Όπως φαίνεται, οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν αργά αλλά σταθερά ότι, υλικά έχουν ζήσει πολύ πιο πάνω από τις δυνάμεις τους - ενώ διανοητικά, πνευματικά, κοινωνικά και ηθικά έχουν εξελιχθεί πολύ λιγότερο από όσο θα μπορούσαν ή/και θα έπρεπε, για να αφομοιωθεί σωστά και να λειτουργήσει θετικά η ..
υλική τους εξέλιξη. Η τεράστια υλική πρόοδος της Ευρώπης της Δύσης γενικότερα, βασισμένη τα τελευταία τριάντα χρόνια στο δανεισμό και στην υπερκατανάλωση, υπερχρέωσε τα κράτη, τις επιχειρήσεις και τους πολίτες, αλλοτριώνοντας και διαφθείροντας τις ανθρώπινες συνειδήσεις – μεταξύ των οποίων και τις πολιτικές.
Παράλληλα, διευρύνθηκαν οι εισοδηματικές ανισότητες, ενώ «αποχαυνώθηκε» σε μεγάλο βαθμό μία σημαντική μερίδα του πληθυσμού – στην οποία καλλιεργήθηκε σκόπιμα η «οπισθοδρομική άγνοια», για να είναι ευκολότερη η διαχείριση της από την ελίτ.
Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα δεν αποτέλεσε δυστυχώς την εξαίρεση του κανόνα. Εν τούτοις, το να καλείται η χώρα μας να πληρώσει μόνη της για όλα τα σφάλματα της Ευρώπης ή/και της Δύσης, είναι μάλλον υπερβολικό – εάν όχι εντελώς άδικο.
Περαιτέρω, αυτό που μάλλον βιώνουμε σήμερα είναι η δημιουργία, ο επώδυνος τοκετός καλύτερα ενός «πολυπολικού πλανήτη» - στον οποίο η Δύση, αφού υποχρεωθεί «να επιστρέψει τα δανεικά», δεν θα έχει πλέον ηγεμονικό ρόλο. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι, θα την διαδεχθεί κάποια άλλη δύναμη στον «παγκόσμιο θρόνο», όπως η Κίνα.
Απλούστερα, φαίνεται πως θα δημιουργηθούν ίσης ισχύος μεταξύ τους «ζώνες επιρροής», μία εκ των οποίων θα συνεχίσει να είναι η Ευρώπη - εάν τελικά δεν διαλυθεί από τη Γερμανία και εάν δεν αλωθεί οικονομικά από τις Η.Π.Α.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα περιόριζε πιθανότατα τον κίνδυνο μίας παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης - υπό την προϋπόθεση να επικρατήσει η λογική, έστω την ύστατη στιγμή και να αποφευχθούν οι «εν θερμώ» εγωκεντρικές αποφάσεις.
