Το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά στη Wall Street Journal

Η Ελλάδα θα τα καταφέρει…

Του Αντώνη Σαμαρά

Το 1633, όταν ο Γαλιλαίος υποχρεώθηκε από την Ιερά Εξέταση να ανασκευάσει τις ηλιοκεντρικές απόψεις του, φημολογείται ότι ψιθύρισε:

-- Και όμως κινείται!

Από τότε η φράση αυτή έχει γίνει εμβληματική για όσους υπερασπίζονται την αλήθεια μπροστά σε βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις.

Από την εποχή του Γαλιλαίου, εμείς οι Ευρωπαίοι μάθαμε να αναζητούμε την αλήθεια πέρα από το «προφανές», να ψάχνουμε πέρα από το «επιφανειακό».

Μάθαμε να ψάχνουμε για αίτια όχι για «κακούς», να αναζητούμε απαντήσεις όχι «ενόχους»…

Εκείνο που είναι πράγματι προφανές στην Ευρωπαϊκή κρίση χρέους, είναι πως πολλές χώρες-μέλη της Ένωσης ζούσαν πέρα από τα όριά τους και τις δυνατότητές τους για χρόνια, συσσωρεύοντας χρέη που τελικώς βρέθηκαν εκτός ελέγχου.

Η χώρα μου η Ελλάδα, είναι μια τέτοια περίπτωση μακροχρόνιας δημοσιονομικής αποτυχίας και βρίσκεται ήδη στον πέμπτο χρόνο της ύφεσης. Έχει ήδη χάσει 16-18% του ΑΕΠ της από το 2009.

Περισσότερη ύφεση οδήγησε σε πιο επίμονα ελλείμματα και σε έκρηξη του χρέους.

Η Ελλάδα έχει ήδη εφαρμόσει περιοριστικά μέτρα που φτάνουν το 20% του ΑΕΠ της, για να ελέγξει ένα έλλειμμα που έφτανε το 15% το 2009. Δύο χρόνια αργότερα, και παρ’ όλα τα μέτρα, το ελληνικό έλλειμμα βρισκόταν ακόμα στο 10% στα τέλη του 2011!

Τα τρία τέταρτα των μέτρων για την περιστολή του ελλείμματος οδήγησαν σε περισσότερη ύφεση, όχι σε μικρότερο έλλειμμα…

Στο μεταξύ, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων έπεσε κατακόρυφα από τα προ της κρίσης επίπεδα. Μετακινήθηκαν απότομα από το ένα άκρο στο άλλο: από υπερβολική κατανάλωση χωρίς επαρκή παραγωγή, σε απύθμενη ύφεση χωρίς επαρκή προσαρμογή. Και χωρίς πραγματική βελτίωση.

Οι Έλληνες πρέπει να κάνουν την προσαρμογή τους, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Αλλά ποια χώρα μπορεί να χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο; Και ποια δημοκρατία μπορεί να αντέξει τόσο ισχυρό σοκ με τόσο φτωχά αποτελέσματα;    

Η πρόσφατη ελληνική εμπειρία δείχνει πως η δημοσιονομική προσαρμογή και οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα, αν δεν υπάρξει ένα ακόμα ζωτικής σημασία «συστατικό»: μέτρα Ανάκαμψης και βιώσιμης Ανάπτυξης.

Χωρίς Ανάκαμψη δεν μπορείς να πετύχεις πολλά πράγματα. Η κατάσταση,  κατά πάσα πιθανότητα, θα χειροτερέψει…

Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα. Χρειάστηκαν 30 χρόνια δημόσιας σπατάλης για να φέρουν το χρέος στο 120% του ΑΕΠ. Κι ύστερα άρκεσαν δύο χρόνια άγριας λιτότητας για να φέρουν το χρέος στο 168% του ΑΕΠ!

Προφανώς η «συνταγή» δεν δούλεψε…

Είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Δεν πρέπει να διστάσουμε μπροστά στις δυσκολίες. Δεν πρέπει να αναβάλλουμε πλέον αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει από καιρό. Οφείλουμε όμως, να τις κάνουμε πιο αποδοτικές, να εξουδετερώσουμε τις πιο «τοξικές» τους παρενέργειες, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα μέτρα Ανάκαμψης.

Χρειαζόμαστε χρόνο μέχρι να δουλέψουν οι διαρθρωτικές αλλαγές και να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας μας. Αλλά δεν μπορούμε να υπονομεύουμε αυτές τις μεταρρυθμίσεις βραχυχρόνια, ενώ περιμένουμε να δουλέψουν μακροχρόνια…

Για παράδειγμα, πόσο «ανταγωνιστική» μπορεί να είναι μια οικονομία όταν οι φορολογικοί της συντελεστές είναι διπλάσιοι από εκείνους των γειτόνων της και πολύ πάνω από τον μέσο όρο των εταίρων της;

Τα τελευταία δύο χρόνια οι μισθοί στην Ελλάδα έπεσαν κατά 15%, αλλά η φορολογική επιβάρυνση αυξήθηκε κατά 50%, το ενεργειακό κόστος αυξήθηκε τέσσερις φορές και δεν υπάρχει πια ρευστότητα στην οικονομία. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι δούλευαν… δωρεάν, κανείς δεν θα τους προσλάμβανε σε τέτοιο οικονομικό περιβάλλον.

