Γράφει ο Χρήστος Νικολαίδης
- Σε Γιάννη Μπουτάρη μεταμφιέστηκε ο Αλέξης Τσίπρας...
- Οι αφελείς διώκτες του δεν καταλαβαίνουν...
- Τι ακριβώς έγινε στις εκλογές...
Κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας μού θυμίζει τον Γιάννη Μπουτάρη! Όχι εμφανισιακά, αυτό άλλωστε θα ήταν δύσκολο λόγω ηλικίας, αλλά πολιτικά, επικοινωνιακά αλλά και προοπτικά!
Γι' αυτό και σπεύδω, πριν αναλύσω τις ομοιότητες και ταυτίσεις, ότι όλοι όσοι θέλουν να επιτεθούν στον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να το κάνουν με πολύ διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι οι ομόλογοί τους το έπραξαν στον Γιάννη Μπουτάρη και τελικά τον έβγαλαν Δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Να αφήσουν κατά μέρος την αλαζονεία και το αφ' υψηλού στιλάκι και να τον...
εκλάβουν ως δυνατό αντίπαλο, με σοβαρή υπόσταση και κοινωνική αποδοχή και κυρίως προτάσσοντας τα πραγματικά ζητήματα και όχι (όπως θα εξηγήσω παρακάτω), να επιχειρήσουν να τον παίξουν στο δικό του γήπεδο. Εκεί θα τους νικήσει...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Ο Γιάννης Μπουτάρης όπως και ο Αλέξης Τσίπρας κινήθηκε προεκλογικά χαϊδεύοντας αυτιά, με άξονα αυτό που ο κάθε Έλληνας θέλει να ακούει: καταγγελία των πάντων, ανατροπή, αντίσταση, διάλυση του κατεστημένου, ενδιαφέρουσες ιδέες για τα πάντα, όραμα και χαμόγελο.
Με τον τρόπο αυτό έδωσε ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει το πλαίσιο για το οποίο ενδιαφέρεται ο ψηφοφόρος. Φούσκωσε τα μυαλά του πολίτη με χαριτωμενιές για το παρεμπόριο των μαύρων, το σύστημα καθαριότητας, τη λειτουργία του μηχανισμού του Δήμου, τη δημόσια αισθητική, το πρόσωπο, το ύφος, τη διαφάνεια και τη συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού. Αλλά κυρίως έδωσε τη δυναμική της ανατροπής.
Η πάγια αρχή των φιλοσόφων "ποτέ μην παλεύεις για την ανατροπή ενός οικοδομήματος εάν νωρίτερα δεν έχεις έτοιμο αυτό που θα το αντικαταστήσει" δεν βρίσκει αντίκτυπο στην πολιτική ούτε στα λαϊκά στρώματα.
Το σύστημα είναι πάντα ευάλωτο. Περισσότερο ακουμπάς στα λαϊκά ένσικτα όταν μιλάς για ανατροπή παρά όταν επιχειρείς να πείσεις για δημιουργία. Η αντίδραση είναι πάντα πολύ πιο δυνατή από τη δράση...
Ιδίως όταν η υπάρχουσα κατάσταση έχει πληγώσει το λαό.
Αυτό κάνει και ο συμπαθής Αλέξης. Δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις όχι επειδή δεν θα μπορούσε να γράψει μερικά κείμενα. Αλλά επειδή ξέρει πολύ καλά ότι δεν τις χρειάζεται. Στη φάση που βρίσκεται αρκεί η διάθεση της ανατροπής. Αυτή σε καθιστά ικανό να εκφράσεις το λαϊκό θυμικό. Τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν...
Στο μεταξύ μπορείς κάλλιστα να συνεχίσεις να χαϊδεύεις τα αυτιά του πολίτη με γοητευτικά λόγια για μονομερή διαγραφή του χρέους, καταγγελία της δανειακής σύμβασης, τρίξιμο των δοντιών των δανειστών και άλλες ομορφιές.
