Ομολογώ και αποκαλύπτω «πώς έφαγα μαζί με τον Πάγκαλο» τα αποθεματικά των Ταμείων

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Το Ασφαλιστικό πάντοτε στην ημερήσια διάταξη εξ αιτίας της αδυναμίας του ΕΟΠΥΥ να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του προς τους φαρμακοποιούς, επειδή τα Ασφαλιστικά Ταμεία απογυμνώθηκαν  από τα αποθεματικά τους, ήτοι τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, και είναι αδύνατη η αναπλήρωσή τους λόγω της ανεργίας που έχει προκαλέσει η ύφεση που έφεραν τα γομάρια οι κυβερνώντες. Όλοι οι υπουργοί....

[νυν, πρώην και τέως] «διαπορούν» για τη ρίζα του προβλήματος και  «βασανίζονται» για να το λύσουν επ’ αγαθώ του λαού, για τον οποίον κόπτονται. Ενίοτε έριχναν και κορώνες καταλογισμού ευθυνών στην προηγούμενη κυβέρνηση, άθλημα το οποίο εγκατέλειψαν λόγω Τριμερούς. Η ΝΔ του 2004-2009  τα έριχνε στο ΠΑΣΟΚ του 1993-2004 και το ΠΑΣΟΚ του 2009-2012 στη ΝΔ του 2004-2009. Αν δεν απατώμαι, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ του 1981-1989 τα έριχνε στη ΝΔ του 1974-1981. Κανείς δεν ρώτησε εμένα να του πω την πάσα αλήθεια. Τώρα, όμως, που ήλθε η ώρα, ας καταδυθούμε στα σκοτεινά νερά της λήθης.

1] Το 1950 αποτελεί την αφετηρία της δια νόμου [= δια ροπάλου] κατάθεσης στην Τράπεζα της Ελλάδος [ΤτΕ] των αποθεματικών όλων των Ασφαλιστικών Ταμείων. Στην αρχή ατόκως και ακολούθως με τόκο 1,5%, ήτοι πολύ κατώτερο του τραπεζικού επιτοκίου. Τα αποθεματικά αυτά δανείζει κατά νόμον η ΤτΕ στην ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ  [ΕΤΕ] προκειμένου εκείνη με τη σειρά της να χρηματοδοτεί τη βιομηχανία «για την ανάπτυξη της χώρας», η οποία είναι καθημαγμένη από μία φρικτή δεκαετία  πολεμικών επιχειρήσεων [1940-1950]. Η ΕΤΕ τα δανείζει στις βιομηχανίες. Τα μισά σχεδόν από αυτά τα κεφάλαια διοχετεύονται παραδόξως στην Ελβετία για να λεχθεί το περίφημο: «Η Ελλάς έχει πτωχές βιομηχανίες, αλλά πλούσιους βιομήχανους». Οι βιομηχανίες  «ανθούν» επί δικτατορίας δανειζόμενες όλο και περισσότερα κεφάλαια. Αδυνατούν, όμως, να αποπληρώσουν τα δάνεια, εξ ου και ο Ανδρέας Παπανδρέου εφευρίσκει ως από μηχανής Θεός τις «προβληματικές επιχειρήσεις». Αφαιρεί [;] τις βιομηχανίες από τους βιομηχάνους, οι οποίοι συνωστίζονται [κυριολεκτικώς, όχι ρεπουσιακώς όπως οι Έλληνες το 1922 στην προκυμαία της Σμύρνης] για να τους αφαιρεθούν οι βιομηχανίες, ώστε να μείνουν με τα μετρητά και τα σαλέ στην Ελβετία και να μην κινδυνεύουν να πάνε φυλακή. Οι προβληματικές πλέον βιομηχανίες διοικούνται και στελεχώνονται από πράσινους managers, οι οποίοι τις κάνουν ακόμη πιο προβληματικές και ελάχιστα, φυσικά, ανταγωνιστικές. Οι οφειλές των βιομηχανιών στο ΙΚΑ παγώνουν. Ο Μητσοτάκης εφευρίσκει και το άρθρο 44 ν. 1892/1990 που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να συνεχίσουν τη λειτουργία τους, αν οι πιστωτές τους δεχθούν το κούρεμα των απαιτήσεών τους. Μεταξύ των πιστωτών το ΙΚΑ και οι τράπεζες φυσικά.

