Όπου και εάν κοιτάξεις όλος ο κόσμος (παρα)μιλάει για το νέο γερμανικό κουστούμι λιτότητας που μας ετοιμάζει η τριτοκομματική κυβέρνηση κατά εντολή των δανειστών(που τους αποκαλούν εταίρους τρομάρα τους) και κατά παράβαση της εκλογικής τους εντολής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι ότι....
και οι συνταξιούχοι που είναι κάτω των 1000 ευρώ, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι αρχίζει να βαράει και για αυτούς οι καμπάνες. Μέχρι τώρα τα θύματα(μέσω του χυδαίου κοινωνικού αυτοματισμού) ήσαν οι υψηλές συντάξεις(220.000), οι οποίες μετά από 4 περικοπές είναι φανερό ότι όσο και να κόψουν δεν φτάνουν για να φτάσουν στο φημολογούμενο ποσό των 4 δις που πρέπει να κόψουν.
Eρωτήματα πολλά:Γιατί συνεχίζουν την ίδια τακτική, όταν αυτή έχει αποτύχει; Πως μπορεί να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, την ώρα που ελληνική οικονομία βυθίζεται στην ύφεση; Πώς μπορεί να αναζωογονηθεί η ανάπτυξη όταν η λιτότητα δίνει κάθε μέρα τη χαριστική βολή στη ζήτηση, μειώνοντας την παραγωγή και αυξάνοντας την ανεργία; Η Ελληνόφωνη πολιτική ολιγαρχία εγκληματεί αγνοώντας εν γνώσει τους τα μαθήματα του παρελθόντος και την πρόσφατη λαική εντολή.
Οι Κρούγκμαν και Στίγκλιτς στο καινούργια τους βιβλία υποστηρίζουν για εμμονή στο δόγμα της λιτότητας που έχει επιβληθεί από την Γερμανία. Προσωπικά πιστεύω ότι η όλη ιστορία ήταν...
να κερδίσουν χρόνο οι Γερμανοί, ώστε τα ελληνικά τοξικά ομόλογα να επιστρέψουν στην Ελλάδα(δες την σχετική ανάλυση από την Ολυμπία), παράλληλα να επιβληθεί στην Ελλάδα ένα πρόγραμμα οικονομικής καταστροφής ώστε κανείς άλλος να μην τολμήσει να ζητήσει βοήθεια(όπως είχε πει ο Σόιμπλε) και στο τέλος εάν αποτύχουμε, οι Γερμανοί θα μας πετάγανε αμέσως. Κάτι σαν τα ναζιστικά αντίποινα. Αυτό το ήθελαν στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, είναι φανερό ότι αυτοί που το επιδιώκουν είναι η Ελληνόφωνη πολιτική ελίτ και η Διαπλοκή, οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν.
Όμως όπως και στους δύο παγκόσμιους πολέμους, οι Γερμανοί δεν έχουν υπολογίσει πολλά πράματα, όπως η διάχυση της κρίσης όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά σε κοινωνικό-πολιτικό. Το ζήτημα είναι ότι δεκάδες οικονομολόγοι έχουν γράψει για την αποτυχία του μνημονιακού προγράμματος. Όπως οι Έλληνες Πελαγίδης και Μητσόπουλος που έχουν επιστήσει την αποτυχία του μνημονιακού προγράμματος στο βιβλίο τους(Κατανοώντας την κρίση στην Ελλάδα). Χαρακτηριστικά αναφέρουν:
1. Καταδεικνύεται η σημασία του οικονομικού κλίματος, της «αξιοπιστίας» και της «εμπιστοσύνης» για την ελληνικά οικονομία. Η μάχη αυτή χάθηκε πολύ νωρίς, όταν ένα ανέτοιμο,απροετοίμαστο και αβαθές οικονομικό επιτελείο δεν φόρεσε να σταματήσει την πρώτη επίθεση των «αγορών». Ήταν Μάρτιος του 2010. Από τότε, ό,τι μέτρα παίρνονταν ήταν πάντα πολύ λίγα. και πολύ αργά. Στην πραγματικότητα, η ελληνική οικονομία σερνόταν από τις εξελίξεις.
