Τον Μάρτιο του 2011, όταν η κρίση δεν είχε ακόμη γονατίσει εντελώς τους Έλληνες, είχα γράψει (σε κάποιο άλλο σάιτ) ένα άρθρο που μιλούσε για το «πειραματόζωο» Ελλάδα.
Οι εξελίξεις, δυστυχώς, με επιβεβαίωσαν. Όλοι πλέον μιλάνε ανοιχτά για το ενδεχόμενο ..
Ακόμη και ο πολύς Μπαρόζο ανέφερε χθες, πως η μόνη λύση είναι η ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης. Και όλα αυτά ακούγονται πολύ βολικά. Τι έγραφα λοιπόν τότε;
Το γενικό ρεζουμέ ήταν ότι η Ελλάδα επιλέχθηκε συνειδητά, ώστε να χρεοκοπήσει, και να προκληθεί η μεγάλη κρίση που θα οδηγούσε στην λύση για την ΕΕ, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Η Ελλάδα συμβολίζει την Ευρώπη, αφού κανένας Ευρωπαίος δεν ενδιαφέρεται για χώρες όπως η Εσθονία, ή η Ουγγαρία, και επειδή η οικονομία της ήταν σχετικά εύκολο να διαλυθεί, αφ ης στιγμής κατάργησε το εθνικό της νόμισμα, και ήταν δέσμια των διεθνών τραπεζικών δανείων, έγραφα πως η « μόνη «λύση», που σύντομα θα προταθεί από την ΕΕ, θα είναι η καταστολή των εθνικών δημοσιονομικών πολιτικών της Ευρώπης, και η δημιουργία ενός επικεντρωμένου πανευρωπαϊκού προϋπολογισμού».
Στην πράξη όλα θα είναι αρκετά πιο πολύπλοκα, αλλά στην ουσία, αυτό που θα γίνει είναι ότι θα πάψουν να υφίστανται οι εθνικές κυβερνήσεις όπως τις ξέρουμε σήμερα.
Γιατί όμως επελέγη η Ελλάδα; Ας το δούμε λίγο:
Η Ελλάδα είναι τοποθετημένη γεωγραφικά σε ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο. Δεν είναι Βενεζουέλα. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, και της ΕΕ, γειτνιάζει με την γεωπολιτικά σημαντική, και ενεργειακά απαραίτητη Μέση Ανατολή, και κατοικείται από μια περίεργη φάρα. Εμάς.
Έχουμε και άλλα παράξενα, ανήκουμε μετά μανίας στη Δύση, στο ΝΑΤΟ κλπ αλλά είμαστε ο κατ εξοχήν αντιαμερικανικός λαός.
Είμαστε ευλαβείς Χριστιανοί Ορθόδοξοι , αλλά συμπαραστεκόμαστε μονίμως στον αγώνα του κάθε πικραμένου Μουσουλμάνου ταλιμπάν και μουτζαχεντίν.
Δεν έχουμε μία, αλλά έχουμε χιλιάδες Καγιέν.
Δεν παράγουμε τίποτα, αλλά ξενυχτάμε διασκεδάζοντας.
Βρίζουμε το κράτος που πάντα απουσιάζει, αλλά δεν θέλουμε να πληρώνουμε φόρους.
Βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε ότι είμαστε το λίκνο του πολιτισμού, αλλά πετάμε τα σκουπίδια μας στο δρόμο, και λικνιζόμαστε ακούγοντας σκυλάδικα.
Δηλώνουμε Ευρωπαίοι, αλλά χορεύουμε τούρκικα τσιφτετέλια.
Μισούμε την εγκληματικότητα, αλλά αντιπαθούμε πιο πολύ την αστυνομία.
Μας ενοχλεί η λαθρομετανάστευση, αλλά όλοι έχουμε κι από μια αδήλωτη Ρωσίδα, ή έναν «αόρατο» στο ΙΚΑ Πακιστανό για τις δύσκολες και βρώμικες δουλειές.
Και άλλα πολλά.
Όλα αυτά όμως, είναι μυστήρια για τον μέσο Δυτικό. Και υπάρχουν πάμπολλα παρόμοια παράδοξα εθνικά, πολιτισμικά, και φυλετικά στοιχεία, που μας καθιστούν ένα πολύτιμο… πειραματόζωο.
Αφού λοιπόν, συγκεντρώνουμε ως κράτος και ως λαός όλα αυτά τα αλληλοσυγκρουόμενα αντιφατικά στοιχεία, αφού ανήκουμε συγχρόνως και στον πρώτο, αλλά και στον τρίτο κόσμο, επόμενο είναι , αν υπάρχουν αυτά τα αόρατα χέρια που κινούν τα νήματα των εξελίξεων, στα πλαίσια της νέας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, να μας επιλέξουν ως ιδανικό πεδίο δοκιμών των μεθοδεύσεων τους.
Στη σύγχρονη οικονομία, όπως έχει διαμορφωθεί, μια μικρή ομάδα πανίσχυρων τραπεζιτών, με όλες τις διακλαδώσεις των φορέων και των ανθρώπων που ελέγχει στα χρηματιστήρια, στους οίκους αξιολόγησης, στα ΔΣ των πολυεθνικών, και στις διάφορες κυβερνήσεις, θα μπορούσε κάλλιστα να παίξει σκληρό παιχνίδι εις βάρος μας.
