Πού θα πάει; Κάποτε θα αρχίσουν και οι πολυαναμενόμενες μεταρρυθμίσεις. Προς το παρόν οι δανειστές επισημαίνουν ότι πρέπει να επιμείνουμε στις μεταρρυθμίσεις όσον αφορά στον φορολογικό τομέα, αφού είναι παγκοίνως γνωστόν ότι το μεγάλο φαγοπότι, η διαπλοκή, το πάρτυ, το αλισβερίσι, το βόλεμα, η αρπαχτή, η παραοικονομία ή όπως αλλοιώς επιθυμείτε να ...
ονομάσετε αυτή τη ντροπή του δημόσιου βίου, γίνεται με τη φορολογία, η οποία έχει τόση σχέση με το Σύνταγμα που επιβάλλει την αναλόγως των δυνάμεων εκάστου συμμετοχή στα κοινά βάρη όση σχέση έχει η στρατιωτική μουσική με τη μουσική.
Το Σάββατο 01.09.2012 πληροφορηθήκαμε από τα ραδιόφωνα και τα κανάλια ότι το Μετρό της Αθήνας [δεν έχουμε κι’ άλλο] δεν θα λειτουργεί στο διάστημα 10:00-14:00, επειδή εκείνες τις ώρες οι υπάλληλοι θα μετέχουν στη συνέλευση του σωματείου τους. Ουδείς, βεβαίως, παραξενεύτηκε. Αποτελεί καθιερωμένη πρακτική της δημοκρατορικής ελληνικής μπανανίας η διακοπή λειτουργίας των υπηρεσιών δημοσίου ενδιαφέροντος, όταν οι απασχολούμενοι σ’ αυτές ασκούν το αναφαίρετο δικαίωμά τους να οργανώνονται σε σωματεία [ΣΗΜ: αυτά δεν τα έχουν αποκαλέσει ακόμη ΜΚΟ, αν και πολλά εξ αυτών επιχορηγούνται από το κράτος] και να διεκδικούν τη βελτίωση των όρων και συνθηκών εργασίας τους. Ανέκαθεν, όμως, εγώ διερωτώμην τί είδους δικαίωμα είναι αυτό, το οποίο πρέπει να ασκούν οι εργαζόμενοι εις βάρος μου. Να απουσιάζουν, δηλαδή, από την εργασία τους για να διασκεφθούν αν θα απεργήσουν ή όχι, ποιο ΔΣ θα εκλέξουν, αν θα προχωρήσουν σε άλλους είδους κινητοποιήσεις κ.λπ. , αλλά να πληρώνονται κατά τη διάρκεια της απουσίας τους από την εργασία για να ασκήσουν το υπέρτατο συνδικαλιστικό δικαίωμά τους.
Ο ταξιτζής που προσέρχεται στη συνέλευση οργάνου του κλάδου του δεν εισπράττει κόμιστρο ενόσω βρίσκεται εκτός του σταθμευμένου οχήματός του [φαντασθείτε να είσθε στο ταξί και να σας πει ο ταξιτζής «Σταματάμε για λίγο για να πάω στη συνέλευση» και όσο ο ταξιτζής βρίσκεται στη συνέλευση να γράφει ο μετρητής χρεώνοντας χρόνο μίσθωσης]. Οι γιατροί και οι δικηγόροι δεν εισπράττουν αμοιβή ενόσω μετέχουν σε αντίστοιχο συνδικαλιστικό όργανο. Οι υπάλληλοι στον αλήστου μνήμης ιδιωτικό τομέα δεν υπήρχε περίπτωση όχι απλώς να πληρωθούν, αν απουσίαζαν από την εργασία τους, αλλά ούτε να διανοηθούν να απουσιάσουν για να μετάσχουν σε γενική συνέλευση του σωματείου τους, αν υπήρχε σωματείο, εν ώρα εργασίας. Τώρα, βεβαίως, δεν υπάρχουν ιδιωτικοί υπάλληλοι, οπότε δεν συζητούμε για σωματεία ιδιωτιών υπαλλήλων.
Έτσι, λοιπόν, με τους συρμούς του μετρό στα αμαξοστάσια, ο μεν οργανισμός έχασε έσοδα από την ακινητοποίηση αυτή χάριν του δικαιώματος των εργαζομένων να αποφασίσουν κινητοποιήσεις, το δε επιβατικό κοινό είτε ταλαιπωρήθηκε στοιβαζόμενο στα λοιπά μέσα μαζικής μεταφοράς είτε ξοδεύτηκε για να χρησιμοποιήσει ταξί, πράγμα καθόλου ευχάριστο υπό τις τρέχουσες οικονομικές συνθήκες.
