Μνημόνιο καλείται μία έγγραφη έκθεση με ειδική αναφορά σε συγκεκριμένη υπόθεση [ = υπόμνημα]. Απόδοση του γαλλικού memorandum [Μπαμπινιώτης].
Το γαλλικό memorandum έχει τη ρίζα του στο λατινικό ρήμα memoro [ = ενθυμούμαι], αποτελεί δε απόδοση του γερούνδιου του εν λόγω ρήματος, ήτοι του memorandum, το οποίο μαζί με το est [τρίτο ενικό πρόσωπο του ρήματος esse] σημαίνει «μη λησμονητέο εστί» ή «ενθυμητέον εστί». Παραπέμπει δε ο όρος σε έγγραφο ή κείμενο, το οποίο υποβοηθεί τη μνήμη δια της ...
καταγραφής γεγονότων ή παρατηρήσεων ή σχολίων για κάποιο θέμα.
Ο όρος έλαβε μεταγραφή και στην αγγλοσαξωνική νομική ορολογία, όπου έχει την έννοια του εγγράφου που περιέχει όρους κάποιας σχέσης, συναλλαγής ή σύμβασης. Έτσι, απαντώνται οι όροι memorandum of understanding [= συμβατικό κείμενο κατά κανόνα ή και απλώς καταγραφή αμοιβαίων δηλώσεων βουλήσεως], memorandum of agreement [=συμφωνητικό] και memorandum of association [=εταιρική σύμβαση]. Πρόκειται, λοιπόν, για γραπτά μνημεία που δημιουργούνται για να ενθυμούνται, να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή οι συναλλασσόμενοι τι επακριβώς έχουν συμφωνήσει. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Dean Acheson είχε πει το περίφημο «Το υπόμνημα δεν συντάσσεται για να ενημερώσει τον αναγνώστη, αλλά για να προστατεύσει τον συντάκτη» ["A memorandum is not written to inform the reader but to protect the writer"].
Μπήκε, λοιπόν, στη ζωή μας το Μνημόνιο μαζί με τον Γιωργάκη και το ΔΝΤ και μας συντροφεύει με τα μύρια όσα κακά που το ακολούθησαν. Μπήκε στη ζωή μας το κείμενο, το οποίο, όπως έχω ξαναγράψει, εμπεριέχει πλείστα όσα πράγματα που πρέπει να γίνουν και αποκαλούνται εν συντομία «διαρθρωτικές αλλαγές». Διαβάζοντάς τες δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις μ’ αυτές. Ποιός μπορεί να διαφωνήσει π.χ. με την ανάγκη συγχώνευσης ή κατάργησης άχρηστων οργανισμών που έχουν γαλουχήσει χιλιάδες αργόμισθων διορισμένων από τα δύο μεγάλα κόμματα με αντάλλαγμα την ψήφο των διοριζόμενων και των οικογενειών τους; Πόσο πιο ωμά έπρεπε να μας το πουν οι τεράστιοι και διαβόητοι πλέον πολιτικοί αστέρες Πάγκαλος και Παπαϊωάννου που εκστόμισαν τα «Σας διορίζαμε. Μαζί τα φάγαμε» και «Με το ΠΑΣΟΚ λαδώσατε το αντεράκι σας».
