 |
| Του Γιώργου Κωνσταντινίδη |
Όλοι φαντάζομαι θα έχετε δει τη διαφήμιση εταιρείας κινητής τηλεφωνίας με τον Πίου, το μαύρο το πιστόλι. Αυτή η ακριβώς η διαφήμιση μου ήρθε στο νου, όταν διάβασα τη μακροσκελή επιστολή παραίτησης της θεατρολόγου κας Ιφιγένειας Ταξοπούλου από μέλος της επιτροπής του φεστιβάλ των «Δημητρίων». Έβαλα το δικό της πρόσωπο στη θέση του τσατισμένου προπονητή της ομάδας που ο πρόεδρος του φορτώνει κάποιον Πίου!
Οι διαφωνίες της κας Ταξοπούλου όσον αφορά στο ..
περιεχόμενο του προγράμματος του φεστιβάλ, που με τυμπανοκρουσίες ανακοίνωσε ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος Πολιτισμού κ. Σπ. Πέγκας στο Δημοτικό Συμβούλιο της περασμένης Δευτέρας, ήταν ίσως ένα καλό δίδαγμα για αυτήν, ίσως όμως με έντονα στοιχεία «θεατρικού χαρακτήρα». Προφανώς την έκαναν να καταλάβει ότι τελικά η άσκηση εξουσίας από μαθητευόμενους μάγους μπορεί να αποτελέσει ένα θεατρικό έργο, άρτια γραμμένο από πλευράς δομής και σεναρίου, αλλά με πλοκή που τελικά οδηγεί στη διαπλοκή και στην εξαπάτηση του κοινού για τις προθέσεις του.
Όσα καταλογίζει η κα Ταξοπούλου στον κ. Πέγκα, περί αδιαφάνειας, παρεμβατικότητας, αναξιοκρατίας κ.λπ. εκ μέρους του Αντιδημάρχου είναι μνημειώδη. Μήπως όμως όσα πράττει η Δημοτική Αρχή στοιχειοθετούν εν τέλει ένα θέατρο παραλόγου;
Μέλη της παράταξης Μπουτάρη δεν κατηγορούσαν πέρυσι την κα Ταξοπούλου ότι τοποθετήθηκε στην αμειβόμενη Επιτροπή των Δημητρίων διότι είναι κουμπάρα του άλλου μέλους της Επιτροπής Κωνσταντίνου Ρήγου, που είναι συνεργάτης της αδερφής του Αντιδημάρχου θεατρικής συγγραφέως Έλενας Πέγκα;
Ότι και η ίδια έχει συνεργαστεί επανειλημμένα με την Έλενα Πέγκα; Ότι ήταν σύμβουλος του τέως προέδρου της Βουλής Φίλιππου Πετσάλνικου και υποστήριξε μαζί με το σύζυγό της, σχεδιαστή μόδας Κωνσταντίνο, τον προεκλογικό αγώνα του Γιάννη Μπουτάρη;
Δεν γνωρίζω εάν όσα της καταμαρτυρούσαν τότε ευσταθούν.
Διαβάζοντας όμως την επιστολή της, πείστηκα τουλάχιστον για την επιχειρηματολογία της στο καλλιτεχνικό σκέλος. Και όσον αφορά στη σκοπιμότητα των επιλογών κάποιων παραστάσεων, στην επιλογή θιάσων που δεν είχαν υποβάλλει καν αίτηση συμμετοχής στο φεστιβάλ (!), αλλά και όσον αφορά στην αμφίβολη θεματική συνάφεια τους με τον προβαλλόμενο θεατρικό κύκλο (δήθεν) για τα 100 χρόνια.