Αλήθεια, ο κ. πρωθυπουργός γιατί δεν παρενέβη στο θέμα αυτό; Όταν, επρόκειτο να προστατευθεί το δικαίωμα των διοικητικών υπαλλήλων της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ που ήθελαν να εργασθούν έναντι του δικαιώματος των συναδέλφων τους χαλυβουργών που ήθελαν να απεργούν, ο κ. πρωθυπουργός άστραψε και βρόντησε και η απεργία κατατροπώθηκε. Τώρα που χιλιάδες πολίτες ταλαιπωρήθηκαν με την ακινητοποίηση αυτή, γιατί δεν έκανε κάτι; Γιατί δεν είπε στους υπαλλήλους του μετρό ότι αν θέλουν να συνέρχονται, θα πρέπει να συνέρχονται την Κυριακή, ενώ όσοι θα κάνουν τη βάρδια τους εκείνη την ημέρα θα εξουσιοδοτούν συναδέλφους τους να τους εκπροσωπούν; Μια ιδέα ρίχνω.
Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και σε πολλούς άλλους τομείς, όπου απασχολούνται τα χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος. Ας αρχίσουν, λοιπόν, τις μεταρρυθμίσεις από κει οι κυβερνώντες.
Βέβαια, για να μην παραπονιέμαι συνεχώς πρέπει να αναφέρω ότι ο μεγάλος μεταρρυθμιστής Κώστας Σκανδαλίδης άρχισε πρώτος τις μεταρρυθμίσεις. Τον Ιούνιο του 2011 εξέδωσε απόφαση για την αδειοδότηση όλων των γεωτρήσεων σύμφωνα με τον ν. 3199/2003. Οκτώ χρόνια καθυστέρηση, αλλά δεν πειράζει. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» ή «το καλό το πράγμα αργεί να γίνει» ή «αργά αργά η αγουρίδα γίνεται μέλι» κ.λπ. Η απόφασή του προέβλεπε την υποχρεωτική αδειοδότηση για όλους εκείνους που είχαν δικαιώματα χρήσης νερού την 20.12.2005, αλλά δεν είχαν άδεια ή η άδειά τους είχε λήξει ή η άδειά τους δεν προέβλεπε διάρκεια ισχύος. Ας σημειωθεί ότι όλες οι υφιστάμενες γεωτρήσεις ήταν ηλεκτροδοτούμενες, άρα καταγεγραμμένες, αφού υπάρχουν στα κατάστιχα της ΔΕΗ. Έπρεπε, όμως, κάθε δικαιούχος να υποβάλει αίτηση για να λάβει άδεια. Τότε ξαμολήθηκαν τα σαΐνια και κυκλοφόρησε η φήμη ότι συγκεκριμένοι υπάλληλοι της οικείας Περιφέρειας «καθαρίζουν» με € 200 ανά γεώτρηση. Κάποιος αφελής ρώτησε από καθαρή περιέργεια, αν πρέπει να καταβάλει τα € 200, σε περίπτωση που υποβάλει μόνος του την αίτηση. Η απάντηση φυσικά ήταν «ΟΧΙ, δεν θα πληρώσεις τα € 200». «Και τί δικαιολογητικά χρειάζονται;» ξαναρώτησε. Ο υπάλληλος τού τύπωσε από το διαδίκτυο [αυτό κι’ αν είναι μεταρρύθμιση] έναν κατάλογο με τα δικαιολογητικά, οπότε ο ερωτών χλώμιασε. «Μπορείς εσύ με τα € 200 να βγάλεις τα δικαιολογητικά;» ρώτησε. «Ασφαλώς» ήταν η απάντηση. «Υπόγραψε την αίτηση και άφησε τ’ άλλα σ’ εμένα». Υπέγραψε την αίτηση, ακούμπησε τα € 200 και ηρέμησε ο άνθρωπος. Η άδεια εκδόθηκε αυθημερόν χωρίς δικαιολογητικά κ.λπ., αφού η γεώτρηση ήταν ήδη ηλεκτροδοτούμενη και γνωστή εις τας Αρχάς. Μήπως θα ήλεγχε κανείς τον φάκελο της συγκεκριμένης άδειας;
Με βάση αξιόπιστες πληροφορίες και κατά μετριοπαθείς υπολογισμούς υπάρχουν περί τις 3.000 γεωτρήσεις κατά μέσο όρο ανά νομό. Άρα, 3000 Χ 52 = 156.000 γεωτρήσεις σε όλη την επικράτεια. 156.000 Χ € 200 = € 31.200.000 [τριάντα δύο εκατομμύρια ευρώ]. 2-3 υπάλληλοι ανά νομό εισέπραξαν αυτό το ποσό. Άρα 31.200.000 δια 156 = € 200.000 έκαστος. Αυτό θα πει μεταρρύθμιση εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Σωτήριος Καλαμίτσης
