[απόφθεγμα οιονεί οδοντιατρικό: όταν πονάει δόντι, δεν κόβει κεφάλι κόβει κώλους]
Η δημοσκόπηση είναι σαφής και το αποτέλεσμα πανηγυρικό για όλα τα λαμόγια του κόσμου: 75% των ερωτηθέντων τάσσεται υπέρ των αποκρατικοποιήσεων. Το ποιός παρήγγειλε τη δημοσκόπηση είναι άγνωστον, αν και αυτό είναι το πρώτο που θα έπρεπε να γνωρίζουμε, για να αντιληφθούμε σε τί ενδεχομένως....
αποσκοπούσε η δημοσκόπηση [βάζω και το «ενδεχομένως» για να δείξω την καλή
μου προαίρεση ή αφέλεια]. Επίσης, θα έπρεπε να είναι σαφές γιατί το
ερώτημα που υπεβλήθη στους ερωτηθέντες ήταν «Είσθε υπέρ ή κατά των
αποκρατικοποιήσεων;» χωρίς να συνοδεύεται από ερωτήματα τύπου «Τί είναι
αποκρατικοποίηση;», «Κατά τη γνώμη σας η αποκρατικοποίηση αποσκοπεί σε
μείωση των δαπανών του κράτους;», «Υπάρχει διαφορά μεταξύ ιδιωτικοποίησης
και αποκρατικοποίησης;», «Υπάρχει διαφορά μεταξύ αποκρατικοποίησης και
εκποίησης κρατικής περιουσίας;», «Πρέπει να γίνει αποκρατικοποίηση
κερδοφόρων επιχειρήσεων;», «Πιστεύετε ότι τα χρήματα που θα εισπράξει το
κράτος από την εκποίηση κρατικής περιουσίας θα εξοφλήσουν το χρέος;»,
«Έπρεπε οι κυβερνήσεις να έχουν ελέγξει το ύψος του χρέους και τα αίτιά
του συγκροτώντας Επιτροπή Ελέγχου με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων διεθνούς
κύρους, όπως έπραξε ο Ισημερινός;», «Γνωρίζετε τί σημαίνει ο όρος
αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας;».
Μία άλλη δημοσκόπηση φέρει κατά 72% ως επικρατέστερο για Πρόεδρο της
Δημοκρατίας τον Φώτη Κουρέλη [Χάρρυ Κλυν έφα]. Αλήθεια, αφού έχουμε
μπροστά μας τρία ολόκληρα χρόνια μέχρι την εκλογή νέου Προέδρου, γιατί θα
πρέπει εν μέσω πείνας και δυστυχίας να προετοιμαζόμαστε για την Προεδρική
διαδοχή του 2015; Ή μήπως διαφαίνεται πρόθεση του Καρόλου να παραιτηθεί,
ώστε να παραχωρήσει τη θέση του σε άλλον γίγαντα; Πάντως, το ίδιο
βασανιστικό ερώτημα τίθεται και στην προκείμενη περίπτωση: ποιος
παρήγγειλε τη δημοσκόπηση αυτή και γιατί τώρα! Και μια και μας τα έχουν
ζαλίσει με τις διαρθρωτικές αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις, μήπως θα ήταν μια
καλή μεταρρύθμιση να τεθούν κανόνες για τη διενέργεια δημοσκοπήσεων; Π.χ.
να ορισθεί δια νόμου ότι κάθε δημοσκόπηση πρέπει να συνοδεύεται από τα
στοιχεία αυτού που την παρήγγειλε και από τα στοιχεία εκείνου που
διατύπωσε το ερώτημα, ώστε να γνωρίζουμε πού στοχεύει η δημοσκόπηση.
Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στις αποκρατικοποιήσεις ή
ιδιωτικοποιήσεις. Δύο θεωρίες συγκρούονται: η μία πρεσβεύει ότι το κράτος
δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να είναι επιχειρηματίας, η άλλη ότι το
κράτος πρέπει να έχει υπό τον πλήρη έλεγχό του επιχειρήσεις, η
δραστηριότητα των οποίων άπτεται είτε δημόσιων αγαθών είτε αγαθών αμέσως ή
εμμέσως συνδεομένων με την ασφάλεια της χώρας. Ερώτημα παρεμφερές με αυτή
τη θεμελιώδη διάσταση απόψεων δεν έχει τεθεί, εξ όσων γνωρίζω, προς
δημοσκόπηση. Απλώς, αφού τα ΜΜΕ διαπίστωσαν ότι κατάφεραν να «τα έχουμε
πάρει στο κρανίο» με τη μονομερή «ενημέρωση» για τις σπατάλες στον Δημόσιο
Τομέα και έχουν υποδαυλίσει τον φθόνο μας για τις υψηλές απολαβές και τα
προνόμια των φυγόπονων [όχι όλων βεβαίως] υπαλλήλων του εν λόγω Τομέα που
έχουν διορισθεί κατά καιρούς ελέω πολιτικών διασυνδέσεων και αγοραπωλησιών
ψήφων, πετάνε το τελικό κερασάκι στην τούρτα που ετοιμάζουν για το
καινούργιο φαγοπότι: με τις αποκρατικοποιήσεις τα λεφτά σου φορολογούμενε
θα αξιοποιούνται, αντί να καταλήγουν στον πίθο των Δαναΐδων [ΣΗΜ: που
έφτιαξε το εργολαβοπολιτικό σύμπλεγμα, συμπληρώνω εγώ].
Η όλη ιστορία των αποκρατικοποιήσεων που ταλανίζει τη χώρα εδώ και
δεκαετίες μού θυμίζει τις πολυκατοικίες, οι οποίες έχουν ανεγερθεί κατά
εκατοντάδες χιλιάδων τα τελευταία 70 χρόνια με βάση το προσφυές σύστημα
της «αντιπαροχής», το οποίο για να λειτουργήσει έπρεπε να δημιουργήσει
πολεοδομικά σχέδια υποβάθμισης της ζωής του πολίτη. Πώς να λειτουργήσει ο
θεσμός [κι αυτός «θεσμός»] της αντιπαροχής και να ρίξουν κεφάλαια οι
εργολάβοι, αν δεν επιτρέπεται π.χ. η ανέγερση επταώροφων πολυκατοικιών σε
δρόμους πλάτους μέχρις 6 μέτρων, καθώς και η δημιουργία υπόγειων, άρα
ανήλιαγων, διαμερισμάτων; [θυμηθείτε οι παλαιότεροι το στενόχωρο
διαμέρισμα του θυρωρού στα έγκατα της γης δίπλα από τα αντιαεροπορικά
καταφύγια μέχρις ότου εκλείψει και ο «θεσμός» του θυρωρού και ανακαλυφθεί
η πυλωτή, η οποία επέβαλε την ακόμη περισσότερο καθ ύψος επέκταση των
πολυκατοικιών]. Πώς θα διογκωνόταν η αστυφιλία, αν τα διαμερίσματα στα
μεγάλα αστικά κέντρα δεν επαρκούσαν για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών
όλων εκείνων που εγκατέλειπαν την εγκαταλελειμμένη από το εργολαβοπολιτικό
σύμπλεγμα ύπαιθρο και δεν ήθελαν ή εν μπορούσαν να μεταναστεύσουν; [πόσο
υποκριτική ήταν η τότε νομοθεσία που ποινικοποιούσε τη συμπεριφορά όσων
προέτρεπαν απατηλώς σε μετανάστευση]. Πώς θα εδημιουργείτο η ατμομηχανή
της οικονομίας που ονομάζεται «κλάδος κατασκευής κατοικιών», ο οποίος
τρέφει τραπεζίτες, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, υποθηκοφύλακες, μεσίτες,
εμπόρους, παραγωγούς και εισαγωγείς οικοδομικών υλικών, πολιτικούς,
κομματόσκυλα κ.λπ.; [ΣΗΜ: το μόνο που έχω συγκρατήσει από τα δύο μαθήματα
οικονομίας που διδάχθηκα στο Πανεπιστήμιο είναι η φράση του αείμνηστου
καθηγητή Ιωάννη Πεσμαζόγλου στο βιβλίο του για την «Εφηρμοσμένη Πολιτική
Οικονομία»: «Η επένδυση σε κατοικία είναι ίδιον των υπανάπτυκτων
οικονομιών». Για την ιστορία και μόνον σημειώνω ότι ο Ι. Πεσμαζόγλου
υπήρξε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος επί Διοικητού Ξενοφώντος
Ζολώτα και ιδρυτής και Πρόεδρος του περίφημου «ΚΟΔΗΣΟ»].
