Γράφει ο Μιχάλης Ραμπίδης
τ.μέλος Κ.Ε. Ν.Δ.
Η σωστή και έξυπνη εφαρμογή της πολυσυλλεκτικότητας από τα αστικά κόμματα, δημιούργησε επί σειρά ετών, δεσμούς κοινωνικής συνοχής και τις προϋποθέσεις συγκατοίκησης των ψηφοφόρων. Κυρίως οι τελευταίες..
μετά το 2009 πολιτικές μνημονιακές αποφάσεις, άφησαν απροστάτευτους τους πολλούς, διαρρηγνύοντας τον κοινωνικό ιστό, η ελαστικότητα του οποίου έχει όρια. Η μακροχρόνια πολιτική ασυνέπεια, με μικρές εξαιρέσεις, γαλούχησε τον υποψιασμένο νεοέλληνα και τον εξανάγκασε να υπερπηδήσει τους χαμηλότειχους μεταξύ των κομμάτων.
Η θεωρεία για τον μεσαίο χώρο ή για την πολυσυλλεκτικότητα των κομμάτων, όταν οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι δεν υπηρετεί από κοινού με τους εθνικούς & πατριωτικούς στόχους, την ισονομία και την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά κυρίως πελατειακές αντιλήψεις και μεγαλο συμφέροντα, αποκαλύπτει τον φαρισαϊσμό των όρων.
Πως προασπίζουν τη συνέχεια της πολυσυλλεκτικότητας των κομμάτων πολιτικές αποφάσεις που φορτώνουν πάντα τα βάρη στους πολλούς και ανήμπορους, αφήνοντας αφορολόγητο και ανεξέλεγκτο τον πλούτο; Έχω δει ασθενέστερους Έλληνες να κλαίνε είπε ο Ζαν Κλωντ Γιούγκερ, δεν έχω δει κανέναν πλούσιο, κανέναν εφοπλιστή να κλαίει.
Πως ένα αστικό κόμμα θέλει να είναι πολυσυλλεκτικό όταν μεταξύ των πρώτων επιλογών του στα δύσκολα, είναι η κατάργηση της μεσαίας τάξης (ιδεολογία του) και η επιστροφή στο χάσμα οικονομικά ικανών και ανικάνων;
Αναφέρομαι στην πλειοψηφία των μικρομεσαίων, των πολιτών της αγροτιάς και του ημερομίσθιου, του μόχθου και της παραγωγής, τους φορολογικά συνεπείς, τους ανθρώπους της έντιμης ανέλιξης και της προόδου. Αυτούς που μέχρι χθες εκφραζόταν συντριπτικά-πλειοψηφικά μέσα από τα μεγάλα κόμματα, ως ισοψηφοφόροι με τους ελάχιστους <<άλλους>>χάριν της πολυσυλλεκτικότητας και τους καταδυνάστευσαν.
Οι ασύμμετρες επιβαρύνσεις των πολιτών με χαράτσια και φόρους, ξυπνούν και δικαιώνουν ταξικές συνειδήσεις με τις αντίστοιχες κοινωνικές & πολιτικές συσπειρώσεις.
Η στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων ειδικά σε περιόδους κρίσεις, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το ‘’όλοι χωράμε στο κόμμα’’ και είναι ένα αντιπολυσυλλεκτικό σοβαρό πολιτικό λάθος.
Τα λαϊκά κινήματα (όπως οι αγανακτισμένοι) στην αντίσταση ή τη διεκδίκηση, υπερβαίνουν τις παλιές διαχωριστικές γραμμές π.χ. αριστερά ή δεξιά και αυτοπροσδιορίζονται σύμφωνα με τις ανάγκες και τις αιτίες που τα δημιούργησαν.
Η λεηλασία της λαϊκής βάσης, ‘’δεξιά και αριστερά’’ συντελέστηκε σε μέγιστο βαθμό και η ανακοπή της επιχειρήθηκε άτακτα, δίχως κανόνες και προϋποθέσεις από τους πολίτες, μέσα από την κομματική πολυδιάσπαση και την υπέρβαση, σαν μια βαλβίδα εκτόνωσης.
Η φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του λαού από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, κατέστησε εύκολη λεία την ψήφο του, μέσα από παρθένες διαδρομές σε ευήκοες αριστερές προτάσεις.
Οι πολλοί δεν μπορούν εσαεί να είναι τα θύματα μιας πολιτικής ελίτ ή ενός αριστερού πολιτικού κατεστημένου που γιγαντώνεται, συντηρείται και διαρκώς αναπαράγεται.
Η οικονομική κοινωνική και πολιτική αναρρίχηση με κάθε αθέμιτο μέσο, δεν μπορούν να συνεχίζουν να αποτελούν τα σημερινά πρότυπα για τους νέους και την κοινωνία μας.
Ένα νέο ραντεβού στις κάλπες, όποτε γίνει, στη βάση μεσαιοχωρίτικων αντιλήψεων, από τη μια με τους εκφραστές των άνομων συμφερόντων και της διαπλοκής, τους βαρόνους των τζακιών και των φέουδων, τους μεγαλο εκδότες – εργολάβους κι από την άλλη με την μεγάλη πλειοψηφία των δεινοπαθούντων νόμιμων πολιτών, δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ.
Η ίδια η σύνθεση της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης αποδεικνύει περίτρανα ότι (οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις) κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, τείνουν να μηδενίσουν την μεταξύ τους απόσταση. Όλοι μας είμαστε τόσο προοδευτικοί όσο και συντηρητικοί.
Ο εφαρμοζόμενος στην Ελλάδα σοσιαλισμός αλλά και ο κοινωνικός φιλελευθερισμός (πολλώ μάλλον ο νεοφιλελευθερισμός) λειτουργούν με ξεθωριασμένες έως ανύπαρκτες ιδεολογικές αρχές και θέτουν οι ίδιοι σε αμφισβήτηση την κυριαρχία τους, σήμερα στη χώρα μας και αύριο πιθανόν στην Ευρώπη με <<λαϊκά>> κόμματα τύπου ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ.
Αναπόφευκτα δημιουργήθηκε και υπάρχει ένα κενό έκφρασης. Οριοθετείται από τις παρυφές της άκρας δεξιάς μέχρι τις παρυφές της άκρας αριστεράς (όπως θα έλεγαν οι τελευταίοι μεγάλοι μας ηγέτες) και είναι ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ & ΛΑΙΚΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ μεσαίος χώρος. Θεμελιωμένος πάνω σε βασικές αρχές και διαχρονικές αξίες που θα εκπορεύονται από την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό μας. Προσανατολισμένος στις πραγματικές ανάγκες του λαού, για την Ελλάδα των πολλών και την Ευρώπη των λαών. Όπως την οραματίστηκαν οι μεγάλοι Ευρωπαίοι ηγέτες και ο Κων/νος Καραμανλής.
