Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ότι ο, εκάστοτε, πρωθυπουργός θέτει αυτό το δίλημμα στους βουλευτές που στηρίζουν την κυβέρνησή του. Άλλες τόσες φορές έχουμε δει τους εκβιαζόμενους βουλευτές να υποκύπτουν στο δίλημμα και να καταβροχθίζουν ό,τι σερβίρει ο Αρχηγός για να μην πέσει η κυβέρνηση. Τί είναι τέλος πάντων αυτή η κυβέρνηση που δεν πρέπει να πέσει; Σκοπός της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι το καλό της πατρίδος ή η διατήρηση του κόμματος στην εξουσία; Με αυτά τα διλήμματα συρθήκαμε στο ΔΝΤ και με τα ίδια διλήμματα...
ψηφίστηκαν τα Μνημόνια. Τα αποτελέσματα φρικτά χωρίς να γνωρίζουμε εμείς που μετέχουμε στις εκλογές, αν και πόσα χρωστάμε. Τα φρικτά αποτελέσματα προκάλεσαν αυτοί που έβαλαν το κόμμα και την έδρα τους πάνω από την πατρίδα και τα συντηρούν οι βουλευτές που δεν τα προκάλεσαν. Οι ελάχιστοι που την τελευταία στιγμή δεν υπέκυψαν εκπαραθυρώθηκαν από το κυβερνών κόμμα. Μερικοί εξ αυτών μετεπήδησαν σε γειτνιάζον ιδεολογικώς κόμμα, αλλά και πάλι καλούνται από τη θέση τους ως βουλευτών άλλου κόμματος να απαντήσουν σήμερα στο ίδιο δίλημμα. ΄Ασε που οι περισσότεροι δεν διάβασαν ποτέ τί ψήφισαν. Αρκεί ότι με την ψήφο τους δεν έπεσε η κυβέρνηση.
Ποια είναι, λοιπόν, η ουσία αυτού του διλήμματος; Ακόμη και σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι η διάθεση να παραμείνουν στην εξουσία τα κόμματα, στα οποία ανήκουν οι εκβιαζόμενοι βουλευτές, αλλά και κάθε βουλευτής να διατηρήσει την έδρα του. Η περίφημη «νομή της εξουσίας». Αυτός ο βορβορώδης όρος. Ακόμη και σήμερα πρέπει να ψηφιστούν τα μέτρα που δίνουν το τελειωτικό χτύπημα στον λαό, προκειμένου να μπορεί π.χ. ο κ. Σούρλας να διορίζει τη δημοσιογράφο και πολιτευτή της ΝΔ κ. Τάνια Ιακωβίδου σύμβουλο επί εξάμηνο σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο κ. Σούρλας για το ήθος του οποίου έχουν τόσα καλά γραφτεί και ο οποίος είναι ο μόνος που συνεχίζει, μοναχικός, τον πόλεμο κατά των λαθρεμπόρων πετρελαίου, όπως ο αείμνηστος Έβερτ πάλεψε μόνος του με τα λαμόγια του Χρηματιστηρίου. Όχι βέβαια ότι ο κ. Σούρλας δεν θα τηλεφωνούσε στον δανειστή βολιώτικου ραδιοσταθμού να τον παρακαλέσει να μην εκτελέσει δικαστική απόφαση κατά του σταθμού, ώστε να μην κλείσει μια ελεύθερη φωνή και χάσει ψήφους ο κ. Σούρλας. Τυχαία η επιλογή του κ. Σούρλα, διότι θα μπορούσα να μιλήσω για δεκάδες άλλους. Αλλά έλα μου τη βάρεσε η προχθεσινή είδηση για τον επιτυχέστατο αυτό διορισμό. Όλα εκεί με οδηγούν. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά αυτό το φαινόμενο. Φαντασθείτε τί γίνεται με τους μη διαθέτοντες ήθος. Και είναι πολλοί, είναι οι περισσότεροι και είναι απολύτως εξαρτημένοι.
Όταν ακούμε, λοιπόν, «Αν δεν ψηφίσετε, πέφτει η κυβέρνηση» εννοούμε «Αν δεν ψηφίσετε, φεύγει το κόμμα από την κυβέρνηση και μαζί του οι θέσεις, στις οποίες έχετε διορίσει τα δικά μας παιδιά, άρα οι ψήφοι, τις οποίες αναμένετε να συλλέξετε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, εν γένει δε όλα τα παρελκόμενα της εξουσίας». Και τούτο για να μην πω κάτι άλλο, ότι π.χ. με την αποχώρηση του κόμματος από την κυβέρνηση θα πάψουν τα διάφορα άνομα οφέλη. Το ατομικό μικροπολιτικό συμφέρον υπεράνω του γενικού συμφέροντος, υπεράνω της πατρίδος.
Η όλη κατάσταση δεν είναι βέβαια τόσο απλή όσο φαίνεται. Μου θυμίζει π.χ. το παιχνίδι που παίζαμε μικροί και ρωτούσαμε «Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, πού με βάζεις;». «Πού σας έβαλαν, λοιπόν, κ.κ. βουλευτές αυτοί που σας αγαπούν;». «Σας έβαλαν στην κυβέρνηση!». «Κι’ άμα πέσετε από την κυβέρνηση;». «Σας αφήνουν ρε να πέσετε αυτοί που σας έβαλαν;».
Μια ζωή τα ίδια. Ξαναψηφίστε, λοιπόν, μέτρα επαίσχυντα και εξοντωτικά, για να μην πέσει η κυβέρνηση και δεν ξέρουμε τί θ’ απογίνουμε χωρίς αυτήν.
Σωτήριος Καλαμίτσης
