Γράφει ο αυτήκοος μάρτυς του σημερινού φονικού στα δικαστήρια των Αθηνών, δικηγόρος Σωτήριος Καλαμίτσης
Μολονότι παθαίνουμε, δεν μαθαίνουμε, αν και θα έπρεπε να μη χρειαζόμαστε μαθήματα για να έχουμε τάξη παντού. Όμως,..
το δαιμόνιον του Έλληνος, η άρνησή του να δεχθεί κανόνες στη ζωή του, η αβελτηρία των πολιτικών που δεν θέλουν να χαλάσουν το χατίρι κανενός μαλάκα, που μεταθέτουν όποιον επιθυμεί στη θέση που επιθυμεί, έστω και αν δεν κατέχει τα προσόντα για τη θέση κ.λπ. προκαλούν κάποτε μια τραγωδία. Και τότε σπεύδουμε όλοι με ανοιχτό το στόμα να κατακεραυνώσουμε τους υπεύθυνους, οι οποίοι τα φορτώνουν σε άλλους υπεύθυνους κ.ο.κ. Στο ίδιο έργο θεατές μια ζωή.
Κι’ επειδή ο καθένας νομιμοποιείται να λέει το μακρύ του και το κοντό του, γιατί να μην πω και εγώ το δικό μου;
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Σήμερα βρισκόμουν, από επαγγελματική υποχρέωση, στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων στην Αθήνα. Πέρασα νωρίς-νωρίς τον έλεγχο καλημερίζοντας τον αστυφύλακα, ο οποίος αντελήφθη από την ενδυμασία μου ότι είμαι δικηγόρος και δεν απαίτησε να τοποθετήσω τον χαρτοφύλακά μου στο χώρο ελέγχου αντικειμένων. Όπως πάντα. Πέρασα τον ανιχνευτή μετάλλων και, όπως πάντοτε, δεν ακούστηκε τίποτε, ενώ αν βρισκόμουν στο αεροδρόμιο θα βάραγαν δέκα κουδούνια λόγω ρολογιού, λόγω πόρπης στη ζώνη, λόγω μεταλλικών νομισμάτων, λόγω αναπτήρα, λόγω στιλό κ.λπ. Συνάδελφος που οπλοφορεί νομίμως μου είχε εκμυστηρευθεί ότι περνάει από τον ανιχνευτή μετάλλων με το πιστόλι και δεν ακούγεται κιχ.
Κατευθύνθηκα στη δικαστική αίθουσα, όπου άρχισαν οι δίκες περί την 09:05. ΄Ενα εκ των 11 Τριμελών Πλημμελειοδικείων στο ισόγειο του κτηρίου 9. Ήταν η ώρα 09:40 όταν ακούστηκαν επτά συνεχόμενοι πυροβολισμοί. Σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Μέτραγα πυροβολισμούς και δεν έλεγαν να τελειώσουν. Είχα ν’ ακούσω ήχο πυροβολισμού από τον στρατό. Άλλος, πάντως, ο ήχος στο πεδίο βολής από Μ1 και πιστόλι και άλλος ο ήχος από πιστόλι μέσα σε δομημένο χώρο.
Παγώσαμε όλοι. Οι δύο φρουροί της αίθουσας πετάχτηκαν έξω και σε ένα λεπτό επέστρεψαν κλείνοντάς μας όλους μέσα. Έκλεισαν τις πόρτες και έμειναν και αυτοί εντός της αιθούσης. Γιατί εγώ σκέφτηκα ότι έπρεπε να παραμείνουν εκτός της αιθούσης για να μας προστατεύσουν με τα όπλα προτεταμένα; Πάντως 4 κυρίες άρχισαν να ουρλιάζουν υστερικά.
Σε πέντε λεπτά βγήκαμε έξω από την αίθουσα. Η περιέργεια μας έτρωγε και οι δύο αστυνομικοί δεν μπορούσαν να μας συγκρατήσουν. Το σκηνικό είχεν εκτυλιχτεί στον πρώτο όροφο, όπου τα γραφεία των ανακριτών και εισαγγελέων. Από το άνοιγμα [αίθριο] έβλεπα στον πρώτο όροφο έναν άνδρα με πολιτικά να κρατάει ένα πιστόλι με τη λαβή περιτυλιγμένη σε πλαστικό γάντι μιας χρήσης. Προφανώς ήταν αστυνομικός, αλλά δεν σκέφτηκε ότι έπρεπε να φορέσει το γάντι πριν πιάσει το πιστόλι. Έπιασε το πιστόλι κρατώντας στο χέρι ένα γάντι δίκην χαρτομάνδηλου.
Επέστρεψα στην αίθουσα και είδα κυττάζοντας έξω από το παράθυρο 7 αστυνομικούς να μεταφέρουν σηκωτή στον αέρα και μπρούμυτα τη γυναίκα που είχε πυροβολήσει, η οποία φώναζε «Μου σκοτώσατε το γιό μου 19 ετών. Θα σας σκοτώσω κι’ εγώ».
Σε λίγο κατέφθασαν ΜΑΤ, ΥΜΕΤ κ.λπ. 10:10 έφθασαν δύο μοτοσυκλετιστές του ΕΚΑΒ, το οποίο εδρεύει σε απόσταση 2 χλμ.
10:40 κατέφθασαν περιπολικά, μοτοσυκλετιστές της ΕΛ.ΑΣ. και το ασθενοφόρο. Η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής εδρεύει σε απόσταση 4 χλμ. Θα είδατε στα πλάνα της τηλεόρασης ότι το ασθενοφόρο δεν μπορούσε να προσεγγίσει το κτήριο 9, επειδή οι ελεύθεροι χώροι των κτηρίων έχουν μετατραπεί σε χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων των δικαστών, εισαγγελέων και δικαστικών υπαλλήλων.
Καμμία διαρθρωτική αλλαγή δεν πρόκειται να επιτύχει σ’ αυτό το κωλοκράτος, αν δεν αναδιαρθρώσουμε τη νοοτροπία μας.
Σωτήριος Καλαμίτσης
