Τί ωραία που ήταν μετά την πτώση της επαράτου της 21.04.1967, αν εξαιρέσει κανείς τον θρήνο για την απώλεια της μισής Κύπρου. Εκλογές το 1974 μαζί με δημοψήφισμα για το πολιτειακό μετά από 10 ολόκληρα χρόνια, πάλι εκλογές το 1977 και ξανά το 1981 με σημαιάκια, πορείες, ..
συγκεντρώσεις, μπαλκόνια, ανησυχίες μήπως οι σοσιαλιστές πάρουν τα σπίτια μας, εκδηλώσεις για την αποκατάσταση «επί τέλους» της Δημοκρατίας και την κατάκτηση της εξουσίας από τον λαό.
Ξανά εκλογές το 1985 και το 1989 [δις], απανωτά το 1990 για να αποκτήσουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση, κατ’ εντολήν των ΗΠΑ το 1993 για να αποκτήσουμε άλλη αυτοδύναμη κυβέρνηση, εκ νέου το 1996 για να σταθεροποιηθεί η αυτοδύναμη κυβέρνηση, και πάλι το 2000 για να αποτελειώσει το έργο της και εμάς η ίδια αυτοδύναμη κυβέρνηση, ξανά στις κάλπες το 2004 για να αλλάξει η κυβέρνηση που είχε κουράσει με τις αλλεπάλληλες και ανεπανάληπτες επιτυχίες, πρόωρες κάλπες 2007 για να προλάβει η αυτοδύναμη κυβέρνηση την προϊούσα φθορά και πάλι πρόωρες κάλπες το 2009 για να συντρίψει η σοσιαλιστική αυτοδύναμη κυβέρνηση τη βαρβαρότητα της προηγούμενης ανάλγητης αυτοδύναμης κυβέρνησης.
Δεκάδες τα μονολεκτικά συνθήματα, με τα οποία περιτυλίγονταν οι κομματικές υποσχέσεις προς το νοήμον κοινό με στόχο την κατάκτηση της αυτοδυναμίας. Κομματικοί στρατοί σιτιζόμενοι στο [κο-]πρυτανείο μετέφεραν τα μηνύματα και τον αέρα του Ευρωπαϊκού οράματος, της Αλλαγής, του Εκσυγχρονισμού, της Επανίδρυσης, της ίσης κατανομής για «τα λεφτά που υπάρχουν».
Τόσα χρόνια ουδείς αμφισβήτησε ποτέ την υποχρέωση για συμμόρφωση προς την απαίτηση του λαού να ερωτάται για τις κομματικές επιλογές, όπως ακριβώς επιτάσσει το Σύνταγμα. Οι εκλογές προκηρύσσονταν είτε στην ώρα τους, επειδή εξηντλείτο η τετραετία που προβλέπει το Σύνταγμα και δεν αισθανόταν να απειλείται η κυβερνώσα παράταξη, είτε προώρως, επειδή έπρεπε δήθεν να αντιμετωπισθεί μείζονος σημασίας εθνικό θέμα, όπως επίσης προβλέπει το Σύνταγμα, στην ουσία όμως για να προλάβουν οι κυβερνώντες μία διαφαινόμενη ήττα. Ουδέποτε ανιχνεύθηκε δυσφορία κυβερνώντων και αντιπολίτευσης να προσφύγουν στη λαϊκή ετυμηγορία. Άλλωστε, η επταετής παρένθεση και η καταδίκη της αποτελούσαν μέτρο δημοκρατικής συμπεριφοράς, προ πάντων αφού τα δύο μεγάλα κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία και είχαν κάνει τσιμέντο το «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ΄ναι». Όλα όμορφα και παστρικά καταστρωμμένα.