Σε κάθε πολυκατοικία, λοιπόν, που έκτιζαν συνεταιρικά οικοπεδούχος και
κατασκευαστής [ΣΗΜ: κατασκευαστής μπορούσε να γίνει και γινόταν οιοσδήποτε
π.χ. μανάβης, μπακάλης, δικηγόρος, μηχανικός, ποδηλατάς] έπρεπε να
καθορίζονται και τα δικαιώματα εκάστου ιδιοκτήτη διαμερίσματος. Αγοράζεις
π.χ. ένα διαμέρισμα, το οποίο διαθέτεις και χρησιμοποιείς κατά βούληση,
αλλά αυτό το διαμέρισμα συνδέεται και με ορισμένους εκτός του
διαμερίσματός σου χώρους, πράγματα, έργα και εγκαταστάσεις που είναι μεν
αναγκαίοι για την εύρυθμη λειτουργία του διαμερίσματός σου, αλλά δεν θα
πρέπει να είναι δαπανηροί. Οι χώροι αυτοί είναι οι λεγόμενοι
«κοινόχρηστοι» [κλιμακοστάσιο και ανελκυστήρας για να ανεβαίνεις στο
διαμέρισμά σου χωρίς να αγκομαχάς, κεντρική θέρμανση για να ζεσταίνεσαι,
κήπος για να ευφραίνεται η καρδία σου κ.λπ.], η δαπάνη για τη λειτουργία
και συντήρηση των οποίων κατανέμεται μεταξύ των πλειόνων ιδιοκτητών τών
διαμερισμάτων εκάστης πολυκατοικίας. Οι χώροι αυτοί, όμως, δεν είναι απλώς
κοινόχρηστοι, είναι και κοινόκτητοι, ανήκουν δηλαδή σε όλους τους
ιδιοκτήτες διαμερισμάτων κατά ένα ποσοστό. ’ρα, συνιδιοκτήτες των
κοινόκτητων και κοινόχρηστων χώρων μίας πολυκατοικίας είναι όλοι οι
ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων αυτής, πράγμα που σημαίνει ότι το ενδιαφέρον
τού κάθε ιδιοκτήτη διαμερίσματος δεν πρέπει να εξαντλείται στο διαμέρισμά
του. Θα πρέπει να εκτείνεται και στους κοινόχρηστους χώρους, των οποίων
είναι ο ίδιος συνιδιοκτήτης. Παρατηρείται, όμως, το φαινόμενο να
αδιαφορούν πλήρως οι περισσότεροι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων για ό,τι έχει
σχέση με τους κοινόχρηστους χώρους. Και τούτο, επειδή έχουν, δυστυχώς, την
εντύπωση πως ο,τιδήποτε έχει σχέση με τους κοινόχρηστους χώρους, άρα
βρίσκεται εκτός της θύρας εισόδου του διαμερίσματός τους, δεν τους αφορά,
εξ ου και με βαρειά καρδιά μετέχουν στις δαπάνες λειτουργίας και
συντήρησής τους. Δεν αποκλείεται, βεβαίως, να δυσφορούν οι ιδιοκτήτες των
διαμερισμάτων για τις δαπάνες λειτουργίας των κοινοχρήστων, επειδή αυτές
είναι φουσκωμένες από επιτήδειους τύπους που ασχολούνται με τη διαχείριση
της πολυκατοικίας για να βγάζουν το κάτι τίς τους κακοδιαχειριζόμενοι
ουσιαστικά την κοινή περιουσία των ιδιοκτητών των διαμερισμάτων. Για να
βγάλουν το κάτι τις τους είναι ενδεχόμενο να προμηθευθούν οι διαχειριστές
με δόσεις διάφορα αντικείμενα προς καλλωπισμό της πολυκατοικίας. Με τις
δόσεις δεν γκρινιάζουν οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων, διότι το
οικονομικό βάρος κατανέμεται στον χρόνο. Έλα, όμως, που καμμιά φορά ο
προμηθευτής κάτι παθαίνει και θέλει όλα τα λεφτά αθετώντας τη συμφωνία
των δόσεων; Τι γίνεται τότε; Λεφτά δεν υπάρχουν για την άμεση πληρωμή του
προμηθευτή, ο οποίος τότε ρίχνει την ιδέα: «Δεν μου πουλάτε τα κοινόχρηστα
εις εξόφληση του χρέους;». Ο διαχειριστής δεν βγάζει μιλιά, διότι έχει
λερωμένη τη φωλιά του και ο προμηθευτής απειλεί θεούς και δαίμονες.
