Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 παρατηρούμε μια πολυδιάσπαση και πολυσπερμία κομμάτων, τα περισσότερα από τα οποία είναι ομοπαραταξιακά. Προς χάριν των κομμάτων τους καταχρώνται τον κοινό παραταξιακό χώρο, με ανεπιτυχείς λεκτικές και όχι μόνον επιθέσεις, στην προσπάθεια να διευρύνουν τους εκλογικούς τους ορίζοντες.
Είναι πολύ χρήσιμο από κάθε άποψη, για το μέλλον μιας παράταξης, οι αρχηγοί και τα στελέχη των κομμάτων να κατανοούν αλλά και να το αποδεικνύουν, ότι ξεχωρίζουν τη διαφορετικότητα της παράταξης από το κόμμα. Είναι αναγκαστικά επίκαιρο να υπενθυμίσω ότι σε γενικές γραμμές, παράταξη είναι ομάδα πολιτικών, κοινωνικών ή άλλων σχηματισμών που έχουν κοινούς σκοπούς, ενώ πολιτικό κόμμα είναι ομάδα ατόμων με κοινές ιδέες, προγράμματα και επιδιώξεις.
Ο παραδοσιακός κεντροδεξιός χώρος, αποτελεί μια παράταξη που αρκετές φορές στο παρελθόν βρέθηκε κάτω από την ίδια κομματική στέγη, με εκλογικές επιτυχίες. Σήμερα Ν.Δ.-ΛΑΟΣ-ΔΗ.ΣΥ.-ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΔΡΑΣΗ κλπ διεκδικούν ψήφους από τη δεξαμενή ριζοσπαστών, κεντρώων, φιλελευθέρων, της λαϊκής δεξιάς κ.α.
Ίσως χωρίς καμιά εξαίρεση οι αρχηγοί των κομματικών αυτών σχηματισμών θεωρούν ως τσιφλίκι τους την παράταξη και τη χρησιμοποιούν κατ’ αποκλειστικότητα. Με καθαρά προεκλογικές και πολλές φορές προκλητικές συμπεριφορές δημιουργούν ένα χάσμα απόστασης μέσα στην ίδια την παράταξη, ωσάν αυτή να είναι μιας και μοναδικής δικής τους χρήσης.
Ταυτίζουν απόλυτα το εκλογικό αποτέλεσμα, με την παρουσία τους στην κορυφή ή στα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους, λες και δεν υπάρχει αύριο, λες και δεν συνυπήρξαν χθες.
Αδίδακτοι από το παρελθόν αγνοούν ή παραβλέπουν ότι τα δικά τους στοχευμένα εκλογικά τερτίπια, δηλητηριάζουν και τα απλά μέλη και ψηφοφόρους της παράταξης, δημιουργώντας ανυπέρβλητα ρήγματα, που τις περισσότερες φορές εμποδίζουν συμπράξεις, που είναι απαραίτητες για το εθνικό συμφέρον ή το κοινό καλό.
Στον κόσμο και τον πολιτικό χώρο της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης, οφείλουν όλοι ευγνωμοσύνη και σεβασμό και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τη χρησιμοποιεί ως μιας χρήσης. Κανείς δεν μπορεί επιδιώκοντας το πρόσκαιρο να αγνοεί το διαχρονικό.
Στο κάθε κόμμα, στον κάθε αρχηγό και σε καθέναν υποψήφιο της από δω πλευράς, οι ψηφοφόροι θα δώσουν αυτό που αναλογεί, σε σχέση με τα επιχειρήματα κάθε πλευράς, γιατί έτσι πρέπει να πράξουν.
Με την ψήφος τους θα στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα, που στην ουσία θα είναι εντολή, για το πώς πρέπει να πορευθούν στον μέλλον, εξακολουθώντας παιδιά της παράταξης.
Το ‘’εξ οικείων τα βέλη’’ αρνούμαστε να το ακούμε και να το παρακολουθούμε, σε χάι ντε φινίσιον από τους πρόθυμους της τηλεόρασης και των λοιπών ΜΜΕ για την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη.