Ίσως όμως δεν είμαι ο πλέον ειδικός για να μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες θεατρολογικού τύπου. Δεν είναι άλλωστε και ο κατάλληλος χώρος το βήμα αυτό για τέτοιου είδους αναλύσεις. Δεν μπορώ όμως να μην μπω στον πειρασμό να αναρωτηθώ πως είναι δυνατόν να έχει άδικο η κα Ταξοπούλου όταν παρόμοια ακατανόητα και ύποπτα συνιστούν πολλές από τις επιλογές του προγράμματος και στη μουσική. Θα αναφέρω απλώς ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Αυτό του ρεσιτάλ πιάνου του Τούρκου (!) πιανίστα Fazil Say (προσωπικού φίλου και συνεργάτη του ετέρου μέλους της επιτροπής των Δημητρίων Γιώργου Λαζαρίδη) στις 12 Οκτωβρίου.
Για ένα και μόνο ρεσιτάλ ο εν λόγω καλλιτέχνης θα λάβει ως αμειβή το ποσό των 10.000,00€, εκτελώντας μάλιστα μεταξύ άλλων και Alla-Turka-Jazz! Ακόμη και τον παγκοσμίως καταξιωμένο Cyprien Katsaris να καλούσαν, θα ζητούσε πολύ λιγότερα, ενώ θα ακούγαμε και κάτι πιο ενδιαφέρον!
Σε κάθε περίπτωση αξίζουν δημοσίως τα συγχαρητήρια όλων των ανθρώπων του πολιτισμού στην κα Ταξοπούλου για την προάσπιση της επαγγελματικής της ακεραιότητας που επέδειξε με την παραίτησή της. Πρόλαβε βέβαια να αμειφθεί και για τις προτάσεις της για τα περυσινά και φετινά Δημήτρια, αφού το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε τη διετή αμειβή της στη συνεδρίαση της 28-02-2012 (θέμα 68, αριθμ. απόφασης: 279/2012)…έστω κι αν οι προτάσεις της μπήκαν στον κάλαθο των αχρήστων από τη Διοίκηση Μπουτάρη! Τους «τα πήρε» λοιπόν, τους τα βρόντηξε και έφυγε κυρία!
Από την άλλη μεριά, θα έχει να θυμάται γελώντας και τις πολλές στομφώδεις δηλώσεις του Αντιδημάρχου Πέγκα, όπως π.χ. «Δεν γίνεται να αποφασίζω εγώ για το πρόγραμμα», «Σκοπεύουμε να τους αφήσουμε ανεξάρτητους να δουλέψουν όπως αυτοί το οραματίζονται και μετά εμείς θα κριθούμε φυσικά για όλο αυτό που θα γίνει»… Όλοι εμείς οι υπόλοιποι επίσης, δεν θα λησμονήσουμε τη μνημειώδη φράση που έσερνε δεξιά και αριστερά ο κ. Πέγκας για τα Δημήτρια του παρελθόντος «ήταν ουσιαστικά το όχημα άσκησης πολιτικής», αλλά περισσότερο ίσως την περιβόητη φράση του λαοπρόβλητου Δημάρχου Μπουτάρη «Τέλος, το καλλιτεχνικό σουπερμάρκετ». Πράγματι θα πω εγώ, ξεκίνησε το παζάρι! Φέρτε και τον Πίου το μαύρο το πιστόλι στα Δημήτρια! Μήπως κι αυτός έχει υποβάλλει αίτηση εξάλλου;
Προτιμώ πάντως από τα παραπάνω, να αναπολώ ότι όταν ταξίδευα κάποτε στο εξωτερικό για ρεσιτάλ, με ρωτούσαν συνάδελφοι καλλιτέχνες από πού είμαι και όταν τους απαντούσα Θεσσαλονίκη, μου έλεγαν πως την γνωρίζουν από τα Δημήτρια. Τότε που το φεστιβάλ, με τις όποιες ατέλειές του έστω, προσδιόριζε τον πολιτιστικό στίγμα της πόλης και είχε τον χαρακτήρα μεγάλου ευρωπαϊκού φεστιβάλ που κάθε σημαντικός καλλιτέχνης ήθελε να συμμετέχει.
Στα Δημήτρια της Διοίκησης Μπουτάρη, ακόμη και ο Πίου θα ήθελε να συμμετάσχει…;
Γιώργος Κωνσταντινίδης
Πιανίστας – Δικηγόρος
Συντονιστής Πολιτισμού «Ομάδος Δημιουργίας
