Ένας διάλογος... καθημερινού... ρατσισμού...

Γυναίκα, τί φαΐ έχει σήμερα για τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου;
-       Η Βούλα τελείωσε;
-       Τώώώώώώραα! Νάταν κι  άλλη. Δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο. Τη ρούφηξαν
απνευστί.
-       Να τους δώσουμε λίγη γιαγιά;
-       Δεν θέλω αηδίες και αστειάκια με τη μάνα μου....

-       Αγόρι μου, για καλό το είπα. Να της πέσει κομμάτι η πίεση τώρα που τα
χάπια  είναι δυσεύρετα και τα σκόρδα πανάκριβα. Μέχρι να επαναφέρει τις
βδέλλες ο Λυκουρέντζος, κάτι πρέπει να κάνουμε.
-       Ρε μπας και έκανε τα κουνούπια εισαγωγή ο Λοβέρδος για να λύσει το
πρόβλημα της έλλειψης φαρμάκων; Αυτός είναι μάγος σε κάτι τέτοια. Σου
πλασάρει ινδικό placebo και γίνεσαι περδίκι στο πι και φι.
-       Mα ο Λοβέρδος δεν ήταν που έλεγε προβληματισμένος ότι «Οι άνθρωποι δεν
πεθαίνουν κιόλας!»;
-       Έχει πει άπειρες ηλιθιότητες το άτομο. Το ζητούμενο είναι τί θα φάνε τα
κουνούπια!
-        Λίγο Βενιζέλο, λίγο Πάγκαλο;
-       Μμμμμμμμ, κρυάδες!. Είπαμε να τα ταΐσουμε, όχι να τα δηλητηριάσουμε για
να γίνουν πιο επιθετικά. Βιάσου πριν αγριέψουν.
-       Τι θάλεγες να παραγγείλω κάτι απ  έξω. Λίγο κοντοσούβλι, μια πίτσα, ένα
γύρο με πίττα;
-       Καλά, επικοινωνείς; Μόνο σπιτικό φαγητό τρώνε.
-        Εντάξει, εντάξει. Τόπιασα το υπονοούμενο. Βάζω στον φούρνο το συμβόλαιο
της Wind.


SK | TaXalia