...προς την κάλπη
Επίκαιρο χρονογράφημα του Σωτήριου Καλαμίτση,
για την οδική συμπεριφορά των Ελλήνων
Σήμερα μπήκα στο αυτοκίνητό μου για να πάω να ψηφίσω. Πολλή κίνηση γύρω από το εκλογικό τμήμα και καθόλου χώρος να παρκάρω. Βαριόμουν να περπατήσω 200 μέτρα, αλλά...
και δεν είχα χρόνο για χάσιμο προκειμένου να βρω θέση να παρκάρω νόμιμα. Είχα καθυστερήσει και με περίμενε η παρέα για μπύρες. Έτσι, άφησα το αυτοκίνητό μου μπροστά στη ράμπα του πεζοδρομίου που προορίζεται για τους συνανθρώπους μου που έχουν ειδικές ανάγκες, ώστε να μπορούν αυτοί να ανεβαίνουν με το αναπηρικό αμαξίδιο στο πεζοδρόμιο ή να κατεβαίνουν από αυτό.
Ενόσω βάδιζα στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε δύο σειρές από παρκαρισμένα μηχανάκια για να διανύσω την απόσταση των 30 μέτρων που με χώριζε από το εκλογικό τμήμα, ένα μηχανάκι μάρσαρε από πίσω μου για να με ειδοποιήσει ότι πρέπει να παραμερίσω και να αφήσω τον αναβάτη του να περάσει. Τον αγνόησα επιδεικτικά, καθότι παραβίαζε τον νόμο, αλλά σε κάποιο άνοιγμα ο αναβάτης έκανε έναν ελιγμό και με προσπέρασε. Τον είδα να παρκάρει μπροστά στο εκλογικό τμήμα εμποδίζοντας την είσοδο και έξοδο των εκλογέων, μέχρις ότου επιτελέσει το εκλογικό καθήκον του.
Άσκησα το εκλογικό μου δικαίωμα και αισθάνθηκα ευτυχής που με την ψήφο μου θα συντελούσα στο να μπει επί τέλους μια τάξη σ’ αυτό το κράτος που καταπιέζει τους πολίτες του με αναξιοκρατία, άκρατη φορολόγηση, ρουσφέτια και ρεμούλες. Γύρισα στο αυτοκίνητό μου δολιχοδρομώντας ανάμεσα στα μηχανάκια που είχαν καταλάβει άναρχα το πεζοδρόμιο. Επειδή δεν είχε πολλή κίνηση και προκειμένου να αποφύγω να κάνω ολόκληρη βόλτα γύρω από δύο τετράγωνα, οδήγησα το αυτοκίνητό μου αντίθετα προς τον μονόδρομο. Την ώρα που παραβίαζα τον ΚΟΚ κινούμενος αντίθετα στον μονόδρομο εκνευρίστηκα που με προσπέρασε ένας ντελιβεράς πραγματοποιώντας επικίνδυνους ελιγμούς. Μόλις που πήρε το μάτι μου μια γριούλα που σταυροκοπιόταν καθώς ήλεγχε την κίνηση από τη σωστή κατεύθυνση μη έχοντας αντιληφθεί τόσα χρόνια ότι όταν πρόκειται να διασχίσεις μονόδρομο ελέγχεις την κίνηση και από τις δύο κατευθύνσεις, ώστε να αποφύγεις μία δυσάρεστη πρόσκρουση σε όχημα που παραβιάζει τον μονόδρομο.
Στον πρώτο φωτεινό σηματοδότη σταμάτησα φρενάροντας απότομα, αφού αντελήφθην την τελευταία στιγμή ότι δεν προλαβαίνω να περάσω με κόκκινο. Σταμάτησα ακριβώς πάνω στη διαγραμμισμένη διάβαση εμποδίζοντας, έτσι, τους πεζούς, οι οποίοι έκαναν σλάλομ για να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Μετά από δύο χιλιόμετρα συνάντησα έντονη κυκλοφορία. Επειδή είχα πράσινο, προσπέρασα τον φωτεινό σηματοδότη και σταμάτησα καταμεσίς της διασταύρωσης. Ο σηματοδότης πίσω μου άναψε κόκκινος και εγώ μαζί με πολλούς άλλους μείναμε εγκλωβισμένοι πάνω στη διασταύρωση εμποδίζοντας, έτσι, τους κινούμενους κάθετα προς εμένα να διασχίσουν τη διασταύρωση. Αυτοί σταμάτησαν, όπως και εγώ πάνω στη διασταύρωση και, έτσι, μείναμε όλοι ακίνητοι. Φωνές και κορναρίσματα από παντού. Έβρισα τους τροχονόμους που αργούσαν να έλθουν να βάλουν μία τάξη στο μπάχαλο που είχε προκληθεί από τους άλλους. Κατέφθασε ένας και σε 5΄ η κυκλοφορία είχε αποκατασταθεί.
Συνέχισα ελαφρώς εκνευρισμένος με την παντελή έλλειψη κράτους. Μετά από τρία χιλιόμετρα έπρεπε να στρίψω αριστερά. Παρατήρησα ότι η λωρίδα που προορίζεται για όσους θέλουν να στρίψουν αριστερά είναι κατειλημμένη από πολλά αυτοκίνητα. Για να μην περιμένω μπήκα πρώτος στη σειρά παρακάμπτοντας τους πάντες. Σιγά σιγά σταματούσαν και άλλοι από πίσω μου δημιουργώντας δεύτερη σειρά αυτών που επιθυμούσαν να στρίψουν αριστερά πάνω στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας την προοριζόμενη για όσους κινούνται ευθεία. Μετά από δευτερόλεπτα είχε φρακάρει το σύμπαν καθώς το ρεύμα κυκλοφορίας με τις τρεις λωρίδες είχε περιορισθεί σε δύο λωρίδες. Ένας τροχονόμος εμφανίσθηκε ως από μηχανής Θεός, κυριολεκτικά, και αποκατέστησε την κυκλοφοριακή τάξη. Έφτασα στον προορισμό μου, διπλοπάρκαρα και παρήγγειλα τη φραπεδιά μου ζητώντας συγγνώμη από τους κολλητούς μου που καθυστέρησα εξ αιτίας των ζώων που επιμένουν να κυκλοφορούν, ενώ δεν ξέρουν να οδηγούν.
Συνεπαρμένος από τη κουβέντα δεν πρόσεξα ότι ένας δημοτικός αστυνομικός είχε αφήσει στο αυτοκίνητό μου μία κλήση για παράνομο παρκάρισμα. Φεύγοντας για το σπίτι πήρα το χαρτάκι και το έβαλα στην τσέπη μου. Μα κυριακάτικα και ημέρα εκλογών, μονολόγησα, λες και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν ήταν καθημερινή. Αύριο θα τηλεφωνήσω στον Άκη που γνωρίζει τον Μάνο που γνωρίζει τον Λάκη που δουλεύει στη Δημοτική Αστυνομία και θα «καθαρίσει».
Το βράδυ θα την αράξω μπροστά στο χαζοκούτι και θα παρακολουθήσω τα αποτελέσματα των εκλογών με την ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα. Περιμένω πολλά από τη νέα κυβέρνηση. Ό,τι περίμενα κάθε φορά που ψήφιζα. Κάποτε πρέπει αυτό το κράτος να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Κάτι πρέπει επί τέλους ν’ αλλάξει. Από όλους τους άλλους.
Σωτήριος Καλαμίτσης
