Φοβία και φοβέρα, τα αίτια της διαγραφής Κουτσιούκη

Η ανοχή των πολιτών έχει εξαντληθεί από τα σκληρά οικονομικά μέτρα, αλλά και από τις αλχημείες στις ερμηνείες νόμων, καταστατικών & δεοντολογίας.
του Μιχάλη Ραμπίδη
Δεν έχει πεισθεί ούτε ο πλέον καλοπροαίρετος ότι η διαγραφή από τη Ν.Δ. του Γραμματέα της ΓΣΕΕ και προέδρου της ΔΑΚΕ Ι.Τ. κ Νίκου Κιουτσούκη έγινε για λόγους συμπεριφοράς και..
όχι διαφορετικών θέσεων από το κόμμα. Εξ άλλου κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει τα ίδια τα <<θύματα>> τραμπουκισμού (Μπακογιάννη, Γεωργιάδη, Τζαβάρα, Κεφαλογιάννη) που αρνήθηκαν ότι τους συμπεριφέρθηκαν έτσι. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ Σίμος Κεδίκογλου με τη δήλωσή του ‘’ο κ Κιουτσούκης απέχει από την πολιτική της Ν.Δ.’’ επιβεβαιώνει απόλυτα τον ισχυρισμό.

Έχουν επιλεκτική μνήμη ή ξεχνούν κάποιες βασικές αρχές εκεί πάνω στη Ν.Δ. εκτός κι αν πλέον δεν τις ενστερνίζονται. Για να τις θυμηθούμε:

Για να μάθουμε και να κατανοήσουμε τον ρόλο της Επιτροπής Δεοντολογίας (Ε.Δ.)του κόμματος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είναι δεοντολογία. Είναι λοιπόν οι ηθικές αρχές και αξίες που διέπουν την συμπεριφορά ενός ατόμου ή ομάδας. Στην περίπτωσή μας συμπεριφορές, μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, μια ιδεολογία. Όμως ποια είναι η ιδεολογία;

Ο Φιλελευθερισμός είναι ένα φιλοσοφικό ρεύμα που θέτει ως κύριο στόχο την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελευθερία του ατόμου.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός συνδυάζει την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, σέβεται το δικαίωμα στη διαφορά με την ηθική δέσμευση για αλληλεγγύη. Επιλέγει την συνεργασία και την συναίνεση, αντί για την σύγκρουση. Στο όνομα της ευημερίας και της ισότητας ευνοεί ξανά τον κρατικό παρεμβατισμό.

Ο Νεοφιλελευθερισμός αντιμάχεται οποιαδήποτε κοινωνική διάσταση στο ρόλο του κράτους, την ύπαρξη πολιτικών προστασίας των εργαζομένων και τον συνδικαλισμό.

Το μέτρο κρίσης της Ε.Δ. αυτονόητα έχει διαφορετικό κέντρο βάρους όταν κρίνει αμιγώς κομματικά στελέχη (όσους εκλέγονται με το έμβλημα του κόμματος ή διορίζονται), από τα αιρετά στελέχη άλλων κοινωνικών ομάδων, που ψηφίζονται και από μη μέλη- φίλους της Ν.Δ. Οι τελευταίοι καταστατικά και εξ οφιτσίου συμμετέχουν στα όργανα του κόμματος. Αποτελούν δε τον ιμάντα μεταφοράς των απόψεων της κοινωνίας στο κόμμα και όχι το αντίθετο !!!