2. Ο ξένος παράγοντας, η Τρόικα και όχι μόνο, από ένα σημείο και μετά ακολούθησε την μέθοδο της τεχνητής επιδείνωσης της Κρίσης, με συνεχείς αρνητικές δηλώσεις αλλά και κωλυσιεργίες στην εκταμίευση της 6ης δόσης, το φθινόπωρο του 2011. Ο στόχος φαίνεται να ήταν διττός: (α) Να απαξιωθεί πλήρως και να αλλάξει άρδην τελικώς το εγχώριο πολιτικό σύστημα,αναγκαζόμενο να λάβει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μέτρα οριζόντιων τεράστιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, κλπ. (β) Να πραγματοποιηθεί-επιτέλους-η πραγματική «εσωτερική υποτίμηση», μια παραλλαγή της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος σε περιπτώσεις που η συνταγή του ΔΝΤ εφαρμόζεται σε χώρες με εγχώριο νόμισμα. Η Τρόικα πράγματι επέτυχε και στα δυο, αλλά με βαρύτατες απώλειες σε εθνικό εισόδημα. Η πολιτική και οικονομική αποσταθεροποίηση οδήγησε το οικονομικό κλίμα στα τάρταρα και διπλασίασε την προβλεπόμενη ύφεση το 2011.
3. Η κατάσταση αυτή έχει απασφαλίσει το εγχώριο κουτί της Πανδώρας.Ένας ετερόκλητος συνδυασμός προσοδοθηρικών συμφερόντων οργανώνουν πλέον τη φυγή της χώρας από την ευρωπαϊκή οικογένεια στο πουθενά. Επενδύουν την προσωπική,την εκδοτική, τη συντεχνιακή, την επιχειρηματική τους επιβίωση, σε μια εφιαλτική, πυρηνική επιστροφή στο μεγάλο πουθενά της δραχμής. Συχνά με την υποστήριξη απασφαλισμένων «ειδικών δημοσιολόγων» ή και πολιτικών που αναμασούν δημαγωγικές κοινοτοπίες. Εκπλήσσει πραγματικά ο κυνισμός και η επιτηδειότητα ορισμένων όταν η χώρα βρίσκεται μονίμως ένα βήμα πριν την άβυσσο.
4. Η παρουσία της Τρόικας στη χώρα έχει την όψη του Ιανού.Από τη μια, στον τομέα των διαρθρωτικών αλλαγών, ο οποίος για παράδειγμα στην επιτάχυνση απονομής δικαιοσύνης, είναι σχεδόν απόλυτος φορέας εκσυγχρονισμού του συστήματος.Από την άλλη, στη μακροοικονομική πολιτική, ακόμη κι αν δεχτούμε την υπόθεση ότι η πραγματική της πρόθεση, δηλαδή η οριζόντια εσωτερική υποτίμηση, έχει αρχίσει επιτέλους να πραγματοποιείται, αυτή, έτσι όποιος τελικώς εφαρμόζεται, από το εγχώριο πολιτικό σύστημα, έχει ένα μεγάλο αντίτιμο και περιλαμβάνει μια αξιοσημείωτη αντίφαση: η πολιτική αυτή έχει τελικώς επιβάλει το «κούρεμα». Αυτό που ενδεχομένως έπρεπε να συζητηθεί από την αρχή, ταυτόχρονα με το πρώτο δάνειο, και να πάρει σαφώς ηπιότερη έκτοι- ση ενός χρονικού διακανονισμού,έγινε στο τέλος επιβολή εκ των πραγμάτων, με βαρύτατες απώλειες για το τραπεζικό σύστημα, απώλειες που η Τρόικα, από την αρχή μάλιστα, στόχευε να εκμηδενίσει ή και να περιορίσει.
5. Όσο βαθύτερα είναι τα μέτρα, όσο μεγαλύτερες οι περικοπές, από ένα σημείο και μετά -κι έχουμε ξεπεράσει πια το σημείο αυτό-τόσο θα εντείνονται οι αποκλίσεις των μακρό-οικονομικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας με τις προβλέψεις της Τρόικας και του ΔΝΤ.Αυτό φάνηκε καθαρά το 2011, όταν αγρίεψαν πραγματικά τα μέτρα και περιέστειλαν σοβαρά το εγχώριο εισόδημα, και ενδέχεται να φανεί περισσότερο από το 2012.