2] Flashback: την 16.02.1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου κατάγει περιφανή εκλογική νίκη με 54% των ψήφων που συγκεντρώνει η Ένωση Κέντρου. Το Δημόσιο, όμως, είναι κατειλημμένο από τις φαιογάλανες ορδές του Μεταξά, του Τσολάκογλου, του Παπάγου και του Καραμανλή. Πώς να κυβερνήσει χωρίς δικό του μηχανισμό; Τότε εφευρίσκεται η 35ετία των δημοσίων υπαλλήλων. Αδειάζουν χιλιάδες θέσεις, τις οποίες καταλαμβάνουν κεντρώες ορδές. Οι συντάξεις των προώρως αποχωρούντων βαρύνουν απροόπτως τα ασφαλιστικά Ταμεία.

3] Το 1981 έρχεται στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου νικητής και τροπαιοφόρος. Όλως συμπτωματικώς, όμως, βρίσκει πάλι πολύ γαλάζιο κόσμο παντού ελέω χούντας και ΝΔ. Τότε ο Μένιος εφευρίσκει τη νέα 35ετία [ν. 1232/1982]. Αυτή που θα αφορά στον Δημόσιο Τομέα, ο οποίος για πρώτη φορά αποκτά και νομικό μανδύα, ενώ μέχρι τότε είχε μόνον οικονομική διάσταση. Έτσι, λοιπόν, όσοι υπηρετούν σε οποιοδήποτε νομικό πρόσωπο ελεγχόμενο αμέσως ή εμμέσως από το Δημόσιο αποχωρούν με 35 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας. Χιλιάδες γαλάζιες και λαχανί θέσεις εκκενώνονται, για να γίνουν καταπράσινες. Οι συντάξεις των προώρως αποχωρούντων βαρύνουν απροόπτως τα ασφαλιστικά Ταμεία φυσικά.

 4] Ακολουθεί ο επαναπατρισμός 600.000 ομογενών από τις χώρες του τότε Ανατολικού μπλοκ. Αυτοί έπρεπε να πάρουν κάποια σύνταξη και να έχουν κάποια ασφάλιση. Χωρίς να πληρώσουν ο,τιδήποτε καλύπτονται από το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα. Δεν λέω, κάτι έπρεπε να γίνει γι΄ αυτούς. Γιατί, όμως, δεν επέβαλε τότε η κυβέρνηση μία ειδική εισφορά για να καλύψουμε όλοι μαζί, ο καθείς αναλόγως των δυνάμεών του, αυτή την ασφάλιση; To ίδιο συμβαίνει και με τους «αναγνωρισθέντες» 140.000 αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, μεταξύ των οποίων και αρκετοί που ήσαν ηλικίας 5 ετών την περίοδο 1940-1944.    

  5] Το 1990 ο Δρακουμέλ απελευθερώνει το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας των Ασφαλιστικών Ταμείων που δειλά-δειλά αρχίζουν να επενδύουν τα αποθεματικά τους σε ακίνητα και στο Χρηματιστήριο με βάση αποφάσεις των διορισμένων Διοικητικών Συμβουλίων τους [ο νοών νοήτω]. Μέχρι τότε η επένδυση σε ακίνητο απαιτούσε άδεια του οικείου υπουργού, ώστε τα αποθεματικά να παραμένουν στην ΤτΕ υπό μορφή καταθέσεων για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της οικονομίας. Έτσι, τίθενται οι βάσεις για τις απώλειες των αποθεματικών με τη φοβερή σοσιαλιστική αναδιανομή του πλούτου υπέρ της ε[α]λίτ το 1999 [Χρηματιστήριο] και την έναρξη πλασαρίσματος των [γ]δ[α]ομημένων ομολόγων, τα οποία εγώ εμπνεύστηκα παρασύροντας τον Πάγκαλο.

