Έντρομος ο κόσμος παρακολουθεί το "ιερό " ξέσπασμα των μουσουλμάνων για την διαπραχθείσα ιεροσυλία έναντι του προφήτη τους. Σύσσωμο και το ελληνικό δημοσιογραφικό κατεστημένο τονίζει το άδικο της πράξης με χαρακτηρισμούς βλασφημία ,ακρότητες κ.α. . Ξεκαθαρίζει έτσι την θέση του απέναντι στο γεγονός. Το περίεργο είναι ότι πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που..
πριν από μερικά χρόνια σε μια παρόμοια κατάσταση επέλεξαν μια άκρως διαφορετική θέση. Το 2003 σε έκθεση υπό την αιγίδα του υπουργείου πολιτισμού παρουσιάστηκε ένας πινάκας ζωγραφικής που ξεσήκωσε την μήνη της εκκλησίας και των ορθόδοξων κάτοικων της Ελλάδος( ο πίνακας εδώ). Μάλιστα με παρέμβαση τότε του αρχηγού του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρη ο πίνακας αποσύρθηκε.
Οι σχολιαστές των μεγάλων εφημερίδων κεντροαριστερών αλλά και της φιλελεύθερης Καθημερινής σχολίασαν την κίνηση αυτή ως οπισθοδρομική. Η συντήρηση εναντίον της τέχνης, η τέχνη δεν γνωρίζει από σωστό και λάθος, λευτεριά στην τέχνη, ήταν μερικά από τα συνθηματολογικού χαρακτήρα μηνύματα που περνούσαν στην κοινή γνώμη οι ευυπόληπτοι δημοσιογράφοι. Καταδικάστηκε εντόνως ο θρησκευτικός φανατισμός, χαρακτηρίστηκαν γραφικοί όσοι επέμεναν να διαμαρτύρονται, κατηγορηθήκαν για νοσταλγοί του μεσαίωνα, ολοσέλιδη συνέντευξη του δημιουργού φιλοξενήθηκε στην Ελευθεροτυπία με σκοπό να υπερασπιστεί το έργο του. Γενικότερα ο δημοσιογραφικός κόσμος στην συντριπτικότατη πλειοψηφία του τάχθηκε αναφανδόν στο πλευρό των κατηγορούμενων από πλευράς ορθοδόξων για ιεροσυλία.
Δέκα χρόνια αργότερα καλούμενοι να λάβουν θέση σε ένα παρόμοιο ζήτημα θρησκευτικής πίστης τα πάντα αλλάζουν. Δεν αναφέρονται πλέον σε κανένα θρησκευτικό φονταμενταλισμό παρά σε απρόκλητη ασέβεια που προσβάλει βάναυσα την πιστή των ανθρώπων που ασπάζονται το Ισλάμ . Σαφώς και πρέπει να εξεταστεί το ζήτημα από μια ευρύτερη σκοπιά. Η άμεση υποστήριξη των σχεδιαστών των σκίτσων και της ταινίας που προσβάλει τον Μωάμεθ θα προκαλούσε αναταραχές ,πορείες , βίαια επεισόδια από τους εκατοντάδες χιλιάδες των μουσουλμάνων μεταναστών που κατοικούν στην Ελλάδα. Αλλά από την άλλη πλευρά αυτό που φανερώθηκε είναι ότι η μη χρήση βίας από τους ορθόδοξους λήφθηκε ως αδυναμία. Αφέθηκαν να χλευάζονται οι διαμαρτυρίες τους, σε ένα επικοινωνιακό τέχνασμα των μέσων δημοσιοποιούνταν συνεχώς και αδιαλείπτως απόψεις συγκεκριμένων ημίτρελων ανθρώπων (για να καταδειχτεί το χαμηλό επίπεδο των συμμετεχόντων στις κινητοποιήσεις) κα όλα αυτά χωρίς να απαντούν με πολιορκίες, καταλήψεις κτιρίων ,δολοφονίες, επικηρύξεις κτλ.. (Στο παρελθόν, τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 βεβαία παρόμοιες πρακτικές έχουν χρησιμοποιηθεί με εισβολές σε σινεμά ,θέατρα, όπου παρουσιάζονταν "αντιχριστιανικά έργα". Αλλά με το πέρασμα των χρόνων ειρηνικές συγκεντρώσεις και νομικές διώξεις είναι τα κύρια μέσα αντιμετώπισης παρόμοιων περιστατικών.)
Από ότι φαίνεται η δύναμη του όχλου επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά. Αυτοί που δημιουργούν πιο πολύ "φασαρία" στο τέλος επικρατούν. Όμως αν φτάσαμε στο σημείο μέσα στην ιδία μας την χώρα περά από το να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε ελεύθερα στους δρόμους, να μην εκφραζόμαστε και ελεύθερα τότε μάλλον η δημοκρατία όχι απλά παραποιήθηκε αλλά καταλύθηκε. Γιατί ο φόβος είναι που μεταστρέφει την δημόσια γνώμη των ανθρώπων των μέσων και όχι κάποια προσωπική εμπάθεια απέναντι σε συγκεκριμένες θρησκείες. Οι ίδιοι άνθρωποι πρωταγωνιστούσαν στα media και σχεδόν πριν από δέκα χρόνια, κανένα γεγονός δε δικαιολογεί τέτοια μεταστροφή παρά ο φόβος και ο τρόμος τον οποίο νοιώθουν απέναντι στην οργή, το μίσος και την τυφλή βία συγκεκριμένων ανθρώπων. Το περιστατικό με τον πρέσβη των ΗΠΑ στη Λιβύη ήταν το προειδοποιητικό χτύπημα για τον κόσμο και την ελευθερία του. Εκατομμύρια ανθρώπων αντιτίθενται και αντιδρούν στην παρακολούθηση της ιδιωτικής του ζωής από τις εκάστοτε αρχές αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι παγιδευμένοι στον φόβο σήμερα παραμένουν αδρανείς, σιωπηλοί την ώρα που φαλκιδεύεται βάναυσα η ελευθερία της έκφρασης και της δημιουργίας στην τέχνη.
