Ο Σταμάτης είναι αυτό που ονομάζουμε "σπουδαίο μυαλό".
Και είναι "δεινός". Με ότι κι αν καταπιαστεί, τα καταφέρνει καλά.
Αυτό όμως για το οποίο τον θαυμάζω πιο πολύ, είναι το ήθος του, το οποίο δεν έχω συναντήσει σε πολλούς ανθρώπους.
Eίναι καλός φίλος. Και ωραίος τύπος. Πολύ καλαμπουρτζής. Και έξω καρδιά. Γνωριζόμαστε από παιδιά. Η τύχη το έφερε και περάσαμε στην ίδια σχολή. Μηχανολόγοι μηχανικοί. Αυτός ..
στην Αθήνα, εγώ στη Θεσσαλονίκη.
Εκείνη την εποχή, όταν είμασταν ακόμα πρωτοετείς, γελούσαμε και πειράζαμε το Σταμάτη με το πάθημα του που μας διηγήθηκε με το δικό του στυλ:
"Μόλις μπήκα στη σχολή, με πλεύρισε ένα απίστευτο μωρό με φοβερό κορμί, ατέλειωτο πόδι, μίνι καυτό και πρόσωπο αγγελικό".
"Η γυναίκα των ονείρων μου".
"Πρωτοετής"; ρώτησε το μωρό.
"Ναι" απάντησα και σκέφτηκα "ω, ρε μάνα μου, καλά περνάνε οι φοιτητές εδώ".
"Να βοηθήσω στην αίτηση";
"Οπωσδήποτε";
"Εδώ που γράφει "όνομα", θα γράψεις το όνομα σου" μου είπε το μωρό.
"Ετσι υπέθεσα κι εγώ" σκέφτηκα. Αλλά δεν είπα τίποτα.
"Εδώ που γράφει "επώνυμο", συνέχισε το μωρό,
"θα γράψω το επώνυμο μου;" τη ρώτησα με αγωνία.
"Αχ ναι" απάντησε το μωρό.
"Με πέρασε για χαζό το κουκλί" ξανασκέφτηκα, αλλά αποφάσισα να μην το κάνει θέμα, ένεκα του κορμιού.
Οταν μου είπε τι να γράψω εκεί που λέει διεύθυνση, τηλέφωνο και τα λοιπά, της είπα ευγενικά ότι θα συμπληρώσω την αίτηση και θα πάω να τη βρω όπου μου πει.
"Θα είμαι εκεί" μου είπε το μωρό και έδειξε τον πάγκο της ΚΝΕ.
Σε λίγο την είδα να βοηθάει άλλο πρωτοετή".
Ο Σταμάτης, δεν είχε σχέση με αυτά. Ομως κάποια φορά μετά από καιρό, ξαναδείδε το μωρό, που τον αναγνώρισε και του έχωσε ένα χαρτί στη μούρη:
"Πάρε και διάβασε αυτό στο έτος σου" του είπε με φωνή γεμάτη υποσχέσεις που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.
Πήρε ο καημένος το χαρτί και άρχισε να απαγγέλει στην αίθουσα δυνατά, έναν λόγο που μιλούσε για την κοινωνική αδικία, για τους κοινωνικούς αγώνες και για τον κοινωνικό ξεσηκωμό. Της εργατικής τάξης. Οσο διάβαζε, από κάτω ακούγονταν σχόλια διάφορα στα οποία δεν έδωσε σημασία.
Οταν τελείωσε με την απαγγελία, το μωρό μαζί με ακόμα τέσσερις συντρόφους της ΚΝΕ, τον υποδέχθηκαν με αγκαλιές και φιλιά.
"Αχ, σύντροφε" του είπε το μωρό. "Τι ωραία τα είπες. Και τι φωνή! καμπάνα σκέτη! και δεν κώλωσες πουθενά! και παρά τα σχόλια το διάβασες μέχρι το τέλος!", "αχ, είσαι πολύ καλός!"
"Σύντροφε Σταμάτη, πρέπει να γίνεις ένας από εμάς" του είπε ο σύντροφος - συνοδός του μωρού.