6] Αν ρίξουμε μία πρόχειρη ματιά στη δαιδαλώδη νομοθεσία της κοινωνικής ασφάλισης, θα παρατηρήσουμε ότι από καταβολής ελληνικού κράτους κάθε λίγο και λιγάκι είτε ψηφίζονταν τροπολογίες-τσόντες στους Κανονισμούς διάφορων ταμείων είτε γίνονταν τροποποιήσεις των Κανονισμών με υπουργικές αποφάσεις, τις οποίες εγώ επιζητούσα, ενώ ο Πάγκαλος δεν μου χάλαγε χατίρι.  Τροποποιήσεις χυδαίως ρουσφετολογικές τύπου: θυγατέρες ασφαλισμένων που απώλεσαν το δικαίωμα απόληψης της σύνταξης του πατρός των λόγω γάμου, επανακτούν το δικαίωμα αυτό σε περίπτωση διαζυγίου υπαιτιότητι των συζύγων των. Ένα θεατράκι στο δικαστήριο για ένα διαζυγιάκι υπαιτιότητι του άρρενος συζύγου και να η σύνταξη του μπαμπά στον λογαριασμό της θυγατρός ξανά.

8] Από το 1992 και μετά οι λαθρομετανάστες που «νομιμοποιήθηκαν», προερχόμενοι κατά κανόνα από το πρώην ανατολικό μπλοκ, ασφαλίζονται με ελάχιστα ένσημα κατ’ έτος, όπως εγώ απαίτησα φορτικότατα από τον Πάγκαλο. Με τα ελάχιστα αυτά ένσημα απολαμβάνουν πλήρους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης τόσον αυτοί όσο και οι οικογένειές τους. Και επειδή αφ΄ ενός είναι συνηθισμένοι στην πρόσβαση στη δημόσια περίθαλψη κατά τα πρότυπα των χωρών, από τις οποίες προέρχονται, αφ’ ετέρου  δεν έχουν την «πολυτέλεια» να επισκεφθούν ιδιωτικούς ιατρούς και ιδιωτικά νοσοκομεία, έχουμε φθάσει σήμερα στο σημείο να εξυπηρετούν τα δημόσια νοσοκομεία κατά 70% τους νομιμοποιημένους λαθρομετανάστες, αλλά και όσους εξ αυτών διαθέτουν περίεργα χαρτιά, τα οποία εγώ πλαστογραφώ, ενώ ο Πάγκαλος κάνει τα στραβά μάτια.  

Να, λοιπόν, γιατί δεν υπάρχει σάλιο, όπως "έκπληκτος" ανεκάλυψε προ διετίας ο φρέσκος και άφθαρτος πολιτικός κ. Λοβέρδος, ο οποίος επιμένει να μας σώσει με το νέο κώμα που θα ιδρύσει. Και μετά; Μετά ήλθε το PSI. Βούτηξα με τον Πάγκαλο  τα αποθεματικά των Ταμείων, τα μετέτρεψα σε ομόλογα του Δημοσίου και στη συνέχεια τα κούρεψα. Αυτό δεν είναι αντιποίηση Αρχής κ.κ. υπουργοί και κ. Διοικητά της ΤτΕ; Ασφαλώς και είναι κατά μίαν έννοια, αλλά έλα που υπάρχει το άρθρο 86 του Συντάγματος και ο μεν Πάγκαλος τη γλυτώνει, αλλ’ εγώ διώκομαι απηνώς με περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση αφορολογήτου, επιβολή χαρατσιών και ένας Θεός ξέρει τί άλλο θα σκαρφιστούν οι εξυγιαντές του δημόσιου βίου. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι και ένα είδος «απαλλοτρίωσηε», όπως αυτές που έκανε η 17Ν, αλλά τι ψάχνω εγώ τώρα!