Χαρακτηριστική δυνατότητα των διάφορων κοινωνικών ομάδων & συντεχνιών είναι η ‘’ελεύθερη σκέψη & ανεξάρτητη δράση’’(ΔΑΚΕ). Η συμμετοχή τους στη Ν.Δ. είναι η εικονική συμπλήρωση και μόνον του πάζλ ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος;

Για να απαντηθεί πρακτικά αυτό το ερώτημα κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Έστω ότι ο Γραμματέας της ΓΣΕΕ και πρόεδρος της ΔΑΚΕ συμφωνεί με τις προτεινόμενες αλλαγές στα εργασιακά, δηλ. 6ήμερο-κατάργηση 5ήμερης εργασίας, 78 αντί για 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα, 50% αποζημίωση στις απολύσεις, βύθιση του κατώτερου ημερομίσθιου, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 χρόνια (από 65 στα 67) κλπ σε αντίθεση με το συνδικάτο. Παράλληλα όμως κρίνεται από το αντίστοιχο παραταξιακό όργανο δεοντολογίας (πειθαρχικό της ΔΑΚΕ ονομάζεται) με τα ίδια ακριβώς δεοντολογικά κριτήρια. Ποια θα ήταν η απόφαση του πειθαρχικού; Καρατόμηση και <<λιθοβολισμός>>.

Το συμπέρασμα είναι προφανές: Στον Φιλελευθερισμό και ιδιαίτερα στον κοινωνικό που πρεσβεύει η Ν.Δ. απαρέγκλιτα συνυπάρχουν διάφορες φωνές που συνθέτουν την πολυσυλλεκτικότητα, σε αντίθεση με τον ελιτίστικο Νεοφιλελευθερισμό.

Αν επικρατούσαν τα ίδια <<δεοντολογικά>> κριτήρια στην πολύχρονη προεδρία του Κώστα Καραμανλή στη Ν.Δ. τότε οι προκάτοχοι του διαγραφέντος, Γιάννης Μανώλης και Κώστα Πουπάκης έπρεπε να είχαν <<κατακρεουργηθεί>>. Όμως τα καταστατικά κριτήρια λειτουργίας της Ε.Δ. δεν άλλαξαν. Άλλαξε όμως ο πρόεδρος. Ε καί; Χωρίς καταστατικές αλλαγές που προϋποθέτουν συνεδριακές αποφάσεις ούτε η δεοντολογία ούτε η ιδεολογία αλλάζει. Νέες νοοτροπίες μόνον κάνουν την εμφάνισή τους, που οι ρίζες τους δεν είναι τυχαίες. Διακρίνω ενδεικτικά την φοβία και την φοβέρα.

Φοβία είναι ο φόβος ενός ατόμου ο οποίος συνεχίζει να υφίσταται χωρίς πραγματικό κίνδυνο και οφείλεται συνήθως σε μια άσχημη εμπειρία (διαγραφή;) ή στο άγχος της αποτυχίας.

Φοβέρα είναι όταν συνειδητά προκαλεί τρόμο ή φόβο ή απειλεί κάποιον-ους για να τους ελέγξει, ίσως τους βουλευτές πριν από την κρίσιμη μνημονιακή ψηφοφορία.

Τι μας διδάσκει η ιστορία για τα φοβικά σύνδρομα των ηγετών; Διαπράττουν σοβαρά εθνικά, πολιτικά κ.α. λάθη, αποτυγχάνουν και απομακρύνονται.

Τι λέει η εμπειρία μας για τα στελέχη που αντιστέκονται και διαγράφονται; Πάντα δικαιώνονται, τουλάχιστον σ΄αυτήν την παράταξη.

Θεωρώ επίσης ασυμβίβαστο για ηγέτες που κόπτονται για την σωτηρία της χώρας, να αδιαφορούν για την πορεία του κόμματος που τους έδωσε την εξουσία και τι θα παραδώσουν στον επόμενο. Το 35% έγινε 17% και μ’ αυτήν την πολιτική που σώζει τη χώρα και καταδικάζει στη φτώχεια τους πολίτες (εκδικείστε αλήθεια αυτούς που σας στήριξαν, μισθωτούς και κυρίως συνταξιούχους;) η ανησυχία για μονοψήφια ποσοστά στις Ευρωεκλογές 2014 αν φτάσουμε μέχρις εκεί, είναι μεγάλη και βάσιμη ( ιδε ΠΑΣΟΚ).