Γράφει για taxalia o Επιβλέπων
Μηχανικός
Εθνικός κίνδυνος προ των πυλών! Αιτία είναι η νοοτροπία που
καλλιεργήθηκε δεκαετίες, ίσως και αιώνες και θέλει τα κόμματα, ακόμη και τώρα,
να χαϊδεύουν αυτιά ψηφοφόρων (μήπως όμως δεν γίνεται αλλιώς;).
Εξηγούμαι. Όλοι πιστεύουμε ότι για να ανατραπεί η παρούσα
τελματώδης κατάσταση στην οικονομία θα πρέπει να επέλθει ένα δημιουργικό σοκ.
Όσο πιο...
ισχυρό είναι τόσο συντομότερα θα ανανήψουμε από το κώμα της ύφεσης.
Άλλοι πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να γίνει με περιορισμό του δημοσίου, απολύσεις Δ.Υ.,
αποκρατικοποιήσεις, μείωση της φορολογίας, προσέλκυση επενδύσεων, άλλοι με
απαγόρευση απολύσεων, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και των κατώτατων
μισθών, παραμονή των μεταναστών και κρατικό έλεγχο στις ΔΕΚΟ, φορολόγηση του
κεφαλαίου και άλλοι προσπαθούν να αιτιολογήσουν και κυρίως να καθαρίσουν το
παρελθόν τους χωρίς ξεκάθαρο στίγμα αλλά με το βλέμμα σταθερά, στο Ευρώ. Όλοι
αυτοί μαζί σήμερα κυβερνάνε. Ο κόσμος ήθελε πολύ κυβερνήσεις συνεργασίας και
τώρα την έχει. Και μάλιστα μακράς πνοής. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;
Αν δεν εισπράξουμε άμεσα από την Ε.Ε. τα δάνεια και δεν
εξοφλήσει το δημόσιο τα οφειλόμενα σε προμηθευτές δεν πρόκειται να
σταθεροποιηθεί η ύφεση που συνεχώς αυξάνει.
Αν δεν επαναπατριστούν οι καταθέσεις στις Ελληνικές Τράπεζες
με μια διάταξη αμνηστίας δεν πρόκειται να χρηματοδοτηθούν οι εγχώριες επιχειρήσεις
για να ζήσουν και να επενδύσουν.
Αν δεν δημιουργηθούν ζώνες αφορολόγητων και αμνηστευμένων
επενδύσεων, ώστε να κερδίσει κανείς όσα χάνει επενδύοντας στην Κίνα, την Ινδία,
ακόμη και τη Βουλγαρία και την Τουρκία, δεν πρόκειται να προσελκύσουμε ξένα
κεφάλαια.
Και άλλα πολλά διαχειριστικού χαρακτήρα, όπως το ΕΣΠΑ κ.λ.π.
Για να γίνουν αυτά χρειάζεται κάτι θεμελιώδες. Το δάνειο.
ΤΩΡΑ! Για να το πάρουμε χρειάζεται να εφαρμόσουμε το μνημόνιο ΙΙ και μάλιστα με
γρήγορους, σοκαριστικούς ρυθμούς. Καταρτίσαμε τα θέλω μας για την
επαναδιαπραγμάτευσή του αλλά χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι και είμαστε η
αδύναμη πλευρά και δεν έχουμε κάνει και βήματα προόδου για να τα επικαλούμαστε.
Άντε να μας μειώσουν λίγο τους ρυθμούς προσαρμογής. Τα υπόλοιπα θα έπρεπε να τα
κάνουμε από μόνοι μας.
Όμως φαίνεται ότι δεν μας «καταλαβαίνουν» όχι επειδή δεν μας
«χωνεύουν» αλλά επειδή κάποιοι άλλοι που έχουν ανάγκη εφαρμόζουν μνημόνια με
επιτυχία, όχι επειδή θέλουν να υποφέρουν, αλλά επειδή θέλουν να μείνουν με τους
ισχυρούς και να είναι αξιοπρεπείς και περήφανοι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που
το μόνο που εφάρμοσε ήταν σοσιαλιστικές πολιτικές οριζόντιων περικοπών,
χαρατσιών, διόγκωσης του δημοσίου, προσλήψεων και γραφειοκρατίας, κερδίζοντας
τον τίτλο του παγκόσμιου επαίτη.
Πώς όμως να εφαρμόσει η κυβέρνηση Σαμαρά τα ακριβώς
αντίθετα, όταν έχει δεσμεύσεις σοσιαλιστικού τύπου από τα συγκυβερνώντα κόμματα;
Πώς θα επέλθει το απαραίτητο και εξαγγελθέν (στο Ζάππειο ΙΙ) δημιουργικό σοκ
στην οικονομία;
Οι εκλογές καθόρισαν την τύχη της χώρας με κυβέρνηση
συνεργασίας. Πόσο όμως αποτελεσματική μπορεί να είναι σε μια τέτοια κατάσταση;
Και αν δεν μπορούμε να πάρουμε τολμηρά μέτρα, πως θα ανατρέψουμε το τέλμα και
πως θα εξαλείψουμε τον κίνδυνο εξόδου από ευρώ; Ας ελπίσουμε ότι η κυβέρνηση
αυτή θα τολμήσει συνεργατικά!... Αλλιώς και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έχουν την
τύχη των λίγων ακόμη εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα... του εθελοντή!
