Βορειοαφρικανούς. «Χριστιανοί Σκλάβοι, Μουσουλμάνοι Αφέντες» είναι ένα βιβλίο προσεχτικά τεκμηριωμένο και γραμμένο με σαφήνεια για αυτό που αποκαλεί «την άλλη δουλεία» ο καθ. Ντέιβις, η οποία άνθισε την περίπου ίδια περίοδο με το υπερατλαντικό εμπόριο σάρκας, και κατέστρεψε εκατοντάδες ευρωπαϊκές παράκτιες κοινότητες.
Στο μυαλό των λευκών σήμερα, η δουλεία δεν παίζει καθόλου τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει στους μαύρους, αλλά όχι επειδή ήταν βραχυπρόθεσμο ή ασήμαντο πρόβλημα.
Η ιστορία της μεσογειακής δουλείας είναι, πράγματι, όσο σκοτεινή ήταν οι πιο μεροληπτικές περιγραφές της αμερικανικής δουλείας.
Στο δέκατο έκτο αιώνα, οι λευκοί σκλάβοι που απήχθηκαν από τους μουσουλμάνους ήταν περισσότεροι από τους Αφρικανούς που απελάθηκαν στην αμερικανική ήπειρο.
Ένα εμπόριο χονδρικής
Η ακτή Βαρβαρίας, η οποία εκτείνεται από το Μαρόκο έως τη σύγχρονη Λιβύη, ήταν η εστία μιας ακμάζουσας βιομηχανίας απαγωγής ανθρώπων όντων από το 1500 μέχρι το 1800 περίπου. Οι μεγάλες πρωτεύουσες του δουλεμπορίου ήταν η Σαλή στο Μαρόκο, η Τύνιδα, το Αλγέρι και η Τρίπολη, και κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου, οι ευρωπαϊκές ναυτικές δυνάμεις ήταν πολύ αδύναμες για να δημιουργήσουν περισσότερο από μία συμβολική αντίσταση.
Το υπερατλαντικό εμπόριο των μαύρων ήταν αυστηρά εμπορικό, αλλά για τους Άραβες, οι αναμνήσεις των Σταυροφοριών και η οργή για την εκδίωξη τους από την Ισπανία το 1492 φαίνεται ότι οδήγησε σε μια εκστρατεία απαγωγών των Χριστιανών, που πολύ μοιάζει με μια τζιχάντ.
«Ήταν ίσως αυτό το κεντρί της εκδίκησης, σε αντίθεση με τα καταδεκτικά παζάρια της πλατείας της αγοράς, το οποίο έκανε τους ισλαμικούς δουλεμπόρους πολύ πιο επιθετικούς και αρχικά (αν μπορεί να το πει κανείς) πιο πετυχημένους στη δουλειά τους από τους Χριστιανούς ομολόγους τους», γράφει ο καθ. Ντέιβις.
Κατά τη διάρκεια του δέκατου έκτου και δέκατου έβδομου αιώνα, περισσότεροι σκλάβοι μεταφέρθηκαν προς νότο σε όλη τη Μεσόγειο παρά προς δυτικά μέσω του Ατλαντικού. Ορισμένοι επιστραφήκαν στις οικογένειές τους για λύτρα, μερικοί χρησιμοποιήθηκαν για καταναγκαστική εργασία στη Βόρεια Αφρική, και οι λιγότερο τυχεροί πέθαναν ως σκλάβοι στις γαλέρες.
Το πιο εντυπωσιακό για Βαρβαρίκες επιδρομές είναι η κλίμακα και η εμβέλεια τους. Οι πειρατές απήγαγαν το μεγαλύτερο μέρος των δούλων τους με την παρακράτηση πλοίων, αλλά οργάνωναν επίσης μαζικές αμφίβιες επιθέσεις που ερήμωσαν σχεδόν ολόκληρα τμήματα της ιταλικής ακτής. Η Ιταλία ήταν ο πιο δημοφιλής στόχος, εν μέρει επειδή η Σικελία είναι μόλις 200 χλμ από την Τύνιδα, αλλά και επειδή δεν είχε ισχυρή κεντρική κυβέρνηση που θα μπορούσε να αντισταθεί στις εισβολές.
Σημαντικές επιδρομές συχνά δεν συναντούσαν καμία αντίσταση.
Η συνέχεια στο http://dexiextrem.blogspot.gr/2012/08/blog-post_1763.html
