.jpg)
Μεγάλη υπόθεση το DNA. Ό,τι και να κάνεις, δεν μπορείς να ξεφύγεις από την κυριαρχία του.
Εμένα με χτύπησε στο κομμάτι της …αλληλεγγύης και της βοήθειας.
Πρώτα ο παππούς, γιατρός Αριστείδης Γωγούσης, που, δεν έφτανε που εξέταζε δωρεάν τους φτωχούς, τους έδινε και χρήματα για να αγοράσουν φάρμακα.
Μετά ο πατέρας και η μητέρα, που δεν άφησαν (και δεν αφήνουν)..
άνθρωπο που έχει την ανάγκη τους, αβοήθητο. Τώρα εγώ και …δυστυχώς βλέπω και τα παιδιά μου να συνεχίζουν την παράδοση.
Και λέω δυστυχώς, γιατί στη χώρα μας η φιλανθρωπία τιμωρείται!
Και να τι εννοώ.
Το σπίτι μας απέχει περίπου 2.000 μέτρα από την κοντινότερη στάση του λεωφορείου. Κάθε ημέρα λοιπόν, καθώς φεύγω ή γυρίζω στο σπίτι με το αυτοκίνητό μου, συναντώ στον στενό κι επικίνδυνο -χωρίς πεζοδρόμια δρόμο, γυναίκες που καθαρίζουν σπίτια και μεγαλώνουν τα …παιδιά μας.
Οι γυναίκες αυτές διανύουν τη μεγάλη αυτή απόσταση, από τη στάση μέχρι τα σπίτια που δουλεύουν -ή αντιστρόφως, με τα πόδια.
Με κρύο, με βροχή, με καύσωνα… Κάθε μέρα τα ίδια.
Κι εγώ κάθε ημέρα που τις συναντώ στο δρόμο, τις βάζω στο αυτοκίνητό μου και τις μεταφέρω προς τον προορισμό τους. Ή προς το σπίτι ή προς τη στάση. Ανάλογα με την πορεία μου.
Ξέρετε λοιπόν πώς λέγεται αυτή η πράξη μου;
«Φιλανθρωπία» θα μου πείτε.
«Λάθος» θα σας πω.
«Μεταφορά και προώθηση λαθρομεταναστών στο εσωτερικό» λέγεται η πράξη μου. Νομικά τουλάχιστον.
Γιατί οι πιο πολλές από αυτές τις γυναίκες, δεν έχουν νόμιμα χαρτιά. Είναι Γεωργιανές, Αλβανίδες, Ρωσίδες…
Κινδυνεύω λοιπόν σε πιθανό έλεγχο της αστυνομίας να «μπλέξω» και να βρεθώ κατηγορούμενη. Και είμαι και δικηγόρος. Κατ’ ευθείαν στο Εφετείο θα με δικάσουν…
Εσείς τί λέτε μετά από αυτά;
Με τον καύσωνα των 40 βαθμών, να μην έπαιρνα τις 3 γυναίκες που περπατούσαν ασθμαίνοντας στο δρομάκι, ζαλισμένες σαν κοτόπουλα και ιδρωμένες, μετά την κουραστική δουλειά τους;
Ε, ναι! Συμφωνούμε: τις πήρα! Και διέπραξα το αδίκημα.
Το DNA μου, υπερίσχυσε της λογικής μου.
Ευτυχώς που δε με σταμάτησαν να με ελέγξουν…
Γι΄αυτό σας λέω.
Άτιμο πράγμα το DNA.
Το DNA φυγείν αδύνατον!
