- Σκέψεις με αφορμή μία θεατρική παράσταση...
- Ακόμη η κρίση δε μας ανάγκασε να βρούμε αντίμετρα...
- Γράφει για ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαίδης...
"Το Μεγάλο μας Τσίρκο", με τη μοναδική φωνή του Ξυλούρη και τις ερμηνείες της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου ήταν από τα πρώτα μου παιδικά ακούσματα, αλλά με...
συντροφεύει συχνά- πυκνά στα οδικά ταξίδια μου τα τελευταία χρόνια... Οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω την παράσταση του ΚΘΒΕ, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία το φετεινό καλοκαίρι. Ανεβαίνοντας στο Θέατρο Δάσους σκεφτόμουν ότι η πολιτική και οικονομική συγκυρία θα έκανε το πνεύμα που διαπνέει όλο το έργο του Καμπανέλλη ακόμη πιο οδυνηρό.
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, βρίσκω τα κείμενα του μεγάλου δημιουργού ενταγμένα σε ένα υπεραπλουστευτικό και βολικό για εμάς πλαίσιο, μέσα στο μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων: εμείς είμαστε τα καλύτερα παιδιά, πάντα σωστοί σε όλα μας, αλλά πάντοτε έρχονται οι ξένοι και μας ταλαιπωρούν, μας διχάζουν και μας οδηγούν σε εθνικές καταστροφές, λιτότητες και κάθε είδους δεινά...
Το να ρίχνουμε τις ευθύνες πάντα στους ξένους είναι σίγουρα βολικό, μα καθόλου αληθινό. Ακόμη και τη Μικρασιατική Καταστροφή φορτώσαμε στους συμμάχους... Αντί να αναλύσουμε τη βλακεία κάποιων δικών μας, που θέλησαν να κυνηγήσουν τον Τούρκο στα βάθη της Ανατολίας, ψάξαμε ευθύνες αλλού. Ίσως αυτόν τον τρόπο σκέψης να ακολουθούν ακόμη και σήμερα πολλοί Έλληνες, ωστόσο θα πρέπει να τον αποβάλουμε, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και ειλικρινείς...
"Το Μεγάλο μας Τσίρκο" λοιπόν, ως αρχικό κείμενο, πέρα από κάποιες λαϊκές προσεγγίσεις, ακουμπά με γνήσιο τρόπο την εθνική αυτογνωσία. Είναι σα να σου χτυπά τον ώμο ο Καμπανέλλης για να σου πει όλο συμπόνοια και γλύκα: "ρε συ... μη μασάς! Η φύτρα σου έρχεται από πολύ μακριά! Έχει περάσει καταστροφές, πολέμους και ανείπωτα δεινά, όμως κάθε φορά στέκεται στα πόδια της. Βάλε το αυτί σου στο ιερό χώμα και θα ακούσεις την καρδιά της Ελλάδας να χτυπά. Χτύποι δυνατοί σαν από παλιό τύμπανο. Κάτι γίνεται... Κάτι γίνεται"...
Αυτό μας είπε και ο Χατζάκης στο (παγωμένο, το βράδυ της Πέμπτης) Δάσος!
Είμαι βέβαιος πως πολύς κόσμος δάκρυσε. Ιδίως στα τραγούδια, ή στο σημείο εκείνο που η ορχήστρα του Ξαρχάκου δίνει τη θέση της στον Ξυλούρη, που "εμφανίζεται" μέσα από ηχογραφημένο στιγμιότυπο, ενώ όλος ο θίασος όρθιος σκύβει ταπεινά το κεφάλι...
"Γη παιδεμένη... στο σίδερο και τη φωτιά... για δες που σ' έφτασαν καημένη", είναι νομίζω στίχος που πολύ λίγους μπορεί να αφήσει ασυγκίνητους...
Μέσα στο κλίμα αυτό λοιπόν θέλω να πω και να φωνάξω πως οι πνευματικοί άνθρωποι αυτής της Πατρίδας δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας αφήνουν να περνάμε μόνοι μας και πνευματικά γυμνοί αυτήν την κρίση...
Θέλουμε όπλα να την παλέψουμε... Θέλουμε ψυχολογική και πνευματική υποστήριξη... Έχουμε ανάγκη από κάποιους να μας χτυπήσουν με στοργή τον ώμο και να μας πουν όσα έλεγε το 1971 ο Καμπανέλλης στους Έλληνες της χουντοκρατούμενης Πατρίδας.
Είναι ακόμη πιο ενοχλητικό ότι οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι δείχνουν σήμερα να μην αντιλαμβάνονται όχι μόνο την ανάγκη μας αλλά και το χρέος τους...
Προσοχή: δε μιλώ για εθνικοπατριωτικά κελεύσματα παλαιού τύπου με κορώνες, τσολιαδάκια και πλαστικές γαλανόλευκες μικρού μεγέθους.
Μιλώ για πνευματικές δημιουργίες που θα λειτουργήσουν υποστηρικτικά προς τον χειμαζόμενο Έλληνα. Θα του δώσουν κουράγιο και δύναμη να υπερβεί την κρίση. Θα αντικαταστήσει με ψυχική δύναμη τη φυσική αδυναμία που αισθάνεται σήμερα όταν κάθε πρωί καλείται να παλέψει με την καθημερινότητα...
Είναι κρίσιμο. Είναι σοβαρό. Είναι χρέος τους.