Εδώ έχει θέση η ακόλουθη δημοσκόπηση: «Θέλετε να πουληθούν οι κοινόκτητοι
και κοινόχρηστοι χώροι της πολυκατοικίας σας, ώστε να μειωθούν οι δαπάνες
λειτουργίας και συντήρησής τους;».
Αφού ολοκληρωθεί η δημοσκόπηση και ανακοινωθούν τα αποτελέσματά της,
γίνεται νέα δημοσκόπηση με το ακόλουθο ερώτημα: «Θεωρείτε απίθανο, αν
πουληθούν οι κοινόχρηστοι χώροι τα πολυκατοικίας σας, να αυξηθούν από τον
νέο ιδιοκτήτη των κοινόχρηστων χώρων οι δαπάνες λειτουργίας και συντήρησής
τους;». Αφού ολοκληρωθεί και αυτή η δημοσκόπηση, να διεξαχθεί νέα με το
ακόλουθο ερώτημα: «Πιστεύετε ότι το κόστος λειτουργίας των υπό κρατικό
έλεγχο επιχειρήσεων οφείλεται σε κακοδιαχείριση;».
Όπου «κοινόχρηστοι χώροι πολυκατοικιών» βάζουμε «δημόσια περιουσία» και
εξάγουμε τα συμπεράσματά μας. Και τούτο, με δεδομένο ότι κάθε πολυκατοικία
αποτελεί μικρογραφία τής κοινωνίας μας. Επειδή, όμως, δίπλα από το
«κοινόχρηστοι χώροι πολυκατοικίας» πρέπει να βάλουμε «διαχειριστής
πολυκατοικίας οριζόμενος από τους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων», δίπλα από
το «δημόσια περιουσία» θα πρέπει να βάλουμε «κυβέρνηση εκλεγόμενη από τον
λαό», οπότε μάλλον ματαιοπονώ!
Τελειώνοντας θέλω να αναφερθώ στο κατά πόσον θα πρέπει το Δημόσιο να
εκποιήσει κερδοφόρες ή ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις. Επικρατεί η άποψη
ότι αφού κάνουμε αμάν για χρήμα, προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές
μας, δεν έχουμε παρά να εκποιήσουμε κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις,
διότι μόνον αυτές είναι ελκυστικές στους υποψήφιους αγοραστές. Ποιος
τρελλός θα αγοράσει ζημιογόνο επιχείρηση; Μα αν δεν απατώμαι, κύριο
επιχείρημα των αντικρατιστών αποτελεί το γεγονός ότι οι περισσότερες
κρατικές επιχειρήσεις είναι ζημιογόνες, επειδή δεν λειτουργούν με βάση
ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. ’ρα, μόλις περιέλθουν στα χέρια ιδιωτών, οι
οποίοι θα εφαρμόσουν τα περίφημα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, οι εν λόγω
επιχειρήσεις θα γίνουν αμέσως κερδοφόρες. Πάλι παραλογίζομαι; Ήμαρτον Θεέ
μου!
ΣΚ | TaXalia