Μέχρι που ήλθε η κεκαλυμμένη επάρατος [04.10.2009] για να γυρίσει την πλάτη στον δικομματισμό η συσσωρευμένη λαϊκή δυσφορία και να απαιτήσει ο εξαθλιωμένος λαός να στηθούν κάλπες για να τιμωρήσει τούς απατεώνες και λαδιάρηδες «ηγέτες» που τον ξεσκίζουν 30 χρόνια τώρα και να αναζητήσει αλλού τη σωτηρία. Πρώτο σημάδι της οργής το φαινόμενο των «αγανακτισμένων», το οποίο, φευ, ουδέν κόμμα αγκάλιασε. Ήταν δάκτυλος ξένων μυστικών υπηρεσιών [γιατί;] ή τόσο αυθόρμητο που ουδέν κόμμα τολμούσε να κάνει κίνηση προσεταιρισμού; Δεύτερο, αλλά ισχυρό, σημάδι ανυπακοής και τάσης για εξέγερση η εκδίωξη των πολιτικών από τις εξέδρες των επισήμων στις παρελάσεις της 28.10.2011. Εκλογές για την 04.12.2011 απετράπησαν την τελευταία στιγμή με τη θυσία του αγαπημένου των αγορών Γιωργάκη και της παρέας του σε αντάλλαγμα της απομάκρυνσης του Αντωνάκη από την αντιπολίτευση και της προσχώρησής του στη συμπολίτευση. Τρίτο και φαρμακερό σημάδι η στρατιωτική παρέλαση prive της 25.03.2012. Κάτι έπρεπε να γίνει! Το καζάνι έβραζε και, έτσι, προκηρύχτηκαν οι εκλογές της 06.05.2012, μήπως και αποφευχθούν τα χειρότερα. Ο αχάριστος λαός, όμως, εξέφρασε την οργή του και ήλθαν τα πάνω κάτω. Ο ηττημένος δικομματισμός και οι αχόρταγες λεγεώνες του κατηγόρησαν θρασύτατα, ως συνήθως, τους νικητές αριστερούς για άρνηση σχηματισμού κυβέρνησης ανδρεικέλων, ώστε να συνεχισθεί αδιατάρακτη η Κλεπτοκρατική Δημοκρατία.
Και νάμαστε πάλι πίσω στις 17.11.1974. Το σκηνικό το ίδιο. Μόνον ο μήνας και ο χρόνος αλλάζουν. Το «Καραμανλής ή τανκς» πανταχού παρόν μετονομασθέν σε «Ευρώ ή χάος», «Μνημόνιο ή εμφύλιος» και πολλά άλλα φαιδρά ισοδύναμα [αυτό το «ισοδύναμο» πολύ του συρμού ρε παιδάκι μου].
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί πρέπει να φύγουμε από το ευρώ, εάν π.χ. αποφασίσουμε να καταγγείλουμε μονομερώς το Μνημόνιο επειδή «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»; Κρύβει κάποιος κάτι; Αν είχαμε δραχμή, δεν θα είχαμε Μνημόνιο; Αν επιστρέψουμε στη δραχμή, δεν θα έχουμε Μνημόνιο; Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε ευρώ χωρίς Μνημόνιο; Και μη μου πεις κανείς ότι χρωστάμε και πρέπει να πληρώσουμε, διότι θα απαντήσω αφελέστατα: γιατί να πιστέψω τους δύο δεινόσαυρους ότι χρωστάμε; Είναι τόσο αξιόπιστοι; Αν ναι, γιατί δεν δέχονται τον έλεγχο του χρέους; Ούτε να μου πει ο κ. Τράγκας ότι η διαδικασία ελέγχου του χρέους είναι χρονοβόρος, όπως απέδειξε το μικρό Εκουαδόρ που έκανε χρόνια για να ελέγξει το χρέος. Πρώτον, διότι το Εκουαδόρ αριθμεί 15 εκ. κατοίκους και εμείς 11 εκ., άρα δεν είναι μικρότερο από την Ελλάδα, δεύτερον διότι το μικρό Εκουαδόρ έχει διπλάσια έκταση από τη μεγάλη Ελλάδα και τρίτον διότι πρέπει να είμαι βέβαιος ότι χρωστάω όσα μου λένε πως χρωστάω πριν αρχίσω να αποπληρώνω. Στοιχειώδης πρόνοια παντός οφειλέτη.
Τελικά οι ανόθευτες εκλογές βλάπτουν σοβαρά τη Δημοκρατία των Αγορών.
Σωτήριος Καλαμίτσης
