Γράφει για ta xalia o Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαίδης
Όροι, όπως «κόκκινες γραμμές», «αδιαπραγμάτευτο στοιχείο» και άλλα συναφή έγιναν, τις τελευταίες εβδομάδες πολύ συχνοί στο δημόσιο διάλογο, λόγω –προφανώς- της συνεχιζόμενης συζήτησης για τα περίφημα μέτρα, τη λήψη των οποίων είχε αποφασίσει και δεσμευτεί προς τους δανειστές, η προηγούμενη κυβέρνηση.
Μάλιστα, φτάσαμε στο σημείο να λέγεται ότι ..
το τάδε κόμμα ή ο δείνα πολιτικός είναι «κάθετα αντίθετος» με την περικοπή του αναπηρικού επιδόματος.
Πρόκειται για μία άνευ προηγουμένου διαστροφή της κατάστασης που σήμερα βιώνει ο τόπος. Όποιος αρθρώνει ή μεταφέρει και προβάλει τέτοιες εκφράσεις είναι ωσάν να αποδέχεται ότι υπάρχει το διπλανό κόμμα ή ο αντίπερα πολιτικός που αποδέχεται, επιθυμεί και συμφωνεί με την περικοπή του κρατικού βοηθήματος προς τους αναπήρους!
το τάδε κόμμα ή ο δείνα πολιτικός είναι «κάθετα αντίθετος» με την περικοπή του αναπηρικού επιδόματος.
Πρόκειται για μία άνευ προηγουμένου διαστροφή της κατάστασης που σήμερα βιώνει ο τόπος. Όποιος αρθρώνει ή μεταφέρει και προβάλει τέτοιες εκφράσεις είναι ωσάν να αποδέχεται ότι υπάρχει το διπλανό κόμμα ή ο αντίπερα πολιτικός που αποδέχεται, επιθυμεί και συμφωνεί με την περικοπή του κρατικού βοηθήματος προς τους αναπήρους!
Ουδέν αναληθέστερον τούτου… Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Πατρίδα μας πρέπει να φανεί συνεπής προς τις υποχρεώσεις που ανέλαβε προκειμένου να δανειστεί χρήματα, χωρίς τα οποία θα επτώχευε, παρασύροντας στον πόνο, την πείνα, την απόλυτη φτώχεια και την καταστροφή, τον περήφανο λαό της. Σίγουρα υπάρχει βασιμότις στη συζήτηση για το είδος και τη μορφή των υποχρεώσεων, εάν αυτές είναι οι δικαιότερες ή οι αποτελεσματικότερες ως προς την επίλυση του προβλήματος.
Αλλά εκτός της βασιμότητος θα πρέπει να αναρωτηθούμε εάν υπάρχει χρόνος, διάθεση και σκοπιμότις για τη διεξαγωγή μίας τέτοιας συζητήσεως. Κατά την ταπεινή μου άποψη δεν υπάρχει.
Τα μέτρα δεν είναι δίκαια, είναι σκληρά, ίσως και βάναυσα και εντείνουν πολλές από τις επιπτώσεις της κρίσεως. Όποιος νομίζει ότι μέσα στον κίνδυνο της χρεοκοπίας, στον οποίο ακόμη ζούμε, η προσαρμογή δε θα είναι βίαιη και βάναυση λανθάνει.
Και το χειρότερο: εάν ψάχνει ή αναμένει δικαιοσύνη στο κομμάτι αυτό κοροϊδεύει είτε τον εαυτό του είτε τον κόσμο. Τα τελευταία σκληρά μέτρα θα πρέπει να εφαρμοστούν γιατί μόνο έτσι θα δούμε την προοπτική της εξόδου από την κρίση. Αυτή είναι η αλήθεια.
Όποιος δεν την παραδέχεται ή δεν διατηρεί επαφή με την πραγματικότητα ή ασκεί το (αλλά σε αντίθεση με τα ειωθότα της εποχής μας) το παραδοσιακό χόμπι της ελληνικής πολιτικής σκηνής: τον πολιτικάντικο καιροσκοπισμό…
