριτικής για το θεαθήναι) αν συνέχιζαν να λειτουργούν για μια τετραετία.
Με το περιβάλλον λοιπόν που διαμορφώνουν οι πρόωρες εκλογές, πολιτικοί σε διαδικασία σήψης επιβιώνουν, επανερχόμενοι δήθεν ανανεωμένοι. Έτσι, ανακόπτεται η ελεύθερη πτώση των ημιθανών βαρόνων της πολιτικής κυρίως.
Σχηματικά θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι πρόωρες εκλογές παίζουν το ρόλο του αίματος που έχει ανάγκη ο βρικόλακας για να επιβιώσει.
Τι θα έπρεπε να γίνει; Να ακολουθούσαμε απλά το παράδειγμα της «αντιδημοκρατικής» Ιταλίας.
Αυτό μπορεί να γίνει ακόμη και τώρα, αρκεί οι «πεφωτισμένοι» αρχηγοί των κομμάτων και διαφόρων πολιτικών σχηματισμών, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Το πολιτικό κόστος λόγω της μη διενέργειας των πρόωρων εκλογών, θα είναι πολύ μικρότερο συγκρινόμενο με το πολιτικό και οικονομικό κόστος, που θα επωμισθούμε, αν γίνουν τελικά οι εν λόγω εκλογές.
Συνέπεια των προώρων εκλογών: Αποκλίσεις από όσα έχουν συμφωνηθεί με τους πιστωτές μας, νέα περίοδος αβεβαιότητας για τους επενδυτές και κόλασης για τα εισοδήματα και τα νοικοκυριά. Η πλήρης κατάρρευση της οικονομίας δεν αποκλείεται, μη αποτελώντας πια φανταστικό σενάριο.
Επακόλουθο της κατάρρευσης: Το ολικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, του ορυκτού της πλούτου κ.λπ στους πιστωτές μας και η περαιτέρω κινεζοποίηση της ελληνικής οικονομίας κατά τα πρότυπα της κας Λαγκάρντ.
Και όλα αυτά στο όνομα ενός δημοκρατικού μένους ή σωστότερα μιας υποκρισίας ή ενός πολιτικού αριβισμού, με στόχο την κατάχτηση της εξουσίας!.