Στη φάση αυτή πρέπει να πάρεις μαζί σου τη λαϊκή υποστήριξη. Μετά βλέπουμε... Και για να είμαι ειλικρινής: πιστεύω ότι ο άνθρωπος δε λέει πράγματα που δεν πιστεύει. Τα πιστεύει φανατικά. Ωστόσο είναι σαφές ότι δεν φεύγει από τον πειρασμό να πει και καμιά... κουβέντα παραπάνω γιατί... εκλογές έχουμε.
Υπάρχει μία φράση που έχει αποδοθεί στον Κωνσταντίνο Καραμανλή: "Για να αισθανθείς το μεγαλείο του να κυβερνάς την Ελλάδα θα πρέπει νωρίτερα να υποστείς την ταπείνωση της εκλογής", φέρεται να έχει πει ο Εθνάρχης.
Είναι αυτό που όποιος λησμονεί... το πληρώνει.
Ο γοητευτικός Αλέξης λοιπόν δε θέλει να σχηματίσει κυβέρνηση. Είναι σαφές. Γιατί έτσι θα έπαιζε σε ένα γήπεδο που δεν είναι δικό του. Το δικό του γήπεδο είναι η αμφισβήτηση. Οπότε θα μας πάει σε εκλογές ακόμη κι αν όλοι οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί θέλουν με το ζόρι να τον πάνε σηκωτό μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου.
Θα συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο μέχρι τις 17 Ιουνίου, οπότε θα ανοίξουν και πάλι οι κάλπες. Και εκεί θα τα παίξει όλα για όλα. Ο στόχος του είναι η αυτοδυναμία, ή τουλάχιστον να είναι πρώτο κόμμα. Άραγε θα καταφέρει; Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Γιατί είναι μοιραίο πως οι ανάγκες της προεκλογικής εκστρατείας θα τον φέρνουν σταδιακά στο ξένο γι' αυτόν γήπεδο...
Ωστόσο, οι πολίτες θα τον παρακολουθούν προσεκτικά. Το ζήτημα είναι εάν, στο τέλος αυτής της διαδικασίας, θα ζήσει όλη η Ελλάδα αυτό που 1,5 χρόνο τώρα ζούμε εμείς οι Θεσσαλονικείς: εκεί που είχαμε έναν υποψήφιο να κατακεραυνώνει την αδιαφάνεια, να τον βλέπουμε να προωθεί εν κρυπτώ την ανοικοδόμηση του Αλλατίνη, που τον εκλάβαμε ως καθάριο υμνητή της νομιμότητας αλλά αργότερα τον είδαμε να ψωνίζει από μαύρους και να κάνει αυθαιρεσίες στο σπίτι και το εξοχικό του, που τον πιστέψαμε ως εργατικό και συγκροτημένο να τον βλέπουμε ανίκανο να κάνει έναν διαγωνισμό προμήθειας ανταλλακτικών αλλά απολύτως ικανό να διαλύει έναν μηχανισμό καθαριότητας! Αυτόν που στο όνομα διάλυσης των κλειστών κυκλωμάτων και πήρε την εντολή... να φτιάχνει σήμερα πολύ πιο κλειστά και αδιαφανή συστήματα εξουσίας.
Και δυο λόγια για τις εκλογές
Κατά την προσωπική μου άποψη στις εκλογές της Κυριακής ο πολίτης έδωσε τη σωστή απάντηση στο λάθος ερώτημα: "οι Έλληνες καταψήφισαν τη λιτότητα" περιέγραψε ο ξένος Τύπος. Μα, αυτή είναι μία πολύ σωστή απάντηση αλλά το θέμα αυτό δεν είχε πέσει στις εξετάσεις...
Η άποψη του διεθνούς Τύπου, που αποτελεί και άποψη πολλών φίλων και γνωστών μου, μού θυμίζει την παράφραση της γνωστής παροιμίας που καταλήγει στο "καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος"! Κανείς δε θέλει τη λιτότητα, κανείς δε θέλει να κόβει μισθούς και συντάξεις, κανείς δεν βλέπει σωστά τα όσα γίνονται.