Πολύς κόσμος, λοιπόν, έφαγε από τα δανεικά, αλλά όχι όλοι. Και ενώ το Μνημόνιο εισήγαγαν στη χώρα μας οι 153 αμετανόητοι, ακόμη και σήμερα, παλαμοκρούστες, για να σώσουν δήθεν την Ελλάδα και να πραγματοποιήσουν αλλαγές που θα μας επιτρέψουν να εξοικονομήσουμε χρήματα για να αποπληρώσουμε τα δάνειά μας, τα οποία δεν ξεκοκκαλίσαμε όλοι, το μόνο που κατάφεραν είναι να σκοτώσουν τον ιδιωτικό τομέα που αποτελεί την αγελάδα, η οποία ταΐζει όλον τον Δημόσιο Τομέα, και να αφήσουν άθικτο τον Δημόσιο Τομέα που συνεχίζει να έχει ανάγκη τροφής. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αυτοί οι σωτήρες μας δημιούργησαν άλλους 73 Οργανισμούς του Δημόσιου Τομέα, όπου διόρισαν άλλους 25.000 σε καιρό λιτότητος. Εξ ου και η ανάγκη των νέων δανεικών, τα οποία προορίζονται για μισθούς και συντάξεις. Τι άλλο μπορεί να εννοούν οι παπαγάλοι και ο Άδωνις που ουρλιάζουν από το πρωΐ ως το βράδυ ότι χωρίς της δόση μας δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις; Μισθοί και συντάξεις των υπαλλήλων και συνταξιούχων του Δημόσιου, βεβαίως, και όχι του Ιδιωτικού Τομέα. Για να πληρωθούν, τώρα, τα νέα, αλλά και τα παλαιά δανεικά αυξήθηκε η φορολογία πάσης φύσεως [ΦΠΑ, καπνός, βενζίνη, τέλη κυκλοφορίας, χαράτσια κ.λπ.], η οποία επιβάρυνε, βεβαίως, τον ιδιωτικό κυρίως τομέα. Για να μπορέσουμε να αποπληρώσουμε τα νέα δανεικά κουρέψαμε και το χρέος. Πώς το κουρέψαμε; Επιβάλλοντας σε όσους επένδυσαν τους κόπους τους σε «ομόλογα του Δημοσίου». Επένδυσαν π.χ. € 100.000, τις οποίες έπρεπε να πάρουν εφέτος; Θα πάρουν € 20.000 το 2040, ώστε να πιουν μια μπυρίτσα μαζί με τον Άγιο Πέτρο. Επιβάλλοντας, επίσης, κουτσούρεμα στα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων, στους μόχθους δηλαδή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.
Δεν είναι καθόλου πολύπλοκο το όλο σχήμα, αλλά το μόνο που εφαρμόσθηκε από το «Μνημόνιο» είναι το οικονομικοληστρικό μέρος. Καμμία διαρθρωτική αλλαγή, καμμία αλλαγή νοοτροπίας, κανένα νοικοκύρεμα του κράτους. Επαναλαμβάνω ένα παράδειγμα για το οποίο είχα γράψει εμμέσως προ ημερών: προβλέπεται η συγχώνευση Εφοριών. Έλα, όμως, που οι Εφορίες στεγάζονται σε ακίνητα ανήκοντα σε «κολλητούς μας». Πώς θα γίνει να φάμε και την πίττα, ήτοι να εφαρμόσουμε το Μνημόνιο, και να είναι χορτάτοι οι κολλητοί μας; Πολύ εύκολο: έστω ότι πρέπει να συγχωνευθούν οι Εφορίες Φ, Χ και Ψ. Συγχωνεύουμε το Τμήμα Α της Εφορίας Φ με το Τμήμα Α της Εφορίας Χ. Το ενιαίο Τμήμα Α εδρεύει πλέον στην Εφορία Χ. Συγχωνεύουμε το Τμήμα Β της Εφορίας Χ με το Τμήμα Β της Εφορίας Ψ. Το ενιαίο Τμήμα Β εδρεύει στην Εφορία Ψ. Τέλος, συγχωνεύουμε το Τμήμα Γ της Εφορίας Ψ με το Τμήμα Γ της Εφορίας Φ. Το ενιαίο Τμήμα Γ εδρεύει στην Εφορία Φ. Τί καταφέραμε; Να «συγχωνεύσουμε» τις Εφορίες διατηρώντας μισθωμένα τα τρία κτήρια, όπου αυτές στεγάζονται και να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τα μισθώματα, τα οποία καταβάλλει το Δημόσιο στους «δικούς μας» από χαράτσια, αυξημένο ΦΠΑ κ.λπ. που πληρώνουν όλα τα άλλα κορόιδα. Και βεβαίως, παραμένει άθικτο το δημοσιοϋπαλληλικό δυναμικό το διορισμένο από τον Πάγκαλο και τον Παπαϊωάννου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι γαλάζιοι πάνε πίσω. Αρκεί να θυμηθούμε πώς έσκουζε η τοσοΝΔούλα, όταν επρόκειτο να εφαρμοστεί η ανεφάρμοστη εφεδρεία. Δεν ούρλιαζαν τότε ότι «το ΠΑΣΟΚ θα στείλει στα σπίτια τους μόνον τους νεοδημοκράτες;». Τι ήθελαν να πουν; Πώς βρέθηκαν νεοδημοκράτες να υπηρετούν στον Δημόσιο Τομέα, αν δεν τους διόρισαν οι γαλάζιοι στη διάρκεια της δική τους διακυβέρνησης;
Θέλετε άλλο παράδειγμα; Διάβασα ότι σε ορισμένες υπηρεσίες, όπου έχουν εξαντληθεί οι πιστώσεις για αναλώσιμα, αλλά όχι για μηχανήματα, μόλις σωθούν τα αναλώσιμα, αγοράζουν ολοκαίνουργα μηχανήματα συνοδευόμενα από ολίγα αναλώσιμα, ως είθισται, για «να κάνουν τη δουλειά τους».