Πρέπει να επιτρέψουμε την Ανάκαμψη, ώστε να υπάρξει Επανεκκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας. Δεσμευτήκαμε να επιτύχουμε τους μακροχρόνιους και ενδιάμεσους στόχους του προγράμματος. Και θέλουμε να τιμήσουμε την υπόσχεσή μας πλήρως. Όμως, όσο βρισκόμαστε καθηλωμένοι σε τέτοια αυτό-τροφοδοτούμενη ύφεση, τόσο περισσότερο θα απομακρυνόμαστε από τους στόχους μας.

Θέλουμε να αντιστρέψουμε αυτή την τάση. Θέλουμε να σπάσουμε αυτό τον φαύλο κύκλο…

Θέλουμε η Ελλάδα να τα καταφέρει. Θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα θετικό παράδειγμα, χωρίς προηγούμενο για ολόκληρη την ευρωζώνη.

Για να το επιτύχουμε αυτό, χρειαζόμαστε τη βοήθεια και την κατανόηση των Ευρωπαίων εταίρων μας. Κάποιοι απ’ αυτούς δεν δίστασαν να αποκαλέσουν την Ελλάδα ένα βαρίδι που πρέπει να ξεφορτωθούν…

Κι όμως κινείται!

Είμαι απολύτως βέβαιος, ότι η Ελλάδα δεν είναι «χαμένη υπόθεση»…

Η Ελλάδα δεν είναι «παθητικό» του ευρωπαϊκού «ισολογισμού»…

Είναι πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο!

Η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει μιαν εντυπωσιακή επάνοδο στην Ανάπτυξη.

Ακολουθεί το αγγλικό κείμενο

 Making Greece Work

With the support of our fellow Europeans, the country can still make a spectacular comeback.

By ANTONIS SAMARAS

When Galileo Galilei was forced by the Catholic Inquisition to recant his heliocentric beliefs in 1633, the Italian astronomer was said to have uttered, "And yet it moves." Since then the phrase has become shorthand for defending counterintuitive truth in the face of deep-rooted prejudice.

Since Galileo's day, we Europeans have learned to question things beyond the obvious and to look beneath the surface. We have learned to search for clues, not evils—for answers, not culprits.

What is obvious in the European debt crisis is that many member states have lived beyond their means for years, accumulating debt that exploded out of control. My country, Greece, is a long-term fiscal failure and currently in its fifth year of recession. It has lost 16%-18% of its GDP since 2009.

More recession has meant more stubborn deficits and ever-exploding debt. Greece has already implemented deficit-cutting measures of around 20% of GDP to curtail a deficit of 15% of GDP in 2009. Two years later, and despite all these measures, Athens's deficit was still around 10% in 2011. Three quarters of deficit-cutting produced more recession, not less deficit.

Meanwhile, Greeks' standard of living has dropped precipitously since before the crisis. They shifted abruptly from one extreme to the opposite: from too much consumption with insufficient production, to bottomless austerity with insufficient adjustment and no real progress.

Greeks should adjust—no question about it. But what country can lose so much in such a short time? And what democracy can sustain so great a shock with such poor results?

The Greek experience suggests that adjustment and structural reforms will not enhance competitiveness without one more vital ingredient: measures to assist recovery and promote sustainable growth. Without recovery you cannot accomplish much. Things will most probably worsen.

This is exactly what has happened in Greece. It took 30 years of frivolous public spending to bring the country to a debt-to-GDP ratio of 120%. Two years of severe austerity brought debt to 168% of GDP. Obviously the medicine didn't work.

We are resolved to tackle the crisis. We should not hesitate in the face of hardships, but neither should we postpone changes and reforms long past due. Rather, we should make them more efficient and ameliorate some of their most toxic side effects by simultaneously applying recovery measures. We need time so that structural changes can work their way toward improving competitiveness. But we should not undermine these reforms in the short run while expecting them to work in the long run.

For instance, how competitive can an economy be when its tax rates are twice those of its neighbors' and far above the average of its trading partners? In the past two years the employment costs of the Greek private sector have decreased by more than 15% while the tax burden has increased by 50%, energy costs have increased by 450%, and there is no more liquidity in the market. Even if you could make people work for free, nobody would hire them in such an environment.

We need to allow for a recovery to jump-start the Greek economy. We made a commitment to fulfill the objectives and the targets of the European Union program for Greece, and we want to honor our obligations to the letter. But the longer we are stuck in such a self-perpetuating recession, the more we will drift away from our targets. We want to reverse this trend. We want to break out of the vicious cycle.

We want to make Greece work. We want to set an unprecedented positive example for the euro zone.

To accomplish this, we need the help and understanding of our fellow Europeans. Some of our European partners have not hesitated to call Greece a burden that the EU should cast off. And yet it moves.

I am absolutely confident that Greece is not a lost cause. Greece is not a liability; it is an asset. Greece can still make a spectacular comeback.

—Mr. Samaras is leader of Greece's New Democracy party.