Και αυτό αφορά πρωτίστως τους δανειστές (όχι μόνο της Ελλάδος αλλά γενικώς)
Το θέμα έγκειται στο γεγονός ότι οι «μεγάλες» οικογένειες, αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι τα χρήματα που έχουν και βλέπουν ως νούμερα στο excel (ή σε αντίστοιχα λογισμικά) και τα οποία έχουν προκύψει από υπεραξίες (ακινήτων, μετοχών, παράγωγων, εκβιασμών και εκμετάλλευση των εθνών και λιγότερο από εμπόριο και αραγωγή) αποτελούν απλά νούμερα!
(Αν αφήσουμε για λίγο τα δημόσια χρέη των κρατών για λίγο στην άκρη)
Τότε το ερώτημα που τους βασανίζει είναι το εξής:
Γιατί οι -εργατικότατοι- Έλληνες του ιδιωτικού τομέα, που αγόραζαν τα -ποιοτικά- σπίτια τους από 100,000€ ως 300,000 σε ένα οικόπεδο φιλέτο της Ευρώπης με διωτικό χρέος πολύ μικρότερο των αντίστοιχων χωρών του βορά, αποτελούν φούσκα, ενώ ο βοράς (με τεράστια ιδιωτικά χρέη) που αγόραζε κοντά στον βόρειο πόλο (Φιλανδία, Σουηδία, Νορβηγία ) σπίτια με 500,000 - 1,000,000€ όχι;
Και στις δύο περιπτώσεις οι αγορές γινόταν κυρίως από δάνεια (νούμερα στο excel δηλαδή) που εμείς (οι είκοσι οικογένειες) χορηγούσαμε, μήπως τελικά οι υπεραξίες αυτές χαθούν οπότε και τα χρήματα μας;
Και να ξέρετε ότι τον πλούσιο δεν τον φοβίζει τίποτε παραπάνω... από το ενδεχόμενο να χάσει τον πλούτο του...
