Γράφει για taxalia o Επιβλέπων Μηχανικός
Συμπαθέστατος ο κ.Ραχόι αλλά προκειμένου να δικαιολογήσει τα μέτρα €60 δις και άνω που επέβαλε στις πλάτες των Ισπανών πολιτών, έριξε τις ευθύνες στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και ήρθε στο μυαλό μου το ίδιο που γίνεται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα.
Λες και αν δεν υπήρχε η παγκόσμια οικονομική κρίση θα υπήρχε ποτέ περίπτωση στο παρελθόν να σκεφθεί κανείς...
(όχι να εξαγγείλει, πολύ περισσότερο ούτε να εφαρμόσει) προγράμματα περικοπών, με προληπτικό χαρακτήρα.
Και αντί να εντοπίζουμε την αιτία, που αποτελεί την προϋπόθεση για την επίλυση του όποιου προβλήματος, ενοχοποιούμε τους προηγούμενους και βέβαια έμμεσα τους πολίτες που τους ψήφισαν.
Η ενοχοποίηση αυτή των πολιτών πολλές φορές γίνεται και άμεσα είτε για φοροδιαφυγή, είτε για διορισμούς στο δημόσιο, είτε για συνδικαλισμό κ.ο.κ. κανείς όμως δεν αναζητά τους υπαιτίους αλλού, στις γενεσιουργές αιτίες της κρίσης. Ίσως αυτές είναι τόσο αόρατες ή ισχυρές που δεν μπορεί να τις εντοπίσει και να τις αντιμετωπίσει ούτε το Eurogroup, λέμε τώρα…
Ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Ισπανίας, ούτε βέβαια της Ελλάδας, ούτε καμιάς χώρας δεν θα επέβαλαν σκληρά μέτρα λιτότητας αν δεν υπήρχε η κρίση. Θα συνέχιζαν το δρόμο της ευημερίας, της προόδου αλλά και των συναλλαγών με συντεχνίες και συμφέροντα.
Στην καλύτερη περίπτωση θα κρατούσαν υγιές το τραπεζικό σύστημα, άντε να προχωρούσαν και καμιά αποκρατικοποίηση για τα μάτια του κόσμου ή κανένα ΑΣΕΠ για τους άλλους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα δεν θα πρέπει να γίνουν άμεσα προσαρμογές, μεταρρυθμίσεις, ρήξεις και περικοπές για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα ρευστότητας και κυρίως ανάπτυξης.
Ψάχνοντας όμως ευθύνες στους προηγούμενους κυβερνώντες κάθε μικρής ή μεγάλης χώρας και κυρίως μεταξύ των πολιτών τους που «μαζί τα φάγανε», μάλλον δεν προσφέρουμε τίποτε στην αντιμετώπιση του προβλήματος που ήρθε απ’ έξω, δοκιμάζει τις αντοχές των λαών, παίζει περίεργα παιχνίδια και δεν λέει να φύγει, με ευθύνη αυτή τη φορά όμως όλων των σύγχρονων πολιτικών παραγόντων, εντός και εκτός των τειχών, αλλά και των ίδιων των πολιτών.
Με τις ενδεχόμενες συνθήκες του μέλλοντος, ιδιαίτερα όταν αυτές είναι απρόβλεπτες και πολυπαραμετρικές, δεν μπορεί να κρίνονται οι αποφάσεις του παρελθόντος, «κατόπιν εορτής». Μόνον οι αποφάσεις του παρόντος μπορούν δίκαια να κριθούν με τα δεδομένα και τις συνθήκες του παρόντος, διαφορετικά με υποθετικές αναγωγές του τύπου «αν τότε δεν παίρναμε τα εορτοδάνεια δεν θα χρωστούσαμε τώρα» ή «αν τότε ζούσαμε χειρότερα δεν θα πεινούσαμε τώρα» και αδικούμε εαυτούς και αλλήλους και λύσεις δεν δίνουμε. Απλά μετατοπίζουμε τις ευθύνες μας για την τότε ψήφο μας ή τις επιλογές μας σε άλλους, γιατί εμείς ποτέ δεν φταίμε…