Δεν ήταν ανάγκη να κάνουμε εκλογές για να μάθουμε εάν ο λαός θέλει να χαλαρώσει από τον τράχηλό του ο ζυγός του Μνημονίου. Μην τρελαθούμε κιόλας...
Το αληθινό ζήτημα είναι ποιος από τους παίκτες του πολιτικού σκηνικού μπορεί να κάνει σωστή επαναδιαπραγμάτευση ώστε να μειωθεί η πίεση και επιτέλους να ξεφύγουμε από τους δρόμους της ύφεσης και να βαδίσουμε σε αυτούς της ανάπτυξης.
Και εκεί θα κριθούν οι επικείμενες εκλογές. Ο πολίτης θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στον Αλέξη, που προβάλει ως το άτακτο παιδί που θέλει να τα βάλει με το σύστημα και τον Α. Σαμαρά, τον παράγοντα εντός συστήματος που έχει την επάρκεια να βελτιώσει σημαντικά όρους και προϋποθέσεις.
Και εδώ κρύβεται το μυστικό: δεν έχω κρύψει ποτέ ότι ανήκω στη συντηρητική πλευρά της πολιτικής. Για όλους εμάς, "πολιτική" σημαίνει αποτέλεσμα. Στις οικογένειές μας έμπαινε για να μας δώσει ψηφοδέλτια μόνο όποιος είχε στο βιογραφικό του ένσημα, κοινωνική αναγνώριση, προσωπική επιτυχία και δρόμους και γεφύρια, επενδύσεις και δουλειές, απτό έργο που οδηγεί στην πρόοδο και την ευημερία του λαού. Όλους τους άλλους, που νόμιζαν ότι πολιτική είναι να κάνουν χειραψίες, να φλερτάρουν με το ανέφικτο, να πουλάνε όραμα και να μιλάνε όμορφα και με άνεση ως καλοί ηθοποιοί, τούς κλείναμε την πόρτα στα μούτρα! Μια ζωή ήμασταν απέναντι στην Αριστερά γιατί ποτέ απ' αυτήν δεν είδαμε αποτέλεσμα, πρακτικό αποτέλεσμα για τη ζωή μας, πάντα ωραία λόγια, οράματα και ιδέες που είτε ήταν ανέφικτες είτε εξαντλούνταν στην αντίθεση και ποτέ στη θέση.
Και αυτό σε χρόνια αλλοτινά, πολύ δε περισσότερο σήμερα που ο δράκουλας της πτώχευσης μάς χτυπά την πόρτα. Ο Αλέξης φουσκωμένος από τη λαϊκή υποστήριξη και αγγίζοντας απροκρουστικές διαστάσεις της αλαζονείας φλερτάρει με ιδέες που ίσως αποδειχτούν επικίνδυνες. Καβάλησε απότομα το άλογο της λαϊκής αποδοχής, το σπιρουνιάζει με δύναμη, αλλά λησμονεί ότι ίσως αυτή η ορμή τον παρασύρει στο γκρεμό.
Αυτό που σήμερα χρειάζεται ο τόπος είναι μικρότερο κράτος, επιτελικές λειτουργίες, υποβοήθηση της επιχειρηματικότητας, αποκρατικοποιήσεις, ανάπτυξη και δυστυχώς δανεικά!
Η δουλειά είναι δύσκολη και σκληρή. Απαιτεί επάρκεια και γνώση, αποφασιστικότητα και σοβαρότητα, σχέδιο και όραμα. Όχι όμορφα λόγια και εκ του ασφαλούς κριτική.
Όσοι είναι χαρισματικοί στα λόγια και τα οράματα δεν ξέρουν από δουλειά.
Όποιος διαφωνεί ας δει τους ξεχυλισμένους κάδους της Θεσσαλονίκης...
