Με το πνεύμα να αγαλλιάζει στον τεμπέλικο ρυθμό των διακοπών ο άνθρωπος βλέπει αλλιώς την επικαιρότητα... όσοι απολαμβάνετε το πανέμορφο ελληνικό καλοκαίρι αντιλαμβάνεστε πλήρως τι λέω...
Όπως και να' ναι, με πολύ διαφορετική προσμονή και αγωνία στέκεσαι απέναντι στην TV για να δεις την...
Τρέμη να αρχίζει τις ειδήσεις τα σκοτεινά και έμφορτα απογευματινά του χειμώνα, από' ό,τι τώρα, μέσα στο κατακαλόκαιρο, που κατά την "εθνική ώρα ειδήσεων", την 8η απογευματινή, δεν έχεις καν ξεμπερδέψει από το μπάνιο σου, είναι περίπου μέρα- μεσημέρι και την Τρέμη αντικαθιστούν οι ρεπατζήδες- συνάδελφοί της του MEGA.
Εδώ λοιπόν, στον τόπο, χρόνο και ρυθμό διακοπών, οι ειδήσεις έχουν άλλη βαρύτητα, κυρίως επειδή ενδομύχως τοποθετούμε τον εαυτό μας πολύ μακριά από τις επιπτώσεις τους... Ακόμη κι αν αυτή η απόσταση δεν υπάρχει στην πραγματικότητα...
Μέσα σε ένα τέτοιο mood παρατηρώ ότι οι ειδήσεις για επικείμενη κοινωνική έκρηξη στην Ελλάδα, λόγω απανωτών δυναμικών κινητοποιήσεων κατακλύζουν τα ξένα ΜΜΕ. Όλοι περιμένουν από εμάς να μην αντέξουμε τη μνημονιακή κατάσταση και μία ημέρα των ημερών να μετατρέψουμε σε πλάτεία Ταχρίρ, το Σύνταγμα και την Αριστοτέλους!
Οι ειδήσεις αυτές κατσικώνονται στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι τα εγκαίνια της ΔΕΘ, βοηθούντων και των κυριακάτικων ρεπορτάζ των εφημερίδων της Θεσσαλονίκης, που μεταφέρουν σχετικές πληροφορίες, σχόλια και δηλώσεις. (Διαβάζοντάς τα φαντάζομαι πολυπληθή κάμπινγκ αντιεξουσιαστών να οργανώνονται προπονήσεις, μετά τη θάλασσα, στη ρίψη μολότωφ και πλάι στη βραδυνή φωτιά να αναλύονται, πάνω σε χάρτες της Θεσσαλονίκης, σχέδια και εναλλαντικά σχέδια επιθέσεων και προκαλύψεων)...
Και καταλήγω: πόσο δίκιο θα είχαμε να τα κάνουμε όλοι μαζί, όλα "πουτάνα"!
Πόσο δικαιολογημένοι θα ήμασταν εάν βγαίναμε στους δρόμους και τις πλατείες για να ανατρέψουμε αυτή την αθλιότητα που ζούμε...
Γιατί έχουμε όλοι σοβαρότατους λόγους για να βγούμε στους δρόμους... Πολύ σοβαρούς...
Κατ' αρχάς, ένας στους τέσσερις από όσους είμαστε σε παραγωγική ηλικία είμαστε άνεργοι! Υπάρχει σοβαρότατη αιτία για να σε βγάλει στο πεζοδρόμιο από τον αποκλεισμό από την εργασία, το εισόδημα, τη δημιουργία;
Στο 1,5 εκ. υπολογίζονται όσοι από εμάς από το 2010 απολύθηκαν ή έκλεισαν τις δουλειές τους και σήμερα επιβιώνουν δε ζουν...
Μετά έχουμε τη μείωση του εισοδήματος. Όλοι μας χάσαμε (τουλάχιστον) το 25-30% του μισθού ή της σύνταξής μας, όλοι (μα όλοι) φτωχύναμε τα τρία τελευταία χρόνια αισθητά...
Και μετά έχουμε την καθημερινότητα μας: δεν έχουμε άραγε κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε για το επίπεδο της υγείας που μας παρέχεται, για το χάλι των σχολείων, των πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, της Πολεοδομίας, των δήμων, των δρόμων, των ακτών, των πόλεων για το παρακράτος της διαφθοράς, την ανικανότητα του Δημοσίου, τη γραφειοκρατία που μας ταλαιπωρεί όπου σε πονά και όπου σε σφάζει...
Και η προοπτική,η ελπίδα; Δεν δικαιούμαστε να σηκώσουμε το φλάμπουρο της εξέγερσης επειδή κάποιοι καθημερινά μας στερούν το όνειρο και θολώνουν το όποιο φως διακρίνεται στο βάθος του τούνελ;
Το συμπέρασμα είναι ομοφώνως ένα: ο Έλληνας σαν κι εμέ, σαν κι εσέ σαν κι όλους μας σήμερα έχει κάθε δίκιο να τα διαλύσει όλα γιατί η πίεση που υφίσταται είναι άδικη, αβάσταχτη και πνιγηρή.
Αλλά τι κάνουμε; Γνωρίζοντας άραγε ότι έχουμε απόλυτο δίκιο όλοι μας, μήπως είναι παντελώς άτοπο να διαμαρτύρονται κάποιοι από εμάς;
Διαμαρτύρεσαι όταν προσπαθείς να αλλάξεις μία πτυχή, μία συγκεκριμένη κυβερνητική απόφαση, ένα μέτρο που είναι άδικο. Όταν όλη η κατάσταση είναι σκατά τί κάνεις;
Την διαχείρισή της, την αναθέσαμε σε κυβέρνηση συνεργασίας, πολύ πρόσφατα μάλιστα.
Πιστεύω ότι θα πρέπει να της δώσουμε το περιθώριο και την ανοχή αλλά και την υποστήριξη προκειμένου να δώσει δείγματα της αποτελεσματικότητάς της.
Αυτή είναι το κουμαντο σήμερα, όχι εμείς.
Όποιος αμφισβητεί το δικαίωμα της κυβέρνησης να κυβερνά θα πρέπει να το κοιτάξει με τη βοήθεια ειδικού επιστήμονα...
Αντίθετα θα πρέπει να επανεξετάσουμε ζητήματα όπως της συλλογικότητας, της ενότητας και της κοινής πορείας που τα έχουμε περιθωριοποιήσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Η λυσσαλέα αντίδραση, η εκτεταμένη αντίδραση και οι καταστάσεις εξέγερσης μπορούν να προκαλέσουν στη συλλογικότητα μας πληγές, από ό,τι λύσεις που (κάποιοι νομίζουν ότι) θα προκύψουν από την αποδοχή αιτημάτων...
Οι καιροί είναι κρίσιμοι...
Όπως άλλωστε έχει πει και κάποιος σπουδαίος στρατηγός, "ποτέ μην αγωνίζεσαι να ανατρέψεις μία κατάσταση εάν πρώτα δεν είσαι βέβαιος ότι θα την αντικαταστήσει μία καλύτερη"...
Υπομονή, εγκράτεια και ελπίδα λοιπόν...
ΥΓ: Το κείμενο δεν αφορά πρόσωπα, κόμματα και φορείς που εάν δεν διαμαρτύρονται δεν έχουν λόγο ύπαρξης...
