Του Χρήστου Νικολαίδη
Επιτρέψτε μου να αποχαιρετίσω με ένα σημείωμα έναν από τους δασκάλους μου στη ζωή και τη δημοσιογραφία...
Παιδί πίστευα ότι ο Δημοσιογράφος ήταν περίπου ένας υπεράνθρωπος. Δεν ξέρω πώς και γιατί, ωστόσο μεγαλώνοντας ήμουν βέβαιος ότι για να γίνεις δημοσιογράφος θα έπρεπε να είχες αναπτύξει θαυμαστές ιδιότητες, πέρα και πάνω από το μέσο ανθρώπινο όρο. (Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι χρειάζεται μόνο ένα καλό μέσο, αλλά αυτό, στο σημερινό σημείωμα δεν πρέπει να αναλυθεί). Θα έπρεπε, σύμφωνα με το παιδικό μου μυαλό να...
είσαι τόσο ευρυμαθής ώστε να αντιλαμβάνεσαι καθετί αμέσως, να γοητεύεις τους άλλους για να σου ανοίγονται, να λειτουργείς πάντα με άξονα το κοινό και όχι το προσωπικό συμφέρον, να είσαι τόσο χαλκέντερος που να μην σε λυγίζουν τα βάσανα, οι κακουχίες, η κούραση, να μην σε αγγίζει η λύπη που βλέπεις γύρω σου, να είσαι πάντα έτοιμος για δράση, να μην υπολογίζεις την προσωπική σου ζωή μπροστά στο ρεπορτάζ, να σε απασχολούν προβλήματα και καταστάσεις που δεν αγγίζουν καν τον μέσο άνθρωπο, να σε καίει να διορθώνεις το στραβό όπου το βρεις και να γουστάρεις τρομερά να δουλεύεις, μέρα-νύχτα...
Στα παιδικά μου μάτια Δημοσιογράφος ήταν ο άνθρωπος που αφού αποκαλύψει 2-3 σκάνδαλα και μόλις στείλει στη φυλακή μισή ντουζίνα κακούς, να παίρνει συνέντευξη από μία σαγηνευτική αρτίστα και αμέσως μετά να παίρνει το πρώτο αεροπλάνο για την άλλη άκρη του πλανήτη, για να καλύψει έναν τρομερό σεισμό...
Όταν μπήκα στο επάγγελμα από τα πρώτα συμπεράσματα που έβγαλα ήταν ότι για να είναι κάποιος καλός Δημοσιογράφος θα πρέπει να ήταν Εραστής εκ φύσεως. Προσοχή: όχι "γαμίκος", αλλά Εραστής. Ο Εραστής είναι αυτός που εφορμά στο άγνωστο, καταδιώκει, πολιορκεί, κατακτά και μετά απομακρύνεται γιατί αναζητά τον επόμενο στόχο του. Έχει τον τρόπο του και τίποτε δεν μπορεί να του αντισταθεί. Θα μπορούσε να καθήσει στα αυγά του για να διαφεντεύει αυτό που κατάκτησε. Αλλά δεν υπάρχει πολύς χρόνος... Γιατί; Μα, επειδή υπάρχουν τόσοι άλλοι στόχοι να κατακτηθούν... Ο Εραστής απολαμβάνει τη διαδικασία, ηδονίζεται από τη δυσκολία της και νιώθει την ικανοποίηση μέσα του να κορυφώνεται όταν βλέπει τη στιγμή της κατάκτησης, όταν νιώθει την αύρα της επικράτησης, όταν το θέμα (μία αποκάλυψη, μία είδηση, ένα πρόσωπο που -επιτέλους- συναινεί να δώσει μία συνέντευξη) παραδίδεται στην αγκαλιά του...
Φυσικά, σέβεται το στόχο του, τον εκτιμά και τον υπολείπτεται γι' αυτό και κουράζεται πολύ για να τον μελετήσει ώστε να τον εξουσιάσει. Γι΄αυτό και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "γαμίκος". Μετά φεύγει. Αλλιώς δε θα ήταν εραστής... θα ήταν σύζυγος...
