Μήνυμα για την επέτειο, από το πολιτικό γραφείο του βουλευτή Γιάννη Ιωαννίδη
Συμπληρώνονται φέτος 90 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Η πατρίδα μας δεν είχε καν προλάβει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του άθλου της απελευθέρωσης τόσων εδαφών, λαμπρό επίτευγμα των Βαλκανικών Πολέμων του 1912 – 1913 και φυσικά δεν είχε καν συνέλθει από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ώστε να καταφέρει να τα ενσωματώσει στον εθνικό κορμό, όταν μια νέα πολεμική εμπλοκή περίμενε τους στρατιώτες μας :
η Μικρασιατική Εκστρατεία και η φοβερή καταστροφή που την ακολούθησε.
Η κατάρρευση του πολεμικού μετώπου εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι του 1922 και η συνεχής οπισθοχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων από τη μικρασιατική ενδοχώρα, έφερε τελικά τον τούρκο εχθρό στα πρόθυρα των ελληνικών πόλεων. Η δε συνέχεια επιφύλασσε τον πλήρη αφανισμό τους και την πλήρη εξόντωση των κατοίκων τους. Οι νεο-οθωμανοί, πιστοί στις φυλετικές παραδόσεις τους, μετά τις γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου και των Αρμενίων, αλλά και τη συνεχή καταδίωξη κάθε άλλης μειονότητας, ανέλαβαν το έργο της εξόντωσης και του ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας, επειδή απλά ήταν αλλοεθνής και χριστιανικός.
Του ελληνικού πληθυσμού που είχε συνεχή παρουσία 30 αιώνων εκεί αλλά και στην Ανατολική Θράκη που μεγαλουργούσε και κυριαρχούσε οικονομικά και πολιτισμικά. Ξαφνικά και βίαια υποχρεωνόταν να εγκαταλείψει τις εστίες του και ο,τι άλλο εκεί αγάπησε με μόνη ελπίδα, για τους «τυχερούς», την με κάθε τρόπο αναχώρηση για την Ελλάδα. Τους υπόλοιπους, που στην πραγματικότητα ήταν πάνω από 600.000, τους περίμεναν οι ατελείωτες πορείες, τα βασανιστήρια του νέου τουρκικού ζυγού και στο τέλος ο θάνατος.
Ο μικρασιατικός ελληνισμός πραγματικά κυνηγήθηκε ανηλεώς. Έσβησε το φως που εξέπεμπε η πόλη – διαμάντι, η κοσμοπολίτικη Σμύρνη, που έζησε δραματικές καταστάσεις και μόνο στάχτες απέμειναν. Στη σύγχρονη ιστορία, ίσως δεν υπάρχει αντίστοιχη φρίκη με την πυρπόληση της Σμύρνης. Από τις άλλες πολλές πανέμορφες πόλεις μας, όπως το Κορδελιό, τα Μουδανιά, η Μαγνησία ή η Φιλαδέλφεια σχεδόν τίποτα ελληνικό δεν έμεινε όρθιο.
Όμως οι κακουχίες δεν είχαν τελειώσει ακόμα. Το παραπαίον ελληνικό κράτος ήταν ουσιαστικά αδύνατο να περιθάλψει και πολύ περισσότερο να αποκαταστήσει τους 1.500.000 κατατρεγμένους, ταλαιπωρημένους και άρρωστους πρόσφυγες και χρειάστηκαν δεκαετίες για να επουλωθούν οι πληγές μας.
Μέχρι σήμερα, εδώ και 90 χρόνια από τότε, κανένας δεν έχει ξεχάσει τα όσα δραματικά έγιναν. Όσοι ήταν μάρτυρες των φρικιαστικών γεγονότων πρόλαβαν, πριν φύγουν από ανάμεσά μας, να τα διηγηθούν όλα στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Όλοι μαζί κατάφεραν σιγά – σιγά να δημιουργήσουν νέους οικισμούς, που έμοιαζαν με τις γειτονιές των προγόνων τους, όπως τη Νέα Σμύρνη, το Νέο Κορδελιό, την Καλαμαριά, τα Νέα Μουδανιά και δεκάδες άλλους σε όλη την Ελλάδα.
Οι ετήσιες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης είναι το ελάχιστο που μπορούμε να πράττουμε, ως έθνος, ώστε όλα όσα αφορούν τη μεγαλύτερη εθνική συμφορά που μας βρήκε να διατηρηθούν για πάντα ζωντανά στη συλλογική μνήμη μας και οι απέναντι πατρίδες να παραμένουν πράγματι αλησμόνητες.
