Αυτό που οι υπουργοί-φιλιππινέζες αποκαλούν think positive είναι το από αρχαίων χρόνων ρηθέν «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Από κάθε συμφορά που μα βρίσκει πρέπει να ανασύρουμε εκείνο που σίγουρα υπάρχει και είναι το καλό που ξεπετιέται μέσα από τα αποκαΐδια που αφήνει πίσω της η συμφορά. Έτσι, λοιπόν, θα πρέπει να αναζητήσουμε αυτό το κάτι καλό που έφερε το..
κάκιστο Μνημόνιο. Θα πρέπει πίσω από τη φτωχοποίηση του λαού, πίσω από τις 3000 αυτοκτονίες και τις 25.000 απόπειρες αυτοκτονίας που έχουν καταλάβει μόνιμο στασίδι στον ναό της ειδησεογραφίας, τον οποίον υπηρετούν οι ιέρειες-εταίρες δημοσιογράφοι, πίσω από την κατάθλιψη που έχει κυριεύσει το μέγιστο τμήμα του λαού, πίσω από τους άστεγους και τα λαϊκά συσσίτια, πίσω από την αγωνία για το άδηλο αύριο, πίσω από την αποδόμηση της εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας, πίσω από …………, πίσω από ……….., πρέπει να δούμε τί είναι το καλό που έφερε το Μνημόνιο.
Είναι γεγονός ότι το Μνημόνιο περιέχει ένα καλό κομμάτι που ονομάζεται «διαρθρωτικές αλλαγές» και ένα κακό κομμάτι που λέγεται «αφαίρεση από τον λαό όσο το δυνατόν περισσότερων κεφαλαίων προς αποπληρωμή των δανείων που έφαγαν τα λαμόγια». Η αφαίρεση της περιουσίας του λαού έχει πάρει τον «καλό» δρόμο και μάλιστα όχι αναλογικά μεταξύ εχόντων και μη εχόντων, αλλά οριζόντια, όπως είναι ο όρος του συρμού. Φόροι επί φόρων, περικοπές μισθών και συντάξεων επί περικοπών μισθών και συντάξεων, περιστολή της δαπάνης για υγεία, παιδεία, άμυνα, εσωτερική ασφάλεια με αποτέλεσμα 1.200.000 ανέργους, εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτων σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δεκάδες χιλιάδες σιτιζόμενων χάρη σε αγαθοεργίες και 3000 αυτοκτονίες. Το κακό μέρος του Μνημονίου, λοιπόν, εφαρμόσθηκε πλήρως. Μπροστά στα μάτια μας. Την ώρα που χαιρόμασταν που δεν θα πληρώνουμε ελάχιστες αμοιβές σε δικηγόρους και συμβολαιογράφους, που θα μπορούμε να ανοίγουμε φαρμακεία όπου και όποτε γουστάρουμε, που θα μπορούμε να παίρνουμε όσες άδειες ταξί και φορτηγών θέλουμε, που θα μπορούμε να μετακομίζουμε την οικοσκευή μας πολύ φτηνότερα, για να διαπιστώσουμε μετ’ ου πολύ ότι δεν έχουμε λεφτά για να πληρώσουμε τους φτηνούς πλέον δικηγόρους, που δεν έχουμε λεφτά για να αγοράσουμε σπίτι ή οικόπεδο, ώστε να πληρώσουμε λιγότερα συμβολαιογραφικά πλέον, που δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε τα φάρμακά μας, αφού τα λαμόγια εξανέμισαν δια της κουράς τις επί δεκαετίες εισφορές μας στα ασφαλιστικά ταμεία.
Διαρθρωτικές αλλαγές, λοιπόν, δεν σημαίνει απλά λιγότερο κράτος. Σημαίνει προεχόντως αποτελεσματικότερο κράτος. Αυτό δεν το είδαμε ακόμη, διότι μας απασχολούσαν οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, οι φαρμακοποιοί, δικηγόροι και οι συμβολαιογράφοι. Μας απασχολούσε ο ανταγωνισμός που μειώνει τις τιμές προς όφελος του καταναλωτή, οι οποίες, φευ, είτε δεν έχουν μειωθεί [π.χ. τρόφιμα] είτε έχουν μειωθεί, αλλά λόγω επαπειλούμενου λουκέτου ελλείψει αγοραστικής δύναμης του λαού και όχι λόγω υγιούς ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων.