Να μας γονατίσει οικονομικά. Όπως δηλαδή αυτό που πάθαμε τα τελευταία δυο χρόνια. Που τα χαστούκια πέφτουν ανελλιπώς. Και που ακόμη και σήμερα, με όλα αυτά τα επαχθή που μας έχουν επιβληθεί, η τρόικα ζητάει περισσότερο αίμα. Γιατί;
Μήπως επειδή υπάρχει παγκόσμιο σχέδιο εξόντωσης και εξαφάνισης της μεσαίας τάξης;
Αν το δούμε ψυχρά, η παγκοσμιοποίηση που τόσο διαφημίστηκε, εκεί στοχεύει. Να υπάρχουν οι ελάχιστοι ζάπλουτοι, και οι πάμπολλοι πένητες. Στη μέση τίποτα.
Η οικονομική ανάδυση της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, και άλλων δεν βολεύει στη διατήρηση του σημερινού οικονομικού συστήματος.
Μιλάμε για χώρες με τρομακτικά τεράστιους πληθυσμούς, που αν ο καθένας ήθελε να ζήσει «δυτικά», ο πλανήτης θα κατέρρεε. Δεν αντέχει η φύση να έχει ΙΧ αυτοκίνητο ο κάθε Κινέζος. Είναι πάρα πολλοί.
Συνεπώς, η λύση είναι η οικονομική και κοινωνική πόλωση. Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν οι ελάχιστοι να ελέγχουν τον πλούτο και τους φυσικούς πόρους του πλανήτη μας.
Έτσι, αν το δούμε συνωμοσιολογικά, αυτά τα κέντρα αποφάσισαν να δοκιμάσουν επάνω μας τη νέα σκληρή πραγματικότητα, που επιφυλάσσουν για ολόκληρο το πλανήτη. Τη Βουλγαροποίησή μας. Με όργανό τους το ΔΝΤ και το τραπεζικό σύστημα.
Τη λιτότητα, την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την ακρίβεια, και όλα αυτά που συνοδεύουν το σκοτεινό μέλλον της νέας παγκόσμιας τάξης, που κάποιοι παντοδύναμοι ονειρεύονται διακαώς εδώ και καιρό. Την υποδούλωση των λαών.
Και όχι με τανκς και βόμβες, αυτά είναι πασέ, αλλά με τα αόρατα δεσμά του χρέους, και της οικονομικής εξάρτησης.
Σε συνοδεία πάντα με τον απόλυτο έλεγχο της έκφρασης, την καταστολή της διαφωνίας, την αστυνόμευση, και τη σφαλιάρα.
Μελετώντας δηλαδή το πώς θα αντιδράσει αυτός ο περίεργος λαός, των μεσανατολικής νοοτροπίας Ευρωπαίων, κάποιοι βγάζουν τα πολύτιμα συμπεράσματα που χρειάζονται (κάνουν δηλαδή calibration), προκειμένου να τα εφαρμόσουν αργότερα, εν ευθέτω χρόνω, σε άλλους πολύ πιο συμβατικούς (και σοβαρούς), αλλά και πιο πειθαρχημένους λαούς.
Αν εμείς δεχτούμε τα χαστούκια μας, και δεν βγάλουμε κιχ, φανταστείτε τι έχει να γίνει στην… Αυστρία. Τίποτα. Νεκρική σιγή.
Και εμείς τι κάνουμε;
Είμαστε σαν κάτι νούμερα, που επειδή τον παίζουν μπροστά στην οθόνη του pc, καλωδιωμένοι και …ερεθισμένοι, δεν παραδέχονται ότι είναι μαλάκες, αλλά περηφανεύονται πως κάνουν cyber sex!!!! Έτσι ακριβώς. Ζούμε ακόμη στο όνειρο!
Ζούμε στη σπηλιά του Πλάτωνα, συνεχίζοντας τη ζωή μας, απολαμβάνοντας τη καθημερινότητά μας, παρακολουθώντας τη Μενεγάκη, και τα τούρκικα σήριαλ, και αγνοώντας τα καλώδια που είναι χωμένα βαθιά μέσα στον εγκέφαλο, και στις νευρικές μας απολήξεις.
Αδιαφορώντας για τη πραγματικότητα που είναι πίσω μας, αλλά που εμείς δεν την βλέπουμε διότι εστιάζουμε αλλού. Δεν γυρνάμε το λαιμό μας.
Μια νοσηρή πραγματικότητα που ελέγχεται εκ του μακρόθεν, και που μας χειραγωγεί, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε, ή να θέλουμε να το αντιληφθούμε.
Ας ελπίσουμε πως κάτι θα αλλάξει, σύντομα. Πως ένα από τα αλλεπάλληλα χαστούκια που τρώμε καθημερινά, θα βγάλει απ τη θέση τους τα ηλεκτρόδια, θα μας ταρακουνήσει τον εγκέφαλο, και πως θα ξυπνήσουμε. Έστω και ζαλισμένοι.
Αλλιώς, θα πρέπει κάποιος να μας διαβάσει…
Δεν πάει άλλο.
