Οι χαρτοπαίκτες στερούνται σοβαρότητος

Βδελύσσομαι την χαρτοπαιξία και τον τζόγο εν γένει. Γι’ αυτό κι’ όταν ακούω για μπλόφες νοιώθω μια αηδία ανείπωτη. Προ πάντων, όταν πρόκειται για εθνικά ζητήματα, όπως είναι η οικονομία μας. Γράφεται και ακούγεται ότι η έξοδός μαςς από την ευρωζώνη θα προκαλέσει την καταστροφή της ..
χώρας, αλλά θα είναι πολλαπλάσια η καταστροφή, την οποία θα υποστεί η Ευρώπη, εξ αιτίας της επανόδου μας στη δραχμή. Άρα, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτε, διότι η Ευρώπη μπλοφάρει και δεν θα θελήσει ποτέ να μας οδηγήσει εκτός ευρώ.
Ας υποθέσουμε ότι η Ευρώπη μπλοφάρει. Κι’ επειδή μπλοφάρει; Εμείς τί κάνουμε; Το παίζουμε καλλίτεροι και ψυχραιμότεροι χαρτοπαίκτες και την αφήνουμε να φανεί η γύμνια της και να αποκαλυφθεί η μπλόφα της για να κερδίσουμε την παρτίδα; Σε τι συνίσταται η παρτίδα; Στην παραμονή μας στο ευρώ. Και μετά; Κανείς δεν μιλάει για το μετά. Δεν άκουσα έστω και έναν ηγέτη να πει στον λαό: «Το πρωτεύον είναι να επιβιώσουμε [primum vivere]. Πρωτίστως, πριν ακόμη έλθει η Ανάπτυξη με τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, πρέπει να ταΐσουμε όλον τον κόσμο που λιμοκτονεί, να αποτρέψουμε τις δολοφονίες που έχουν πάρει ρυθμό πολυβόλου και να ανακουφίσουμε τους δανειολήπτες που κινδυνεύουν από μέρα σε μέρα να χάσουν τα σπίτια τους, επειδή το βιοτικό τους επίπεδο συρρικνώθηκε όχι εξ αιτίας του Μνημονίου, αλλ’ εξ αιτίας των ηλιθίων που έφεραν το Μνημόνιο».
Ας υποθέσουμε τώρα ότι η Ευρώπη δεν μπλοφάρει. Χάνουμε την παρτίδα και βγαίνουμε από το ευρώ εκ των πραγμάτων. Ποιο είναι το Plan B βρε γελοίοι; Έχετε ενημερώσει τον λαό για το πώς θα αντιμετωπίσετε αυτό το ενδεχόμενο; Νομίζετε ότι αρκεί να του λέτε ότι αν επανέλθουμε στη δραχμή δεν θα υπάρχουν τρόφιμα στα ράφια; Δεν είστε σε θέση να γεμίσετε τα ράφια μετά την επάνοδο στη δραχμή; Τότε είστε άχρηστοι [όχι ότι δεν το γνωρίζουμε, αλλά κουβέντα να γίνεται].
Για να λέμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους, το Μνημόνιο, στο μέτρο που εμπεριέχει διαρθρωτικές αλλαγές, είναι ευεργετικό. Δεν χρειαζόταν, βεβαίως, να αποκαλείται Μνημόνιο, ούτε να μας επιβληθεί έξωθεν. Αρκούσε η πολιτική βούληση των μετά την 04.10.2009 κυβερνήσεων για να περιορισθεί το σπάταλο κράτος και να αφεθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία να μεγαλουργήσει χωρίς τις αγκυλώσεις που προκαλεί η κρατική γραφειοκρατία. Έγινε, όμως, το αντίστροφο. Οι στρατιές των διορισμένων από τον Πάγκαλο και την παρέα του παρέμειναν ακλόνητες με μόνη συνέπεια την περικοπή των αποδοχών τους.