6. Η Κρίση έχει φέρει στην επιφάνεια τις παλιές γενετικές ασθένειες της ελληνικής οικονομίας. Το έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών παραμένει πολύ υψηλό παρά την ύφεση, τροφοδοτούμενο πάντα από την καταναλωτική φύση των κρατικών ελλειμμάτων που χρηματοδοτεί η Τρόικα, ενώ η καταφυγή στην παραοικονομία παραμένει πάντα το καλύτερο καταφύγιο ανταγωνιστικότητας για πολλές οικονομικές δραστηριότητες. Η δε φοροδιαφυγή είναι πρόβλημα περισσότερο δομικό, διαρθρωτικό της ελληνικής οικονομίας. Θα περιοριστεί μόνον εάν περιοριστεί σοβαρά ο προσωπικός και οικογενειακός χαρακτήρας της οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα. Η διαδικασία αυτή έχει ήδη ξεκινήσει.
7. Τέλος, το ζήτημα των προοδευτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων είναι βέβαια πάντα υψηλής προτεραιότητας.Όμως, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πρώτα έπρεπε να αντιμετωπιστεί η χιονοστιβάδα του χρέους και ταυτόχρονα, ή αμέσως μετά, μεμιάς, να περάσουν γρήγορα οι βασικές αλλαγές. Διαφορετικά, καθώς το χρέος επιδεινώνεται, το κατακόρυφα αυξημένο κόστος εξυπηρέτησής του αφαιρεί ρευστότητα από την πραγματική οικονομία, με αποτέλεσμα ούτε να μπορεί να γίνει λόγος για ανάπτυξη, ούτε να μπορούν να εξαγοραστούν συναινέσεις για μεταρρυθμίσεις.
Η παραπάνω κωδικοποίηση(η οποία αναλύεται στο βιβλίο των Ελλήνων οικονομολόγων(που μόνο συριζαίους ή ακόμα και νεοκευνσιανιστές δεν μπορείς να τους αποκαλέσεις) δείχνει ότι και τα νέα υφεσιακά μέτρα των 11,5 δις, μας οδηγούν στην ολοκληρωτική καταστροφή. Δηλαδή στην ανεξέλεγκτη πτώχευση. Η Ελλάδα ευρίσκεται στα όρια του χάους, γεγονός όμως που τρομάζει την ελληνόφωνη πολιτική ελίτ, οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να σωθούν. Η πολιτική λιτότητας και η προτόγνωρη ύφεση που προκάλεσε και τα δυσμενή επακόλουθα της, όπως η ανεργία, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ., δείχνει ότι η κοινωνική έκρηξη είναι θέμα χρόνου. Εάν σε όλα αυτά προστεθούν οι εκροές καταθέσεων, οι οποίες είτε συμπληρώνουν τα ελλιπή εισοδήματα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, είτε κατευθύνονται σε ασφαλέστερους προορισμούς, η εικόνα της οικονομίας γίνεται πολύ χειρότερη,από αυτήν που θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε.
Κάποιος θα ρωτήσει μα τελικά ποια είναι η λύση;
Χωρίς νέο χρήμα(όχι δανεικό) στην αγορά, προκειμένου να αναζωογονηθεί η ζήτηση, δεν υπάρχει περίπτωση αναχαίτησης της οικονομικής κατρακύλας. Η Ελλάδα, χωρίς να γίνει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΔΙΑΡΘΩΤΙΚΗ αλλαγή, η οποία να καταπολεμάει άμεσα, στο πεδίο, την φοροδιαφυγή, την γραφειοκρατία και την διαφθορά, κατάφερε να μειώσει 6% το έλλειμα μέσα σε 1,5 χρόνο, σε ένα άκρως υφεσιακό και εχθρικό περιβάλλον. Καιρός να κάνουν κάτι και με τις διαρθωτικές αλλαγές και όχι με το να κοπανάνε όποιον βρουν μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού.Η νομιμότητα δεν φτιάχνεται με την θέσπιση νόμων, αλλά με την εφραμογή τους, με την εναρμόνιση της πολιτικής με τις ανάγκες και τις προσδοκίες της κοινωνίας. Και στην Ελλάδα, η Ελληνόφωνη πολιτική ελίτ, εφαρμόζει νόμους μόνο για τις ανάγκες της επιβίωσής της και όχι για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Βιβλιογραφία
1-Πελαγίδης και Μητσόπουλος, Κατανοώντας την Ελληνική κρίση, 2012
2-Γ.Κοντογιώργης, Κομματοκρατία και Δυναστικό κράτος, 2012
3-Paul Krugman, Τέλος στην Ύφεση-Τώρα!!!, 2012
4-Josef Stiglitz, The Price of Inaquality, 2012
http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.gr/