Κι’ ήρθε ο υπουργός Χατζηδάκης να μας πει ότι η task force δεν συγκροτείται από ελεγκτές, αλλά από συνεργάτες που έρχονται να μας μεταδώσουν με μεθόδους fast track το know-how τους. Έχουν περάσει 2,5 χρόνια κακού Μνημονίου, αλλά διαρθρωτικές αλλαγές δεν είδαμε. Ας πάρουμε ένα φανταστικό παράδειγμα: κονδύλια του περίφημου ΕΣΠΑ διατίθενται για συγκεκριμένη δραστηριότητα. Η προκήρυξη δημοσιεύεται ημέρα Παρασκευή. Η προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων και δεκάδων δικαιολογητικών λήγει την Τρίτη. Μερικοί που πληροφορούνται όλως τυχαίως την προκήρυξη αργά το απόγευμα της Παρασκευής σπεύδουν τη Δευτέρα να ζητήσουν περισσότερες πληροφορίες και αρχίζουν να ετοιμάζουν τον σχετικό φάκελο. Ένας απ’ αυτούς πάει την Τρίτη το πρωΐ στην αρμόδια Υπηρεσία και αναζητεί με απόγνωση λύση, αφού δεν προλαβαίνει να συγκεντρώσει όλα τα δικαιολογητικά που απαιτούνται [η σωρεία των προσκομιστέων δικαιολογητικών δεν αντιμετωπίσθηκε στα πλαίσια των διαρθρωτικών αλλαγών από τους αλλοδαπούς συνεργάτες που έφεραν το know how δια της task force με μεθόδους fast track]. Κι’ εκεί που εκφράζει ο απελπισμένος πολίτης την απορία του πώς είναι δυνατόν να αντλήσει κάποιος κονδύλια από το ΕΣΠΑ, όταν οι προθεσμίες που τάσσονται είναι τόσο ασφυκτικές και τα δικαιολογητικά τόσο πολλά, στο διπλανό γραφείο ένας άλλος συμπολίτης καταθέτει εκατό [100] φακέλους για 100 αιτήσεις με πλήρη σειρά δικαιολογητικών. Ο «απλώς επιμελής», λοιπόν, πρόλαβε σε δύο εργάσιμες ημέρες να ετοιμάσει 100 φακέλους. Αυτό είναι το ελληνικό κράτος των διαρθρωτικών αλλαγών. Αυτό το κράτος αρέσκονται να διοικούν υπουργάρες τύπου Χατζηδάκη.
Συμπέρασμα: το καλό μέρος του Μνημονίου δεν ήλθε ακόμη. Ούτε πρόκειται να έλθει, διότι προ πολλού ο λαός έχει καταταγεί από τα λαμόγια σε δύο κατηγορίες: στους δικούς μας και στους άλλους. Σ’ αυτούς που μας τα ρίχνουν και σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουμε αν θα μας τα ρίξουν, μέχρις ότι αντιληφθούν ότι πρέπει να μας τα ρίχνουν για να κάνουν ο,τιδήποτε είναι νόμιμο. Κι’ αυτή η κατάσταση είναι που κυβερνά αυτόν τον τόπο ελλείψει αντίθετης πολιτικής βούλησης, λόγω ανυπαρξίας πολιτικής και ποινικής ευθύνης, αλλά και λόγω πλεονάζοντος πολιτικού αυνανισμού.
Η τελευταία απορία μου είναι πολύ απλοϊκή: γιατί οι δανειστές μας επιμένουν να επιφέρουμε διαρθρωτικές αλλαγές; Τι τους κόφτει; Τα λεφτά τους δεν θέλουν; Μια χαρά τα μαζεύουν για πάρτη τους ο ΓΑΠατος, ο Μπαίνει Βγαίνει και ο Τόνυ Πατώνει, οι οποίοι ουδόλως ενδιαφέρονται για διαρθρωτικές αλλαγές. Αρκεί ότι «έπεισαν» το 42% να τους ψηφίσει ως σωτήρες και μάλιστα να φέρει πρώτους σε σταυρούς ορισμένους πολιτικούς ολετήρες, όπως οι Λοβέρδος και Χρυσοχοΐδης.
ΤΕΣΠΑ [τέλος πάντων] που λένε και οι μορφωμένοι.
Σωτήριος Καλαμίτσης
