Ανέκαθεν πίστευα ότι εδώ στην Ελλάδα ζούμε το θέατρο του παραλόγου, σε καθημερινές παραστάσεις.
Έχοντας περάσει αρκετά χρόνια της ζωής μου στο εξωτερικό, η σύγκριση της δικής μας καθημερινότητας με αυτήν των κατοίκων δυτικών χωρών είναι τραγικά … εις βάρος μας.
Κάθε πρωί που ξυπνάμε, έχουμε να αντιμετωπίσουμε απειλές και κινδύνους, που σε χώρες όπως π.χ. η Σουηδία, η ο Καναδάς, κλπ φαντάζουν απίστευτες.
Την μια μας απειλεί η Τουρκία με πόλεμο, την άλλη οι σεισμοί με καταστροφή, την παράλλη κάποιο «πραξικόπημα», ή χρεοκοπία, και πάει λέγοντας.
Κι αυτά είναι τα σοβαρά. Υπάρχουν και τα άλλα, τα μικρότερα, που για εμάς είναι ο πλέον καθημερινά, οπότε και δεν τα δίνουμε σημασία. Για τους «πολιτισμένους» όμως λαούς, απλά συντελούν στο να μας κατατάσσουν στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, όσον αφορά νοοτροπίες.
Μιλάω για τις συχνές απεργίες, τις καταλήψεις, τις στάσεις εργασίας, τις διαδηλώσεις, τις οδομαχίες, τις μολότοφ, και όλα αυτά απέναντι στα οποία ως γηγενείς έχουμε πάθει πλέον ανοσία.
Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, που περισσότερο θυμίζουν τσίρκο, παρά ευνομούμενο κράτος, έχουμε και τα περίφημα ΜΜΕ μας, που σέρνουν τον χορό (του Ζαλόγγου).
Ο κιτρινισμός πάει σύννεφο.
Αν τολμήσει δάσκαλος να επιπλήξει μαθητή, αμέσως θα βγουν στα παράθυρα ωρυόμενοι δημοσιογράφοι και γονείς να ζητήσουν την κεφαλή του επί πίνακι.
Αν τολμήσει αστυνομικός να ακουμπήσει κάποιον παραβάτη (κουκουλοφόρο, διαρρήκτη, κλπ) αμέσως θα βρεθούν δημοσιογράφοι να τσιρίξουν για φασισμό και αστυνομοκρατία.
Μπουκάρουν αγανακτισμένοι συνδικαλιστές στο πεντάγωνο, και αμέσως βρίσκονται λεβέντες να κατακεραυνώσουν τον στρατό που δεν αντέδρασε δυναμικά!
Αν τυχόν όμως πυροβολούσε (έστω στον αέρα) κανένας αλφαμίτης, οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι θα τον κρέμαγαν ανάποδα, ως στρατοκράτη και φασίστα.
Μάλιστα, βουλευτές του εθνικού μας κοινοβουλίου (Λαφαζάνης και σια), ξελαρυγγιάστηκαν χθες να μιλούν για αστυνομοκρατία, επειδή μια διμοιρία ΜΑΤ προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, εντός του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Σε άλλη χώρα, αν γίνονταν κάτι παρόμοιο, σήμερα θα μετρούσαμε πτώματα.
Πρόσφατα, είδαμε όλοι ζωντανά, κάποιον τρελαμένο κάτοικο στο χωριό Παρανέστι, να αρπάζει το δίκαννο και να πυροβολεί εναντίον των ΜΑΤ, επειδή δεν θέλει, λέει, στρατόπεδο λαθρομεταναστών στο χωριό του. Απ ότι κατάλαβα, ούτε καν συνελήφθη.
Μάλιστα, το ίδιο βράδυ βγήκε η κόρη του στα παράθυρα, δικαιολογώντας την οργή του, και λέγοντας το εξής αμίμητο νεοελληνικό: «Δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά τους λαθρομετανάστες δεν τους θέλουμε εδώ. Ας τους πάνε να τους αφήσουν στα βουνά»!!!!!!!
Δεν χρειάζεται να ζήσει κανείς στην Αμερική ή στην Γερμανία για να μάθει τι γίνεται εκεί σε ανάλογες περιπτώσεις. Το διαδίκτυο προσφέρει πλέον την δυνατότητα σε όλους να μπουν στο youtube και να δουν τι παθαίνει κάποιος αν τολμήσει να επιτεθεί (έστω και με μαχαίρι) σε αστυνομικό. Τον μαζεύουν με κουταλάκι από την άσφαλτο.
Στην Ελλάδα όμως, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, και να μην πάθεις τίποτα. Στο όνομα της δήθεν δημοκρατίας, που στην ουσία απλά προστατεύει τον εκάστοτε παραβάτη.
Βέβαια, αν αποφασίσεις να γράψεις για παστίτσια και μουσακάδες στο ίντερνετ, τότε ξυπνάει το κράτος, και συλλαμβάνεσαι πάραυτα!
Δεν λέω, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα…..