Όσο για τον Πρόεδρο του ΣΕΒ που ανεκάλυψε πέρυσι ότι τα αποθεματικά των Ταμείων ανήκουν και στους εργοδότες, θυμίζω:

α] αυτοί οι εργοδότες, δηλαδή πάλι εγώ, οφείλουν δισεκατομμύρια στο ΙΚΑ είτε διότι δεν πληρώνουν τις εργοδοτικές εισφορές είτε διότι έχουν υπεξαιρέσει τις εργατικές εισφορές,

β] το μεγαλύτερο μέρος των εισφορών που έχουν πληρώσει, μεταξύ αυτών και εγώ, το έχουν πάρει πίσω χρηματοδοτούμενοι στην ουσία από τα αποθεματικά των Ταμείων.

[ΣΗΜ: ας μη λησμονούμε ότι η ΝΔ αποποινικοποίησε, συνεργούντος εμού, οφειλές προς Ασφαλιστικά Ταμεία μέχρι €  2.000 (άρθρο 33 ν. 3346/2005). Η μη απόδοση, δηλαδή, εργατικών εισφορών ύψους € 1.999 που παρεκράτησα εγώ ο εργοδότης, άρα υπεξήρεσα, δεν τιμωρείται πλέον. Και εν μέσω κρίσης με τον υπουργό Λοβέρδο να αναφωνεί τον Ιανουάριο του 2010 το περίφημο «δεν υπάρχει σάλιο» ουδείς παρατηρεί στον κ. υπουργό ότι και εκείνος είχε ψηφίσει προ ολίγου μαζί με όλη τη συμπολίτευση, αλλά και με εμένα, το άρθρο δεύτερο του ν. 3814/2010 (δημοσίευση 12.01.2010), με το οποίο αυξήθηκε αυτό το όριο σε € 5.000, ώστε να μη διώκομαι ποινικώς εγώ ο εργοδότης που δεν απέδωσα εργοδοτικές και εργατικές εισφορές ύψους € 4.999. Και για να πούμε του στραβού το δίκηο, ο κ. Λοβέρδος κύρωσε μαζί με εμένα δια του εν λόγω νόμου  την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που υπέγραψε ο Κάρολος την 16.09.2009, η οποία προέβλεπε την εν λόγω αύξηση του ποινικώς η διωκόμενου ορίου και με την οποία η ΝΔ θεώρησε αναγκαίο 20 ημέρες προ των εκλογών της 04.10.2009 να απαλλάξει πάρα πολλούς εργοδότες, μεταξύ των οποίων και εμένα, από τον βραχνά της ποινικής καταδίκης. Μπορούσε, όμως, να την καταψηφίσει ο κ. Λοβέρδος και κάθε Λοβέρδος, όπως π.χ. εγώ, ώστε να μη γίνει ποτέ νόμος του κράτους αυτή η ΠΝΠ, η οποία ασφαλώς και δεν εκδόθηκε για την κάλυψη όλως επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, όπως απαιτεί το Σύνταγμα].

Τώρα όλοι ομιλούν για πάταξη και της εισφοροδιαφυγής και απαιτούν από την τρόικα [=εργολαβοπολιτικό σύμπλεγμα] να τους πιστέψει. Έτσι ακριβώς ανακτάται αυτή η δύσμοιρη αξιοπιστία του ελληνικού κράτους, την οποίαν έχω βαρεθεί να ακούω ότι επί τέλους ανακτήσαμε κάθε φορά που αλλάζω την κυβέρνησή μου.

Σωτήριος Καλαμίτσης