Αλλά ας μην πάμε τόσο μακρυά. Σημερινή και φρεσκότατη είναι η είδηση ότι οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ αρνήθηκαν να συναντηθούν με τον εντολοδόχο Τσίπρα. Μη μου πείτε πως οι ηγεσίες αυτών των κατ’ όνομα εργατικών συνδικαλιστικών οργάνων δεν είναι καταπράσινες. Είναι, λοιπόν, δυνατόν να συζητήσουν αυτές με τον Τσίπρα, τη στιγμή που ο Τσίπρας έχει στριμώξει τον πράσινο Αρχηγό και του ζητεί να αποτάξεται το Μνημόνιο; Κρατάνε γερά, λοιπόν, τα πράσινα κάστρα. Είναι άπαρτα ακόμη και με καταπέλτες τύπου Μνημονίου.
Το Μνημόνιο, λοιπόν, είναι το κατάπτυστο κείμενο που υπέγραψαν οι πράσινοι γραικύλοι και προσυπέγραψε το γαλάζιο γκρουπούσκουλο, ώστε να αλυσοδέσουν τον λαό για να αποπληρώσει τα δάνεια που έτρωγαν εκατομμύρια τρωκτικών μαζί με τον Πάγκαλο και την αναρίθμητη παρέα του, χωρίς να βγάζω απ’ έξω τους άχρηστους που περιστοίχιζαν τον Καραμανλή και τις δικές τους παρέες, οι οποίες γαλάζιες παρέες, ειρήσθω εν παρόδω, αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία με τις πράσινες παρέες.
Συμπέρασμα: το Μνημόνιο είναι ένα τίποτα. Είναι μία φούσκα, μία φενάκη, ένα εργαλείο, ένας μπαμπούλας. Είναι ένα τέρας που έχουν εξαπολύσει δια των ΜΜΕ αφού έπεισαν τους Γερμανούς ότι μας πληρώνουν για να καθόμαστε, ώστε να καθίσουμε στ’ αυγά μας και να μην πολυμιλάμε για ορυκτό πλούτο και τα συναφή, όπως ΑΟΖ, Ίμια, Σκόπια, Θράκη, Αιγαίο, Νότια Κρήτη. Για να βλέπουμε γύρω μας τους 2.000 αυτόχειρες, το 1.000.000 ανέργων, τις 50.000 αστέγων, τις 400.000 των υποσιτιζόμενων μαθητών, τις 200.000 των ξενιτεμένων και να πέφτουμε στα γόνατα παρακαλώντας τον Μεγάλο Μαλάκα Αρχηγό να μας αφήσει να φάμε ένα ξεροκόμματο αντί να οργώνουμε τη γη μας και να χτίζουμε εργοστάσια.
Είναι, όμως, τόσο εύκολο να απαλλαγούμε από αυτό!! Δεν έχουμε παρά να στείλουμε την 17.06.2012 στη Βουλή 300 νέους, μορφωμένους και πατριώτες, αφού θα έχουμε στείλει στα σπίτια τους όλους εκείνους που μετείχαν στην προηγούμενη Βουλή ή είναι γόνοι πολιτικών ή μεγάλων φραγκάτων τζακιών ή μηντιαρχών με Μυκόνους, Κολωνάκια, Εκάλες κ.λπ.
Εν κατακλείδι: δεν πιστεύω πως ο ελληνικός λαός είναι πειραματόζωο στα χέρια των τραπεζιτών, των αγορών και δε συμμαζεύεται. Είναι, εξ αιτίας στενών ατομικών μικροσυμφερόντων καθενός από εμάς, έρμαιο των ζώων που ηγούνται των δύο μεγάλων παρατάξεων, αφ’ ενός της μεγάλης «προοδευτικής, δημοκρατικής και σοσιαλιστικής» αφ’ ετέρου της εξ ίσου μεγάλης «κεντροδεξιάς». Είμαστε εν επιγνώσει μας αθύρματα στα χέρια αυτών των πουλημένων τομαριών.
Σωτήριος Καλαμίτσης
