«Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι έχω πλήρη συνείδηση της περιορισμένης σημασίας που έχει η απόφασή μου αυτή, σε σχέση με το συνολικό, κεφαλαιώδους σημασίας εγχείρημα της αλλαγής η οποία επιχειρείται στον Δήμο της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, πιστεύω ότι και ακόμη και οι πιο μικρές ρωγμές έχουν τη σημασία τους μακροπρόθεσμα για τη σταθερότητα και τη διάρκεια του συνολικού οικοδομήματος. Νομίζω, τέλος, ότι..
ο καθένας μας έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να υπερασπίζεται την προσωπική και επαγγελματική του ακεραιότητα ακόμη και στον ελάχιστο δημόσιο χώρο που του αναλογεί».
Αυτά κράτησα και συγκράτησα από την επιστολή παραίτησης της (πρώην πια) υπεύθυνης για τον θεατρικό προγραμματισμό των 47ων Δημητρίων προς τον Αντιδήμαρχο Πολιτισμού και τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Τα υπόλοιπα είναι λίγο ή πολύ γνωστά ως τρόπος λειτουργίας για μια δημοτική αρχή, γι’ αυτό εξάλλου βρίσκω πολύ λογικό ότι ο Αντιδήμαρχος δεν απάντησε επί της ουσίας –αντιθέτως, μάλιστα, ευχαρίστησε την παραιτηθείσα για τις υπηρεσίες που προσέφερε (δείτε την ανακοίνωση εδώ).
Ενδεχομένως εννοεί το χέρι βοηθείας που του δίνει για να κόψει το ρουσφέτι στα Δημήτρια, γιατί είναι κάτι παραπάνω (προκύπτει εμμέσως πλην σαφώς από την επιστολή παραίτησης) από βέβαιο ότι κι αυτόν δεν τον άφησαν να κάνει τη δουλειά του όπως ήθελε -η “θυσία” μιας Ιφιγένειας ανέκαθεν γύριζε τον άνεμο σε ούριο. Γιατί το να κόψεις το ρουσφέτι είναι πιο δύσκολο κι απ’ το να κόψεις το τσιγάρο. Κι ως γνωστόν, ο κυρ Γιάννης καπνίζει σαν… Κανέλλη. Είναι χρόνια νοοτροπία, την κατήγγειλε και ο νυν Αντιδήμαρχος από τα «πεζοδρόμια» ακόμη, όταν διέσχιζε τη λεωφόρο προς την εξουσία, μαζί και όλη η «Πρωτοβουλία», η παράταξη δηλαδή του Γ. Μπουτάρη (κι ας ήξεραν όλοι πως σχεδόν σύσσωμη η τότε αντιπολίτευση κάτι βόλευε στο καλάθι των Δημητρίων). Σημαία είχαν κάνει το θέμα των Δημητρίων στα πολιτιστικά. Τότε που μιλούσαν για την ανάγκη να υπάρχει καλλιτεχνική διεύθυνση. Σωστά. Φαίνεται όμως ότι για ορισμένους αυτά είναι ψιλά γράμματα. Όπως και ο πολιτισμός. Και θέλουν όχι απλώς τον αντιδήμαρχο Πολιτισμού αλλά ακόμη πιο… «προχώ», τον εαυτό τους ή ακόμη και τον ίδιο το δήμαρχο να είναι και καλλιτεχνικός διευθυντής στα Δημήτρια. Βλέπεις είναι και οι εξαρτήσεις από τους Εβραίους (δεν έχω τίποτε μαζί τους- αντιθέτως μάλιστα), οι εξαρτήσεις από τη «Στεφανία» -κι εμείς βλέπαμε μικροί ελληνικές ταινίες αλλά δεν τρέχουμε πίσω από τη Ζωίτσα γι’ αυτόγραφο…
Και οι επιτροπές, λοιπόν, που ορίστηκαν από τον Αντιδήμαρχο, παραμένουν «περιορισμένης ευθύνης», όπως καταγγέλθηκε και δεν διαψεύστηκε. Ελεγχόμενες κατά πως βολεύει. Και τελικά, αποδεικνύεται πάλι, ότι το ζητούμενο είναι πώς οι διοικούντες θα εφαρμόσουν στην πράξη πολιτικές που σε άλλες χώρες (ή και σε άλλες πόλεις) είναι αυτονόητες. Και που πλέον τις γνωρίζουμε, τις αποδεχόμαστε, τις θέλουμε και για τη Θεσσαλονίκη.
Θέλω, λοιπόν, να κρατήσω μόνο αυτά τα λόγια της παραιτηθείσας (στην οποία, παρεπιπτόντως, αξίζει τουλάχιστον ένα μπράβο για τα λόγια αυτά και για την κίνησή της). Γιατί πάνω απ’ όλα είναι θέμα νοοτροπίας, όχι προσώπων. Της διοίκησης και των διοικουμένων. Κι αυτών που υποκύπτουν σε εκπρόθεσμα αιτήματα κι αυτών που ζητούν εκπρόθεσμα χατίρια. Κρατώ αυτά τα λόγια γιατί μου άρεσαν οι λέξεις συνείδηση, μικρές ρωγμές, ακεραιότητα. Δεν τις ακούμε πια συχνά. Εξέλιπαν από το δημόσιο λόγο. Εδώ που φτάσαμε όμως δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες ελαστικές συνειδήσεις, για άλλες ανοχές και ευλυγισίες, για άλλες εκπτώσεις προσωπικές. Όλα πια είναι κατεπείγοντα. Από το υψηλότερο ως το χαμηλότερο επίπεδο. Το τιμόνι πρέπει να στρίψει απότομα, όχι χαλαρά. Αλλιώς δεν θα αποφύγουμε το παγόβουνο κι ας το έχουμε δει από ώρα.
Κι επειδή μιλάμε για πολιτισμό και για μεγάλο φεστιβάλ, κι επειδή ο πολιτισμός, τα μεγάλα φεστιβάλ και τα Δημήτρια θα μπορούσαν να προσφέρουν αναπτυξιακά στη Θεσσαλονίκη, τα Δημήτρια έχουν ακόμη πολύ δρόμο για να γίνουν μεγάλα. Το έντυπο αθηναϊκό κατεστημένο μπορεί να βοηθήσει αλλά δεν αρκεί. Όπως δεν αρκούν και τα street events. Τρόποι υπάρχουν. Σαφώς. Δε χρειάζεται καν να ανακαλύψουμε την Αμερική. Πολιτική βούληση χρειάζεται. Και πίστη ότι πραγματικά ο πολιτισμός δεν εξαντλείται στις δημόσιες σχέσεις, αλλά μπορεί να έχει θετικές επιπτώσεις στη ζωή της πόλης. Ο ορισμός πραγματικής καλλιτεχνικής διεύθυνσης θα ήταν ένα βήμα, υπό την έννοια των ανθρώπων που γνωρίζουν το αντικείμενο και το πως αυτό μπορεί να αναπτυχθεί. Το ξεκαθάρισμα της φυσιογνωμίας των Δημητρίων είναι το δεύτερο, δηλαδή αν θέλουμε φεστιβάλ λίγο απ’ όλα, εξειδικευμένο, τοπικό, ενδιάμεσο. Από κει και πέρα, δε θέλει… άγχος. Άγχος να ικανοποιηθούν οι εκπρόθεσμοι και πλαγιοκοπούντες. Ούτως ή άλλως, για μια σημαντική μερίδα των πολιτών που πλέον ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, τα ρουσφέτια πλέον μόνο πολιτικό κόστος έχουν.