Όταν μάθαινα τη δουλειά διαπίστωσα ότι μέσα στους Δημοσιογράφους υπάρχει μία μυστική διασύνδεση ανάμεσα στην αξία και το δύστροπο του χαρακτήρα τους. Είδα ότι είναι περίπου αυτονόητο ότι ο καλός Δημοσιογράφος είναι πάντα απρόσιτος, καβγατζής, δύστροπος, σίγουρα φωνακλάς, παράξενος και σπαστικός. Δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστώ ότι πριν από 25 χρόνια όσο πιο μαλάκας στη συμπεριφορά του ήταν κάποιος "συνάδελφος" τόσο πιο καλός Δημοσιογράφος ήταν.
Η Δημοσιογραφία επίσης τότε ήταν σύμφυτη με την αλητεία, με την καλή έννοια. Ήταν περίπου αυτονόητο ότι ο καλός Δημοσιογράφος, ήταν πολύ μποέμ θα ασχολιόταν έστω και λίγο με χαρτιά, μπουζούκια, υπόκοσμο, γυναίκες κλπ
Δεν ξέρω γιατί αλλά τότε... έτσι ήταν (μου έρχονται στο μυαλό απίστευτες σκηνές αλλά κρατιέμαι γιατί οι πρωταγωνιστές είναι ακόμη εν ζωή).
Κάπου σε αυτή τη φάση γνώρισα τον Δημήτρη Γουσίδη.
Μου πήρε λίγες μέρες να καταλάβω ότι αυτός ήταν ο τέλειος Δημοσιογράφος, γιατί συγκέντρωνε όλα τα παράπάνω!
Φυσικά εγώ ήξερα τα κατορθώματά του, άλλωστε ήταν θρύλος. Εκείνος δεν ήξερε τίποτε για μένα, μόνο ότι τα πήγαινα καλά με το ρεπορτάζ. Κάποιος μου είχε πει ότι επειδή ήμουν Δεξιός (και αρσενικού γένους) δε θα είχα αύριο μαζί του. Κι όμως. Με πήρε στον "Αγγελιοφόρο" και μετά στα "ΝΕΑ", όπου για την πρόσληψή μου έγινε απίστευτο κουτσομπολιό...
Περάσαμε κάποια χρόνια μαζί, περισσότερο τον ενοχλούσε το γεγονός ότι ήμουν ΠΑΟΚτσής και λιγότερο οι πολιτικές μου απόψεις. "Έχεις τα δύο στραβά που σιχαίνομαι" μου έλεγε, αν και πολλές φορές τον έπιασα να διασκεδάζει μέσα από τις διαφωνίες μας.
Όσο τον γνώριζα τόσο ένιωθα μέσα μου ότι η εικόνα που είχα παιδί για τον Δημοσιογράφο επιβεβαιωνόταν πάνω στο δικό του πρόσωπο. Και ήταν η αληθινή! Ο "Πρόεδρος" ήταν ο υπεράνθρωπος, γοητευτικός δύστροπος και μποέμ Εραστής, ο ανήσυχος μα αποτελεσματικός δημιουργός, ο κοινωνικός εργάτης, ο μαχητής της αλήθειας, ο υπερασπιστής των δικαίων και ταυτόχρονα ο μάρτυρας της ιστορίας και ο ιστορικός της στιγμής.
Όλα αυτά μαζί ήταν ο Δημήτρης Γουσίδης.
Ήταν ο τέλειος Δημοσιογράφος. Και όλοι οι Δημοσιογράφοι που τον είχαν γνωρίσει ένιωθαν (εκτός από δέος) και μία δυσεξήγητη οικειότητα και ζεστασιά μαζί του. Ξέρετε γιατί; Γιατί έβλεπαν στην προσωπικότητα και τη συγκρότηση του ένα, έστω μικρό, στοιχείο από τον δικό τους εαυτό... Έβλεπαν στα μαγευτικά μάτια του κάτι από τον εαυτό τους.
Μόνο που αυτός τα είχε όλα...
