Άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά ή παράταση της εκκρεμότητας;

Του Μάρκου Μπόλαρη, βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ν. Σερρών

Η χώρα, η δημόσια διοίκηση, παραμένουν στην αδράνεια της προεκλογικής εκστρατείας περισσότερο από 2 μήνες. Ο σχηματισμός κυβέρνησης θα έπρεπε να ενεργοποιήσει άμεσα τα ανακλαστικά του πολιτικού κόσμου, αλλά..

και της κοινωνίας, για να αναπληρωθεί ο χαμένος κυριολεκτικά χρόνος. Η αναβλητικότητα που παρατηρείται όλο αυτό το διάστημα είναι επικίνδυνη. Ακυρώνει τη δυναμική όσων διαρθρωτικών αλλαγών επιχειρήθηκαν το προηγούμενο διάστημα και κυρίως, σε μια κρίσιμη καμπή, δημιουργεί την πλασματική αίσθηση του εφησυχασμού ή της παραίτησης απ’ ότι επείγει. Η κρίση μας φέρνει αντιμέτωπους με επιλογές που είναι ή δυσάρεστες ή καταστροφικές. Όσο αναβάλλουμε τις, ιστορικής σημασίας, αποφάσεις για να ενεργοποιήσουμε τις ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές στη διοίκηση και τον παραγωγικό τομέα, τόσο θα επιδεινώνουμε τη θέση μας. Η αναβλητικότητα ή η άρνηση να εφαρμοσθούν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία και τη διοίκηση αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική μας ισχύ και απομακρύνει τις ελπίδες για ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα.

Η αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ευκαιρία για να επιχειρήσουμε με άλλους όρους, προσαρμοσμένους στα δεδομένα και στις δυνατότητες της ελληνικής κοινωνίας, την αλλαγή μοντέλου στη διοίκηση και στην παραγωγή. Να μετασχηματίσουμε το διοικητικό μηχανισμό και την αναπτυξιακή μας βάση με όρους διαφάνειας, ποιότητας, αποτελεσματικότητας, καινοτομίας. Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε τώρα είναι το επείγον της κατάστασης που βρισκόμαστε. Η θέση μας στο εξής θα προσδιορίζεται αποκλειστικά από τις δικές μας επιλογές και τον προσανατολισμό που ακολουθούμε. Όσο αδυνατούμε να κατανοήσουμε τον πυρήνα του προβλήματος που μας οδήγησε στην κρίση και επιμένουμε σε μια απλή διαχείρισή της, ενταγμένη στην ίδια λογική με αυτή που δημιούργησε την κρίση, δεν μπορούμε να προσδοκούμε σε λύση, αλλά σε παράταση της εκκρεμότητας. Αν αφήσουμε τη στρεβλή λογική που μας οδήγησε στο χείλος της χρεοκοπίας να κακοφορμίζει το σώμα της ελληνικής κοινωνίας, θα παραμένουμε αμήχανοι παρατηρητές των διεθνών εξελίξεων και της δικής μας ολοένα φθίνουσας πορείας. Αντίθετα, ο απεγκλωβισμός απ’ τη στρεβλή, απροκάλυπτα συντηρητική θέση, της διατήρησης μιας κατάστασης που ευνοεί τη φθορά, είναι το πολιτικό διακύβευμα για τη χώρα σήμερα. Αρκεί να αντιληφθούμε ότι η κρίση συνιστά την πρόκληση για να επιχειρήσουμε την υπέρβαση απ’ ότι μας κρατά καθηλωμένους στην αδράνεια.