Ο Σταμάτης αρνήθηκε ευγενικά και τους είπε ότι δεν έχει σχέση με αυτά.
Ομως το άλλο πρωϊ, όταν ξύπνησε για να πάει στη σχολή, στη γωνία στην κολώνα της ΔΕΗ, τον περίμενε ένας από τους συντρόφους.
"Αντε ρε σύντροφε" του είπε. "Μου' βγαλες την Παναγία. Τέσσερις ώρες είμαι στημένος εδώ".
Ο Σταμάτης τον ρώτησε έξαλλος που ήξερε τη διεύθυνση του και πως είχε βρει το σπίτι του και τι γύρευε έξω από το σπίτι του ο "σύντροφος", αλλά απάντηση δεν πήρε.
Αντί για απάντηση, πήρε έναν "σύντροφο" που τον συντρόφεψε μέχρι τη σχολή και στο δρόμο του έπρηξε τον εγκέφαλο για τη σημασία των αγώνων, για την άδικη ζωή, για τη φτώχεια των εργατών και των αγροτών και ότι αυτός, τέτοιο μυαλό, έπρεπε να μπει στις γραμμές της ΚΝΕ.
Κατά το μεσημέρι τον ξεφορτώθηκε, αλλά την άλλη μέρα, ο σύντροφος ήταν πάλι εκεί.
Από το πρωϊ.
Και την άλλη μέρα τα ίδια.
Και την άλλη και κάθε μέρα, μέχρι που ο Σταμάτης έγινε έξω φρενών και τον απείλησε ότι αν τον πλησιάσει ξανά, θα του έκανε ζημιά.
Ομως ο "σύντροφος" ήταν εκεί. Μετά την απειλή (ο Σταμάτης ήταν και νταγλαράς), δεν πλησίαζε, αλλά παρακολουθούσε από απόσταση κάθε βήμα του και τον "συντρόφευε" διακριτικά.
Και μια φορά που είχα πάει να τον επισκεφτώ, μας είχε πάρει από πίσω και κατηφόριζε μαζί μας το δρόμο για τη σχολή. Γυρνούσαμε και του κάναμε μουτς μουτς τρίβοντας τα χέρια όπως κάνει κανείς με τα σκυλάκια και όταν καθίσαμε να φάμε στο βρωμερό σουβλατζίδικο του "κόκκορα", μόλις τελειώσαμε, μαζέψαμε όλα τα κόκαλα και πήγαμε να ταϊσουμε το περίεργο αυτό σκυλί που δεν έλεγε να σταματήσει να μας ακολουθεί.
Στο τέλος και αφού αυτό συνεχίστηκε για καιρό, ο Σταμάτης μάζεψε τους κνίτες και τους είπε ότι ήταν αναρχικός και πως ανήκε στην οργάνωση "φλόγες της φωτιάς" και πως αν δεν σταματούσαν να τον ακολουθούν θα έβαζε βόμβα στα γραφεία της οργάνωσης τους.
Δε νομίζω ότι φοβήθηκαν τη βόμβα αλλά από τότε κανείς δεν τον ακολούθησε ξανά. Μόνο μετά από χρόνια έμαθε για τον κνίτη που τον ακολουθούσε. Τον είχε συναντήσει στη σχολή. Ο κνίτης φορούσε άσπρο πουκαμισάκι, γραβατούλα, κρατούσε τσάντα delsey και φορούσε γυαλιά Rayban. Τον ρώτησε για τη θεαματική αλλαγή. Ο κνίτης απάντησε ότι "μπήκε στις γραμμές της ΔΑΠ/ΝΔΦΚ" και ότι "αποφάσισε να ασχοληθεί με τις σπουδές και τον εαυτό του" μιας και "είχε κάνει τα πάντα για την ΚΝΕ, αλλά η ΚΝΕ δεν είχε κάνει τίποτε γι αυτόν".
Ο Σταμάτης δεν ασχολήθηκε ποτέ τελικά με την πολιτική
διαβάστε τη συνέχεια της ζωής του Σταμάτη, εδώ
