Από την Αλεξάνδρα Γωγούση- Σκανδάλη
Έχω την τύχη να κοσμεί τους τοίχους του δικηγορικού γραφείου μου, ένα εξαίρετο έργο του ζωγράφου Λάζαρου Πάντου (που μαθήτευσε δίπλα στον Τσαρούχη), με θέμα έναν ναύτη, αντίγραφο Τσαρούχη- όπως υπογράφει πάνω στο έργο.
Πριν λίγες ημέρες, λοιπόν, με επισκέφθηκε ένας μεγαλοσχήμων συνάδελφός μου, δικηγόρος.
«Μεγάλη αδελφάρα ο Τσαρούχης» ήταν οι πρώτες του λέξεις, με ..
το που είδε το πορτραίτο.
Κι εγώ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ασχοληθεί με τον Τσαρούχη, φούντωσα. Και εξανέστην. Κοκκίνησα, άστραψα και βρόντησα. Μ΄έπιασε κοινώς το …ποντιακό μου!
-«Ποιος είσαι εσύ βρε» του είπα, “που θα πιάσεις στο στόμα σου, τον Τσαρούχη;”
-«Ποιος είσαι εσύ κύριε «δήθεν», που αποκαλείς έτσι τον Τσαρούχη;»
Βρε, ο Τσαρούχης ήταν και παραμένει στη σκέψη μας, ένας σεμνός, αξιοπρεπής και ευγενής άνθρωπος. Ένας ελεύθερος άνθρωπος, χαρισματικός μέσα στην απλότητά του. Μια μεγαλοφυία που αντιμετώπισε την –αδικαιολότητη, επιθετική αγριότητα κάποιων άλλων «κυρίων δήθεν» σαν κι εσένα, με σιωπή, με γαλήνη, με ανωτερότητα. Κι όλα αυτά, επειδή έτυχε να μην είναι της έγκρισης τους, η στάση ζωής του…
Ενώ εσύ μεγαλοδικηγόρε, είσαι ένας «δήθεν», μόνον!
«Δήθεν» καλός σύζυγος, την ώρα που ρίχνεσαι σε κάθε ασκούμενη και νέα δικηγόρο που έρχεται στο γραφείο σου για να σου ζητήσει δουλειά.
«Δήθεν» καλός χριστιανός, που φιλάς τις εικόνες και κάνεις τους μεγάλους σταυρούς, την ώρα που «ρίχνεις» τους πελάτες σου, «μιλώντας» αν χρειαστεί, με τον αντίδικο…
«Δήθεν» καλός επαγγελματίας, που εκμεταλλεύεσαι όσους δουλεύουν για σένα, δίνοντάς τους ένα κομμάτι ψωμί, ενώ εσύ εισπράττεις τις παχυλές αμοιβές…
«Δήθεν» απλός, «δήθεν» καλό παιδί, χτυπάς στην πλάτη σερβιτόρους, θυρωρούς και παρκαδόρους, ρωτώντας τους με ψεύτικο χαμόγελο: «πώς πάμε; Όλα καλά;» Την ίδια ώρα που συμβουλεύεις τα αφεντικά τους, πώς να τους βάζουν να υπογράφουνε συμβάσεις, που, άλλα να λεν κι άλλα να κάνουν. Λίγα να παίρνουν, πολλά να γράφονται στις αποδείξεις…
-Ποιος είσαι εσύ βρε γύφτε, που αγοράζεις ρούχα με μόνο κριτήριο να φαίνεται η φίρμα τους και να διαλαλείς τον πλούτο σου;
-Ποιος είσαι εσύ, που μας μοστράρεις το mont blanc σου- είχες και στο χωριό σου τέτοιο;
- Ποιος είσαι εσύ βρε, που θα πεις κακό λόγο για τον Τσαρούχη;
- Υποκριτή και «Δήθεν»!
Και σπρώχνοντάς τον από την πλάτη ευγενικά (και με …κακία), τον ξεπροβόδισα λέγοντάς του: «Να μη σε ξαναδούμε!»
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, καλά έκανα και έδιωξα τον κύριο «δήθεν» από το γραφείο μου. Κι αν όλοι βγάζαμε τους δήθεν από τη ζωή μας, ίσως τότε ο κόσμος μας να ήταν καλύτερος...
