Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 90 βασιζόμενη στις θεωρίες της λεγόμενης Σχολής των Νεοφιλελεύθερων-Μονεταριστών του Σικάγου, οι οποίοι έλεγαν
«τα πάντα είναι χρήμα και μόνο με το χρήμα τα ρυθμίζεις όλα» καθώς και στη θέση του διάσημου «γκουρού» στο Organizational Management, του Peter Drucker, ο οποίος έλεγε: «ζούμε σε μια εποχή, όπου η γνώση και όχι τα κτίρια ή τα μηχανήματα αποτελούν τη βασική πηγή ανάπτυξης (βλέπε P. Drucker: Post-Capitalist Society 1993).
Ο λόγος για τη Νέα Οικονομία, η οποία το 2000 κατέληξε στη μεγαλύτερη νόμιμη και μαζική ληστεία σε βάρος όλων των μικροεπενδυτών ή καλύτερα τζογαδόρων των χρηματιστηρίων όλου του κόσμου,. Σύμφωνα με έρευνα του London Business School και της τράπεζας ABN Amro Bank (βλέπε: Καθημερινή, 06.02.2003 ): « μόνο μέσα σε δύο χρόνια(1999-2000) χάθηκαν 13 τρις. Δολάρια στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου» Αν διαιρέσουμε το ποσό αυτό δια του παγκοσμίου πληθυσμού, αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος στη γη, κάθε άνδρας, κάθε γυναίκα και κάθε παιδί, θεωρητικά, έχασαν περίπου 2.000 δολάρια!!! Δεν έγινε βεβαίως αυτό αφού το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των χρημάτων ήταν η λεγόμενη dotcom-φούσκα, την οποία κάποιοι ονόμασαν «δημιουργική απάτη».
Στο όνομα της New Economy, με σχετική εξαίρεση ίσως τη Γερμανία που διατήρησε μεγάλο μέρος της βαριάς βιομηχανίας της , εξαγοράζοντας μάλιστα Bρετανικές, Iταλικές και Tσέχικες αυτοκινητοβιομηχανίες , όλες σχεδόν οι δυτικές βιομηχανικές χώρες, με ακραίο παράδειγμα το Ηνωμένο Βασίλειο, άρχισαν να διαλύουν τη βαριά βιομηχανία τους( ναυπηγεία, χαλυβουργία, αυτοκινητοβιομηχανία, κ.λ.π.) και να ρίχνουν το βάρος στον τομέα των υπηρεσιών (νέες τεχνολογίες, χρηματιστηριακά προϊόντα, και υπηρεσίες μέσω διαδικτύου.
Αυτή η εξέλιξη, σε συνδυασμό με την προώθηση της λεγόμενης Παγκοσμιοποίησης, άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου. Σύμφωνα με τον Ulrich. Beck, καθηγητή στο LSH και στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, (βλέπε U. Beck: Τι είναι παγκοσμιοποίηση σε εκδ. Καστανιώτη) «πολλοί επιχειρηματίες έχουν ανακαλύψει τη συνταγή του πλούτου. Η μαγική συνταγή είναι: Καπιταλισμός χωρίς εργασία συν καπιταλισμός χωρίς φορολογία. Ηδη μεγάλες υπερεθνικές επιχειρήσεις, όπως η Siemens ή η BMW, δεν πληρώνουν πια στο εσωτερικό της χώρας φόρους.. . Είναι πλέον σίγουρο, ότι στο άμεσο μέλλον φόρους θα πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι, αυτοί που έχουν εργασία, και οι Μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες δεν έχουν την πολυτέλεια να απειλήσουν με μεταφορά της έδρας τους σε Κίνα, Ινδία ή άλλη χώρα “Ευκαιρίας”. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος αποδυνάμωσης του κράτους, με άλλοθι τη μείωση του “Κόστους Λειτουργίας” του».
Στο Συνέδριο του Βρετανικού Συντηρητικού κόμματος την περασμένη εβδομάδα, ο πρωθυπουργός Κάμερον δήλωσε «την ώρα που όλοι εμείς ασχολούμεθα με την Ελλάδα, οι Κινέζοι δημιουργούν κάθε τρεις μήνες μια οικονομία στο μέγεθος της Ελλάδας»!
Όταν πριν τρεις δεκαετίες η τότε πρωθυπουργός του κ. Θάτσερ, έκλεινε τα ανθρακωρυχεία, τα ναυπηγεία και τα χαλυβουργία του βρετανικού βορρά και ενίσχυε το City του Λονδίνου, δεν γνώριζε ότι θα συμβεί αυτό που βιώνουμε σήμερα;
Είναι δυνατόν να μην γνώριζε αυτό που μαθαίνει ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομίας ή είχε κάτι άλλο στο μυαλό της;
Αυτή η πολιτική είχε σαν συνέπεια μια πρωτοφανή αναδιανομή πλούτου υπέρ των πλουσίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Μόνο στη Γερμανία, οι εκατομμυριούχοι που το 2000 ήταν 200 000 (Focus 5./2000) το 2012 ξεπέρασαν τις 800 000(Spiegel. 5/2012)
Αυτή η πολιτική στόχευε σε τρία πράγματα:
Πρώτον, να πείσει τους εργαζόμενους της βιομηχανίας πως πλούτο παράγουν κυρίως οι άνθρωποι της γνώσης, για να δικαιολογήσει έτσι τις τεράστιες αμοιβές των στελεχών και το χάσμα ανάμεσα στις αμοιβές των «λευκών και των μπλε κολάρων».
Δεύτερον, να πείσει τους εργαζόμενους στην βιομηχανία να μην ζητούν αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, κάτι που πέτυχαν οι γερμανικές κυβερνήσεις συνεργασίας με τη σιωπηρή συμφωνία των Γερμανικών Συνδικάτων.
Και Tρίτον και σημαντικότερο, να εξαναγκάσει έμμεσα τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, στο πλαίσιο δήθεν της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, να δεχτούν μειώσεις των μισθών τους. Με λίγα λόγια, να επιλέξουν ανάμεσα στην κινεζοποίηση ή στην ανεργία.
Την περασμένη εβδομάδα, ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή την έναρξη των εργασιών για ένα σχέδιο επαναβιομηχάνισης των Ευρωπαϊκών Χωρών.
Αναγνώρισαν την πλάνη των προκατόχων τους ή η πολιτική αυτή ήταν ήδη προκαθορισμένη από τους προκατόχους τους. Αυτοί που σχεδιάζουν στην ΕΕ δεν είναι Ελληνες αλλά Αγλοσάξονες και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτοί δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη αλλά σχεδιάζουν πάντοτε για τα επόμενα 50 έτη.
