Σχολιάζοντας (εδώ), προφανώς, σχετικό κείμενό μου (εδώ) για την είδηση ότι 72.000 ακίνητα που ανήκουν στο Δημόσιο [θέλω να πιστεύω πως αυτός ο αριθμός αφορά σε μέρος της ακίνητης ιδιοκτησίας] στερούνται τίτλων ιδιοκτησίας, αναφέρει ο συνάδελφος κ. Τσομπανούδης ότι..
τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι έπρεπε να εκκαθαρισθούν τίτλοι στις Νέες Χώρες λόγω συνένωσης εδαφών από το 1823, το 1913 κ.ο.κ. Προτρέπει δε ο κ. συνάδελφος τους εξ ημών δυσφορούντες να μην πυροβολούμε τον πιανίστα, ήτοι τις εκάστοτε κυβερνήσεις που δεν κατάφεραν επί τόσες δεκαετίες να τακτοποιήσουν αυτό το ζήτημα.
Νομίζω ότι και μόνον τα γεγονότα της τελευταίας 30ετίας και το κατάντημα της Μνημονιακής Ελλάδος επιτρέπουν σε οποιονδήποτε να δυσφορεί και να πυροβολεί τον πιανίστα και κάθε τύπο που το παίζει πιανίστας και τυρβάζει περί ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την ευτυχία αυτού του λαού.
Καθημερινώς ανακαλύπτουμε ρεμούλες και καθημερινώς … πέφτουμε από τα σύννεφα. Κι’ όταν κάποιος καταλαμβάνεται κλέπτων οπώρας όλο και κάποιος άλλος θα βρεθεί που θα προσπαθήσει να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Καθημερινώς ακούμε από υπουργούς και βουλευτές ότι πρέπει η χώρα μας να αποκτήσει αξιοπιστία έναντι των ξένων, ιδία δε των δανειστών μας. Τόχω βαρεθεί πια αυτό το τροπάριο. Μια ζωή αναξιόπιστοι και μια ζωή προσπαθούμε να ανακτήσουμε τη χαμένη αξιοπιστία. Κάπου κάπου βγαίνει και κάποιος να μας πει ότι επί τέλους ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας και μετ’ ου πολύ πάλι τη χάνουμε και ψάχνουμε να την ξαναβρούμε. Νισάφι πια. Για τον ίδιο πιανίστα μιλάμε κ. συνάδελφε;
Με εκτίμηση
Σωτήριος Καλαμίτσης