Επίσης, ο αδαής Παπακωνσταντίνου με τον ακόμη πιο αδαή Γιωργάκη τρέλαναν τον λαό στους φόρους και στις περικοπές συντάξεων και μισθών με την πεποίθηση [τόσο ηλίθιοι είναι] ότι έτσι θα βάλουν πολύ γρήγορα σε καλό δρόμο την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, ώστε να βγει και πάλι η χώρα στις αγορές το 2012 και, έτσι, να προετοιμάσει το ΠΑΣΟΚ το έδαφος για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Η έξοδος στις αγορές, όμως, σήμαινε ότι η χώρα θα συνέχιζε να ζη με δανεικά. Αυτή ήταν η μεγαλοφυής πολιτική! Να μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε με δανεικά. Γιατί; Επειδή η χώρα δεν παράγει τίποτε εξ αιτίας των προγραμμάτων της ευρωπαϊκής πολιτικής, τα οποία ασπάσθηκαν ασυζητητί οι ευρωλιγούρηδες με πρωταγωνιστές τους Σημίτη-Παπαδήμο, και την εξ ολοκλήρου αποβιομηχάνισή της. Και το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή η χώρα δεν παράγει τίποτε, αποτελεί δικαιολογία στα χείλη των πράσινων και γαλάζιων ηλιθίων που διασταυρώνουν τα ξίφη τους ως προς το «τις πταίει» που δεν παράγουμε τίποτε. Δεν άκουσα κανέναν να εξηγεί πώς θα αρχίσει η χώρα να παράγει, αφού αυτό είναι το μείζον πρόβλημά μας. Το μόνο που ακούω είναι τους πολιτικούς αρχηγούς να ρητορεύουν επαναλαμβάνοντας το τρίπτυχο της εξόδου της χώρας από το αδιέξοδο: «Ανάπτυξη, Ανάπτυξη, Ανάπτυξη». Δεν μας λένε, όμως, σε ποια ανάπτυξη αναφέρονται και πώς θα έλθει αυτή η ανάπτυξη. Εν ολίγοις, μας ζαλίζουν με μπούρδες. Τους απαντώ λοιπόν: «Της θείας σας, της θείας σας, της θείας σας».
Συμμαζευτείτε τσουτσέκια της πλάκας και αφήστε το πόκερ. Ο λαός πεινάει, ο λαός είναι στριμωγμένος στη γωνία εξ αιτίας σας. Μαζευτείτε και πηγαίνετε να πείτε στους εταίρους μας ότι αν συνεχίσουν έτσι, δεν θα πάρουν τα χρήματά τους, όχι επειδή δεν θέλουμε να τους τα δώσουμε, αλλ’ επειδή δεν θα υπάρχει λαός για να τους τα δώσει. Αφήστε τους παλληκαρισμούς, τις μαγκιές και την αντίδραση σε μπλόφες. Ο ελληνικός λαός θέλει κυβερνήτες και όχι χαρτοπαίκτες.
Κι΄ όσο για τον κ. Βορίδη που με ενημέρωσε σήμερα ότι η πραγματικότητα είναι πως θα βγούμε από το ευρώ, αν δεν ψηφίσουμε ΝΕΑ ΠΑΣΟΚΡΑΤΙΑ, επειδή αυτό γράφει ο Economist και η Wall Street Journal, αλλά λένε και οι μεγάλοι ηγέτες της Ευρώπης, έχω να του πω πολύ απλά: το 1940 η πραγματικότητα ήταν πως οι Ιταλοί διέθεταν 20πλάσιες στρατιωτικές δυνάμεις από τη χώρα μας. Την πραγματικότητα αυτή αποτύπωναν όλες οι έγκριτες εφημερίδες και θαύμαζαν όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες. Απεδείχθη ότι αυτή η πραγματικότητα ήταν της πλάκας. Το 1941 πραγματικότητα ήταν ο Χίτλερ και οι ορδές του που είχαν κονιορτοποιήσει μεγάλες δυνάμεις, όπως η Γαλλία. Αυτήν την πραγματικότητα αψήφισε η χώρα μας και νίκησε με πολύ κόπο και πολλές θυσίες.
Ανυπολόγιστες θυσίες, παρόμοιες εκείνων του 1941-1944, έχει υποστεί ο δύστυχος ο λαός μας από την 04.10.2009 και μετά για να συνεχίσει να αντιμετωπίζει τα καμώματα των πολιτικών όρνεων και τα ψεύδη τους. Το θέμα έχει ξεφύγει πλέον από τα χέρια των ανίκανων πολιτικών μας, οι οποίοι δεν βλέπουν τίποτε πέρα από την έδρα τους. Είναι πλέον θέμα διεθνούς βοήθειας και εταιρικής-ευρωπαϊκής αλληλεγγύης η άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που προκάλεσαν αυτά τα γαϊδούρια που τολμούν να ζητούν εκ νέου την ψήφο μας απειλώντας μας, μάλιστα, με την κόλαση του Δάντη, αν δεν τους ψηφίσουμε.
Η κόλαση, όμως, είναι εδώ, εσείς τη φέρατε και το παίζετε Εσκιμώοι. Και υπόψιν: ξεμείναμε από τράπουλες.
Σωτήριος Καλαμίτσης